Kimseleri istemiyorum artık etrafımda...
Ben kendi içimde fazlasıyla kalabalığım zaten .
Uykusuz geçen her gecenin sabahında beynime bir kesik daha atıyorum kaybolan yıldızların ardından ...
Çığlık çığlığa susarak feryat ediyorum giden her bir parçamın ardından ..
Herşeyimi kaybetmeye alıştım artık ey kader ...
Hayallerim bile avuçlarımdan kayıyor artık yavaş yavaş ..
Alev almış yanıyor bütün bir ömür gözlerimin önünde ..
Sanki dünya bir tiyatro sahnesi olmuş beni izliyor bütün alem son tahlilde ....
Her gece gökyüzüne çıkıp her güneşin doğuşuyla yere çakılarak geçen bir hayat benimki ..
Kimseler anlamaz ,anlayamaz
bile isteye
ölüme koşmak ne denli haz verir nedensizce nefes alan bir bedene ...
Baktığım Her yerde içi boş insanlar ,
Herkeste Çalıntı bir hayat,
Yalancı bir kahkahayla Satılmış hayaller can çekişiyor ...
Sizin olsun sahte hayatlarınız
gökyüzümü geri verin yeter bana ...
YOU ARE READING
Ölüm senfonisi
PoetryÖldüğümden haberin bile olmayacak ne gazetelerin 3 sayfasında yazacak adım nede bir mezarım olacak. Küllerim savrulacak kuru yaprak gibi göklere ne arkamdan bir dua edenim olacak nede beddua edenim.. Kapak tasarım Gizemlidolunay123 Kitap oluyor ...
