⁦⚔️⁩The Condition Of Fight⁦⚔️⁩ |Completed|

⁦⚔️⁩مبارزه ششم: دیدار دوباره⚔️⁩

نسیم ملایمی از لای پنجره باز اتاق داخل میومد و به صورتش میخورد.
سرش رو از روی زانو هاش که توی شکمش جمع کرده بود، بلند کرد و به پنجره نیمه باز نگاه کرد.
دقایق زیادی رو بهش خیره شد.
و طوری اینکار رو انجام میداد که انگار داره چیز خیلی مهمی رو آنالیز می‌کنه.
بالاخره با فهمیدن اینکه سرد شدن هوا بیشتر از حد تحملش شده بلند شد و پنجره رو بست.
با سرما مشکلی نداشت.
نه، اتفاقا دوستش هم داشت.
فقط نمی‌خواست برای مسابقات سرما خورده با-
مسابقات؟
مگه اصلا قرار بود شرکت کنه؟
نه!
نمی‌خواست...
پس قطعا شرکت نمی‌کرد!
دوباره با تخسی پنجره رو باز کرد و گذاشت هوای سرد بین تمام سینوس هاش جریان پیدا کنه.
با خوردن متداوم باد سرد به صورتش سر درد گرفت.
لعنت بهش!!!!
پنجره رو کوبید و بست.
مگه میشد نخواد مسابقه بده؟
نه!
مگه میشد نخواد ببره؟
نه!
باید میبرد.
فقط کافی بود تا پارک چانیول توی مسابقه نباشه!
اون موقع با خیال راحت شرکت میکرد و برای هشت سال پیاپی قهرمانی رو از آن کشورش می‌کرد!

•°•°•°•

دینگ!
همیشه خواب سنگینی داشت و به سختی بیدار میشد؛ اما به خاطر اینکه تمام شب گذشته فکرش مشغول بود خوابش سبک شده بود و صدای نوتیفیکیشن گوشیش به راحتی بیدار و هوشیارش کرد.
دست دراز کرد و تلفن همراهش رو برداشت.
یه پیام اونم ساعت هفت صبح؟
خدایاااا
رمز رو زد و وارد کاکائوتاک شد.
بکهیون بهش مسیج داده بود؟
بکهیون؟
سریع از جاش پرید و دوباره پیام رو خوند تا بفهمه چی توش نوشته شده.
“ نیازه با هم حرف بزنیم! ”
سرش رو از توی گوشیش بیرون آورد و به کیونگسو که روی تخت بکهیون خوابیده بود نگاه کرد، بعد از مرتب کردن پتوی روش، سمت در اتاق رفت و خارج شد.
تمام مدتی که داشت توی راه رو قدم میزد، به این فکر میکرد که بک چکاری داشته که راضی شده اپل اون باهاش حرف بزنه؟
پس در اتاق کیونگسو و وونهو که فعلا بکهیون داخلش اقامت داشت رسید.
خواست در رو باز کنه اما لحظه آخر مردد شد!
دلش میخواست به حرفش گوش نده از رفتارش دلگیر شده بود و میخواست ناز کنه.
اما میدونست بک آدمی نیست که خیلی ناز کسی رو بکشه پس فقط بیخیال شد و به همین پیام رضایت داد و در رو باز کرد.
بک با صدایی که نشونه وارد شدن کسی به اتاق بود، از جلوی پنجره کنار رفت و روی تخت نشست و به جونگین که دست به سینه به دیوار تکیه داد بود نیم نگاهی انداخت.
“ چیکارم داشتی؟”
“ اول سلام”
جونگین سرش رو تکون داد
“ باشه سلام! حالا چیکارم داشتی؟”
بک به کنارش اشاره کرد
“ بیا بشین!”
جونگین اول مکث کرد و چند لحظه بعد، کنار بکهیون روی تخت وونهو نشسته بود و درست مثل پسر کنارش به دیوار تکیه داده بود.
“ می‌خوام... باهاش حرف بزنم...”
در لحظه سرش به سمت بک برگشت و چشماش چند درجه تغییر سایز دادن.
بک با اطمینان توی چشماش خیره شد و جملش رو دوباره تکرار کرد.
“ می‌خوام با هاش حرف بزنم! بهش بگو.”
جونگین توی چشماش دنبال ردی از دروغ و یا شوخی گشت اما با پیدا نکردن چیزی سرش رو تکون داد و دوباره صورتش رو برگردوند.
به ترک روی دیوار سفید که با یه ساعت ساده تزیین شده بود، خیره بود و داشت خاطراتش رو مرور می‌کرد که با حس سنگینی چیزی روی شونش تونست خاطراتش رو لمس کنه.