Juniors Decode: Navigate Atlantis [COMPLETED]

Chapter 25

CHAPTER 25

Eureka's POV

AFTER WE EXITED from the cryptic temple, the wide empty city waved at us. Ilang minuto pa ang lumipas, namalayan kong nawawala na naman kami sa gitna ng abandonadong kalsada ng napakalaking syudad.

"Alam mo ba kung sa'n tayo papunta?" tanong ko kay Ele.

Kanina pa siya palakad-lakad, habang ako naman ay kanina pa rin sunod nang sunod sa kaniya. We've been roaming around the area, walking between ancient structures and old houses, taking different turns, but we're still unfamiliar to this enormous place.

"Honestly speaking... No," sagot niya nang 'di man lang ako nililingon.

What?!

Napaismid ako sa sagot niya. Nanatili akong nakabuntot kay Ele, habang siya'y walang kapaguran sa paglalakad na animo'y isang malaking strolling park itong Atlantis.

Tss.

"Ele, pwede bang time out muna?" pagod na suhestiyon ko habang naglalakad na parang zombie sa likuran niya. "Pahinga muna tayo? Kanina pa tayo lakad nang lakad eh."

Then finally, huminto sa paghakbang si Ele. Napahinto rin ako. Bahagya niya akong nilingon, blangko ang ekspresyon sa mukha.

Binasa niya ang hassle kong itsura at nang ma-realize niya kung ga'no na ako kapagod, bumuntong-hininga siya at pumihit upang ako'y harapin.

"Fine," suko niya. "Five minutes will do."

Yes!

"Ah~ salamat!" I fist-bump with the air.

Ang saya ko dahil pumayag si Ele!

"Haaay~" I sighed with exhaustion. Nakakita ako ng nakakalat at pa-square na bato sa sulok ng isang sira-sirang bahay. Nagtungo ako sa batong iyon, at doon panandaliang umupo para magpahinga.

Humalukipkip naman si Ele at tumayo sa tabi ko. "I wonder where are the others?"

Bigla akong nag-alala dahil sa sinabi niya. Oo nga... Nasa'n na kaya sila?

"Sana ayos lang sila," pabuntong-hiningang wika ko.

"Well, that's a fifty-fifty probability, Eureka. Might even worse," Ele contradicted. "Don't you remember that you almost got crash by a giant rock earlier?"

Tiningala ko lang siya at hindi umimik, pero alam ko ang pinupunto niya.

"Principal Morgan was right," dagdag pa niya sa seryosong tono. "This place is a labyrinth. Every step is a trap, every turn is a rabbit hole. Danger is at the corners."

"So... Your point is?" I asked, frowning. "Sinasabi mo bang imposible sila o tayong mag-survive dito?"

"I said fifty-fifty probability, you're not listening," pambabara niya.

Mas lalong kumunot ang noo ko. "Alam mo, ang gulo mo kausap. Hindi ko alam kung negative ba o positive 'yang punto mo eh."

"My point is either. There's a positive and negative side," aniya. "But the main thing is... we can't let our guards down."

Nakakamangha na kaya niya iyong sabihin nang walang mababakas na pag-aalala o kaba. I mean, we've been separated from our friends, plus the fact that we're not sure if we could see them again because we're trapped in this complicated place which no one, even the bravest of republic's soldier, has ever enter!

At kung makikita n'yo ang ekspresyon sa mukha ni Ele ngayon, magtatakha na lang kayo dahil sobrang kalmado nito.

"And if you are wondering how it is possible that I seem remaining un-bothered. Well, that is because I've mastered the art of calmness under pressure,"  Ele said.