⁦⚔️⁩The Condition Of Fight⁦⚔️⁩ |Completed|

⚔️مبارزه بیستم: داری آزاردهنده میشی!⚔️

روی تخت نشسته بود و به نوک انگشت های باند پیچی شدش نگاه میکرد.
امروز سومین روزی بود از ورزش کردن منع شده بود و مجبور بود همینجوری روی تخت بشینه و این اذیتش میکرد.
ورم پاهاش فقط یه ذره کمتر شده بود اما مصرانه نمی‌ذاشت که ببرنش دکتر. نه این که با دکتر مشکل داشته باشه...
فقط معتقد بود خودش بهتر از هرکس دیگه‌ای می‌دونه که هیچیش نیست و طبیعتاً کسی هم کاری از دستش بر نمیومد.
چند دقیقه‌ای بود که احساس میکرد مثانش پره ولی واقعا حس این که بلند بشه و بره تخلیش کنه رو نداشت، اما نمیشد که بهش بی توجهی کنه پس اول پای سالمش رو زمین گذاشت و بعد آروم پای چپش رو هم با آراشمش روی زمین گذاشت و با ستون کردن دست هاش رو تخت بلند شد.
سعی کرد با آوردن کمترین فشار به پای آسیب دیدش و با استفاده از دیوار سمت دستشویی بره اما دستشویی سمت دیگه اتاق بود و مجبور بود دیوار رو ول کنه؛ که این، کار رو سخت میکرد!
باید عرض اتاق رو طی میکرد اما بعد از چندتا قدم خسته شد و ناخودآگاه پای چپش رو زمین گذاشت که با پیچیدن درد شدیدی توی زانو و مچش دادی زد و روی زمین افتاد.
چانیول که بیرون اتاق توی راهرو قدم میزد با شنیدن صدای جیغ کشیدن سراسیمه در اتاقش رو باز کرد و کنار پسری که روی زمین افتاده بود و صورتش از درد مچاله شده بود نشست.
"داری چیکار می‌کنی تو؟؟!!"
"میخواستم برم دستشویی"
"مگه قرار نبود منو صدا کنی؟ هان؟!"
"ببین تو حق نداری سر من داد بزنیاااا!!!"
بکهیون علارغم دردش با خشونت به چان توپید و باعث شد پسر نفس حرصی‌ای بکشه.
چانیول زیر بغلش رو گرفت و سعی کرد بلندش کنه
"باشه، پاشو کمکت کنم"
"نمی‌خوام به من دست نزن! خودم میتونم"
"بکهیون تو این سه روز هرچقدر لوس بازی در آوردی هیچی بهت نگفتم ولی دیگه داری شورش رو در میاری!! انقدر رو نرو من اسکی نکن! فهمیدی؟؟؟!!"
بکهیون از صدای بلندش و لحن تهدید آمیزش ترسید اما برای این که کم نیاره از لای دندوناش غرید
"تو حق نداری با من اینجوری حرف بزنی! الانم فقط چون مثانم حرف حالیش نمیشه میذارم که کمکم کنی!"
و بعد روش رو به طرف دیگه ای کرد و گذاشت که پسر کوچکتر آروم آروم راه ببرتش‌.
چانیول در دستشویی رو باز کرد و به بکهیون کمک کرد تا وارد بشه و بعد از این که خودش از دستشویی خارج شد، در رو بست.
به دیوار تکیه داد و منتظر شد.
توی این سه روز بکهیون واقعا کلافش کرده بود!
همیشه که اخلاقش گند بود ولی توی این سه روز دیگه از حد تحملش فراتر رفته بود!
سر هرچیزی غر میزد و به کوچکترین چیز های ایراد میگرفت؛ در حدی که چان به فکر افتاده بود ازش تست حاملگی بگیره!
میتونست درک کنه که بک حس بی مصرفی می‌کنه چون حتی توان انجام کوچکترین کار ها مثل دستشویی رفتن رو هم نداره ولی خب دلیل نمیشه همش رو سر چان خالی کنه که!!!!
چند دقیقه بعد در باز شد و بکهیون که سعی میکرد بیرون بیاد توی چهارچوب ظاهر شد.
چانیول دوباره زیر بغلش رو گرفت و کمکش کرد که به تختش برگرده، اینبار بک جلوش رو نگرفت و چان خداروشکر کرد چون واقعا اعصاب سر و کله زدن با اون  پسر تخس رو نداشت.
هفت سال پیش اینجوری، انقدر تخس و لجباز نبود...
شاید هم فقط به اون نشون نمی‌داد...
روی تخت خوابوندش و خودش هم روی تخت نشست
"میشه با هم صحبت کنیم؟"
بک نیم نگاهی بهش انداخت و سرش رو تکون داد
"بک اینجوری-"
با تقه‌ای که به در اتاق مورد جملش نصفه موند
"بله؟"
در اتاق باز شد و کریس سرش رو آورد تو
"نزدیک های عصر می‌خوایم همگی بریم بار به حساب باشگاه، شما ها با ما میاین یا جدا؟"
قبل از این که بک دهنش رو باز کنه و بگه "ما کلا نمیخوایم بیایم" چانیول از روی تخت بلند شد
"نه ما جدا میایم، ساعت چند اونجا باشیم؟"
"اومم شیش اینطورا خوبه"
"باشه میایم... کاری نداری؟"
کریس سرش رو به نفی تکون داد و بعد از گفتن خدافظ از اتاقشون خارج شد و دو تا پسر رو تنها گذاشت.
"شاید من نمی‌خواستم بیام!"
به بکهیون که روی تختش دراز کشیده بود نگاه کرد
"سه روزه از این اتاق بیرون نرفتی برات خوبه"
"من خودم صلاح خودم رو می‌دونم!"
پوفی کشید و دستش رو لای موهاش برد
وقتی کلافگی پسر رو دید ترجیح داد بیشتر از این روز اعصابش نره و سوال دیگه‌ای بپرسه
"اصلا... اصلا چجوری با این پام بیام؟"
"مگه میخوای چیکار کنی؟ تا ماشین میارمت، اونجا هم پیادت میکنم چند ساعت بعد هم دوباره این مراحل رو برعکس انجام میدیم!"
پسر بزرگتر وقتی دید نمیتونه جوابی بده، پشت پلکی نازک کرد و بعد از قاپیدن گوشیش از روی پا تختی مشغول بازی کردن شد.
چانیول هم که از بیخیال شدن بک خوشحال شده بود نفسی کشید و توی حموم رفت تا دوش بگیره.