Denizlere karışayım istedim. Denizin rengine boyanmak... Gözlerinin rengine sürgün olmak istedim.
Bu dizeleri bir kitapta okumuştum. Sevdiği adamın kusurlarına bile aşık olan bir kadının elinden yazılmıştı çünkü. Adam gitse, kadının biteceği bir kitaptı kısaca.
Sevdiği adamın gözlerinden bu şekilde bahsediyordu. Ona göre o bir çift göz, tüm okyanuslara bedeldi çünkü. O bir çift göze sığdırmıştı bütün denizi.
Bu dizeleri kendime göre yazsaydım da zaten olay çok farklı bir yere giderdi.
Topağa karışayım istedim. Toprağın rengine boyanmak... Gözlerinin renginde sürgün olmak istedim.
Bendeki anlamı daha farklıydı ama. Onun gözlerine sürgün olmak için, toprağa karışmam gerekiyordu. Toprağa karışmam için de ölmem..
Ben ölüme aşık olmuşum meğer. Sevdiğimde ölecek, koştuğumda düşecek, tuttuğumda kıracakmışım. Hayat bana yaşama şansını bunun için vermiş çünkü.
Yaşamak için ölmem gerekiyordu.
Sedye benzeri birşeyin üzerine uzanmamı söyleyen doktora uyarak dik bir şekikde uzandım. Dün kan testi yapmışlardi ve doktor birşeylerden şüphelendiğini söyleyerek MR çektirmek istemişti. Rüzgar da birşeylerin kötü gittiğini anlamıştı ve dünden beri üzerime titrer olmuştu. Çok kötü birşeyin olduğunu sanmıyordum, ama onların içindeki endişeyi gidermem gerekiyordu.
Camın arkasından bana "herşey yolunda" der gibi bakan kahve gözlerine baktım son bir defa. Ardından gözlerimi kapattım ve ardından üzerinde yattığım sedye benzeri alet hareketlendi.
Yine de, eğer cidden kötü birşey varsa, hemen pes etmeyecektim. Her ayağa kalktığımda düşeceksem, bu sefer de ben düşmek için koşacaktım.
YOU ARE READING
Tümör《Final》
短篇故事İçim acıyor biliyor musun? Sen öyle uyuyorsun ya uzaktan uzaktan, varlığımdan habersiz... İçim acıyor.. Hani demiştim ya sana, ölürsem kalp yetmezliğinden ölürüm diye. Neden biliyor musun? Çünkü sen yanımda olmayınca, sensizlikten ölüyorum ben. Kal...
