BEY SERİSİ ~ TAMAMLANDI

ADNAN BEY

Bir sene sonra...

En kısa sürede demişti en kısa süre de evleneceğiz... Bu sözünün üstünden tam bir sene geçmişti. Bense bu sözünü daha dünmüş gibi hatırlıyordum. Elimi karnıma götürdüğümde kasılmanın da etkisiyle yüzümü buruşturdum. Ne oluyordu bana daha doğuma iki hafta vardı. "Oğlum zamansız gelme daha kavuşmamıza var..."demiştim.

Kasılmalar artınca elimi yatağa koyarak oturdum. Oturma pozisyonunda acım daha da keskinleşti. Bende yatağa uzanıp başımı tavana doğru kaldırdım. "Baban gelmeden olmaz baban gelmeden olmaz..." Elimle yatağın üstündeki telefonu alarak en son aramalara baktım. Kocamla en son yarım saat önce konuşmuşuz tam arayacaktım ki kapı aralandı. Kocamı görmemle acım biraz dahi olsun dinmişti.

"Hayatım..." Yanıma gelmesi için elimi uzattığımda Adnan'ın yüzünde endişe oluşuvermişti. "Nil neyin var?"diye sorduğunda kasılmalar kesilmişti. Bende derin bir nefes alıp güldüm.

"Hiç... Hiçbir şeyim yok sadece çok özledim bana sarılır mısın?"

Adnan inanmıyormuş gibi yüzüme baksa da hiçbir zaman sözümü ikiletmezdi. Elimden tutup yanıma uzandığında oğlumun izin verdiği kadar kocama sarıldım. "Bugün bir türlü işlerimi bitiremedim eve geç kaldığım için üzgünüm."demişti.

"Biz iyiyiz Adnan hem annenlerde benimle yakından ilgileniyor gözün arkada kalmasın."

"Annemlerin sana olan tavırlarını bilmesem görmesem sözlerine bakıp annemlerin sana melek gibi davrandıklarına inanacağım... Neyse seni daha fazla stres altına sokmak istemiyorum. Söyle bakalım yemeğini yedin mi?"

Bu adamı çok seviyordum. "Hayatım yarım saat önce arayıp sorularının cevabını almadın mı?" Her akşam değil neredeyse her gün arayıp yemek kontrolü yapıyordu. "Anneme de sordum ama annem iştahsız olduğunu söyledi. Eğer doymadıysan başka yemek hazırlatabilirim."

"Aç değilim Adnan, söz acıktığım anda benden önce sen öğreneceksin..." Adnan sözümün üzerine dudağını yanağıma batırırken eliyle de karnımı sevmişti. Benim kocam öyle bir adamdı ki sevmeye dahi kıyamıyordu. "Aşkım iyi ki iyi ki yollarımız denk düşmüş yoksa ben sensiz ne yapardım."

"Biliyor musun ben hep korktum. Bir gün olurda değişirsin diye çok korktum. Çünkü ben hayatım boyunca senin kadar naif birine denk düşmezdim. Senin gerçekliğine varlığına inanamazken benim karım oğlumun annesi oldun."

Adnan bu kadar tatlı konuşurken elimi elinin üstüne koydum. "Adnan oğlum bugün çok fazla hareket etmedi."demiştim. Kansızlığımdan dolayı çok zor bir hamilelik geçiriyordum. Bu yüzden Adnan daha çok titriyor elinden gelenin hep en fazlasını yapmaya çalışıyordu. "Az önce hareket etti Nil, bunu hissetim."demişti. Bende hissediyordum ama çok yavaştı.

Aklıma doktorun sözleri düştü. Başımı çevirip kocamın yüzüne baktım. "Adnan bana bir söz vermeni istiyorum."dediğimde içimdeki korkuyu dile getirmeye karar vermiştim. Ben hayatım da iki defa çok korkmuştum. Birisi şuan yaşadığım korku diğeri de isteme günümde yaşadığım korkuydu... Bizimkilerin beni Adnan'a vermeyeceğinden ki Annem benim patronum olduğunu öğrendiği anda gülleri yarılmış gönül rızasıyla beni sevdiğim adama vermişti. O günden sonra hiçbir sorun yaşamamıştık. Hatta ben evliliğimizin ilk ayında hamile kaldığımı öğrenmiştim.

"Söz vermem için neyin sözünü istediğini söylemen gerekiyor..." Adnan anlamış gibi yüzü düşünce sol elimi yanağına koyarak gözlerinin içine baktım. "Doktorun söyledikleri... Adnan senden bugüne kadar hiçbir şey istemedim. Senden tek arzum öyle bir ihtimal olursa senin oğlumu..."