GÜN DOĞUMU

♦️BÖLÜM 23♦️

Merhaba arkadaşlar🙋‍♀️

İyi okumalar.❤

Güneşin kavurucu sıcaklığının yaratmış olduğu bunalma hissi doruk noktasına ulaştığında daha fazla dayanamayarak  uykusundan uyandı Roza. Gece boyunca sıcaktan terlemiş olmanın rahatsızlığı ve kanepenin sertliği ile huzursuzca kıpırdanırken birkaç dakika kendine gelebilmek için odanın tavanını izledikten sonra doğrulmak üzere soluna döndüğünde yaşadığı şaşkınlık ile doğrulmak için yatağa bastırdığı kolu kayınca kanepeden düşmekten son anda kurtardı kendini.

Baş parmağı ile damağına bastırdığı elini,ardından göğsüne yerleştirdi. Kocaman olmuş gözlerle Baran'ı izlerken bu oda ve karşısında uyuyan adam ile nihayet bulunduğu konumu hatırladığında şaşkınlığını yavaş yavaş atıyordu üzerinden.

Yattığı yerden doğrularak Baran'a doğru eğilip elini yavaşça yüzünün hizasında salladığında bir tepki alamayınca uyuduğuna emin olduktan sonra kendini tutamayarak ilk defa böyle bir konumda yakalama fırsatı bulduğundan adamın yüzünü incelemekten alamadı kendini.

Yatakta sağ tarafının üstüne yatmış olan adamın simsiyah saçları geriye doğru dağılmışken ufak bir tutamı alnının üstüne düşmüş ve rengine has bir şekilde parlıyordu. Roza'nın gözleri adamın saçları ile aynı renge sahip gür ve biçimli kaşlarına indiğinde ciddi anlamda uyurken bile çatılmış olmasına göz devirerek incelemesine devam etti.

Beyazdan ziyade kumrala dönük teninde siyah sakalları yeni yeni çıkıyordu. Hafif çıkık elmacık kemikleri ve düz bir burnu vardı.Gözlerini daha aşağıya kaydırıp adamın dudaklarına baktı. Dudaklarının dolgun olduğu gergin olmasına rağmen belliydi ve  uzun bir çene yapısına sahipti.

Bakışları en son adem almasına kaydığında sanki kendi yutkunsa Baran'ın adem elması usulca hareket edecekmiş gibi gözlerini ayırmadan yutkunduğunda genç adamın hareketlenmesi ile hızla geriye doğru çekilip adamın sadece sırt üstü dönmüş olmasına şükrederek daha fazla uzatmadan pikesini katlayıp yastığının üstüne bıraktı ve köşede duran kıyafetlerini alıp yavaş adımlarla banyoya girdi. Normalde olsa duşa girerdi fakat şu anda bu olanaksız olduğundan rutin işlerini halledip tekrar içeri döndü ve adamın uyanmamasına özen göstererek odadan çıktı.

🍁

Baran mayışmış bir halde uykusundan uyandığında bir süre kendine gelmeyi bekledikten sonra gözleri sağındaki kanepeye kaydı. Boş olduğunu görmesi ile yerinden doğrulurken kendisinden önce uyanıp çıkmış olması ile rahat bir nefes verirken yatağından kalkıp banyoya girdi ve rutin işlemlerini hallettikten sonra çıkıp üzerine siyah bir pantolon ve beyaz bir gömlek giyindikten sonra odasından çıkıp erkeklerin bulunduğu salona yöneldi.

İçeri girip amcası ve babasını selamladıktan sonra kardeşi Miran'ın yanına oturturken odada başka kimsenin olmayışı dikkatini çekmişti. Miran'a doğru eğilerek merakını gidermek için konuştu.

"Kuzenin ile Bedirhan nerede?"

Miran, Ağabeyinin Devran'ın ismini almayarak 'kuzenin'demesine gülerken alayla konuştu.

"Ağabeyim telefonunu unutmuş odasına çıktı. Kuzenini ben de bilmiyorum."

Baran kardeşinin 'kuzenin'kelimesini alayla söylemesine takılmadı zira aklında başka bir düşünce vardı. İçinden bir ses nedense ortalarda görünmeyen kuzeninin,karısının etrafında dolaşabiliyor olma ihtimalini dile getirip duruyordu.

Huzursuzca yerinde kıpırdanırken daha fazla dayanamayarak oturduğu koltuktan kalıp  salondan çıktığında gözleri ya kuzenini arıyordu ya da karısını.