The Last Quarantine

Season 1: Episode 12

"You know, it's weird that your negativity is creating positive shit out of me." Kuya Nero chuckle as he grab Tito Theo's hand then bumped his chest on him. "I am glad that you are alive, Kuya. We can't make it alive if it wasn't for you."

Pero dahil nga siraulo si Tito Theo, sinimangutan niya si Kuya Nero. "English-english ka pa. Wala ka naman sa Amerika."

Kuya Nero responded a laugh, "Right. Bumalik ka na nga talaga." Then he pointed the seats, "Umupo na lang nga muna kayo, kailangan niyong mabawi agad ang lakas niyo. Hindi natin alam kung ano ang naghihintay sa atin mamaya."

I nod at Kuya Nero. Tito Theo sat on the front seat of the bus, ako naman ay nagtungo kay Ate Alexis na ngayon ay pinupunasan ang pawis sa kanyang mukha.

"Ate Alexis . . ." I call for her attention.

When her gaze landed on me, she automatically rolled her eyes. Bakit ba ang sungit-sungit niya sa akin?

"What?"

"Where's Orion?" I asked, looking around. Medyo kinabahan ako dahil iyong cat backpack ko ay nowhere to be found.

"Ask Cheska instead." Suminghal siya at iritadong ibinaling ang mga mata sa madilim na bintana.

I pout. Sungit talaga.

Kahit na umaandar ang bus ay naglakad na ako papunta kay Ate Cheska. Nakaupo siya sa pinakadulong bahagi ng bus. Ngayon ay katabi niya iyong babaeng kasing edad ko lang yata.

"Ate Cheska, nasaan po ang pusa ko?"

"Oh," Ate Cheska gave me a vibrant smile, "heto, pinahiram ko muna kay Venice para ma-relax siya." She winced, "Na-trauma kasi kanina."

Napatingin ako sa katabi niya. Una kong ibinaling ang mga mata ko kay Orion. Ngayon, sarap na sarap ang gago habang hinahaplos siya sa noo. Nakalimutan na yatang ako talaga ang nagpalaki at nagalaga sa kanya. Walang utang na loob. Gagawin ko talagang siopao 'yan after this virus outbreak!

Pero nang mabaling ko ang tingin doon sa mukha ni Venice. Napalunok ako. Napapakurap, I smile while biting my lowerlips.

Hehe.

Ang ganda.

Kingina, okay lang pala. Kahit sa kanya na lang si Orion, basta sa akin na lang siya.

Joke!

Ngayon, para akong tangang nakangiti dito habang pinapanood siyang alagaan ang pusa ko. For some reasons, it somehow making me want to just enjoy myself while watching her. I don't know but she has this aura on her that's pulling me protect her. Like a barricade against the waves of unfortunate events, I want to save her from any harm.

"Kukunin mo na ba?" Ate Cheska asked.

Quickly, I shook my head. "Hindi po. Sa kanya na lang po muna."

Ate Cheska gave me a nod and when I was about to gravitate my feet away from them, I was halted by her. "Wait, Santhy. Why not dito ka muna? Talk to her for awhile, for sure she'll enjoy talking with someone whose age is the same as her."

Habang nakatalikod, lumawak ang ngiti ko.

Ayon.

Pucha, 'yon talaga ang hinihintay ko, eh!

Bago ako muling humarap sa kanila ay sinubukan kong itigil ang malawak kong pag-ngiti. "Okay po. No problem." At all.

Tumango sa akin si Ate Cheska. Then when she stood up, she tapped me on my shoulders, "Ikaw na muna ang bahala sa kanya, ah?"

I nod at her. That was the point when she gravitated her feet away from us. Iyon na ang pagkakataon na umupo sa tabi ni Venice.

Awkward, I just sat there while facing my face away from her direction. Pero bigla siyang nagsalita kaya't sa huli ay ibinaling ko rin ang mga mata ko sa kanya.

"Your cat is such a cutie." Her voice was sophisticated. Halata mong hindi ko siya katulad. Iyong laki sa kalye.

"Uhm," lumunok muna ako ng laway bago siya nginitian, "talaga?"

She nods at me and gave a small smile, "Kamukha mo siya, actually."

"So, cute din ako?"

Nakikipag-flirt ba siya sa akin?

Wow.

Ang gwapo ko nga talaga.

"Nah. The hell?" She laughed mockingly. Iyong tawang pang-asar pa.

"Bad," naiiling akong tumawa habang sinasabayan na siyang haplusin si Orion. Ako sa likod, siya sa noo. Swerte talaga ng pusang 'to. 'Wag ko kayang pakainin ng catfood 'to mamaya?

"Ilang taon ka na pala?" I ask while her gaze is still cemented on Orion.

"I am sixteen." When she turn her eyes at me, I almost look away. "How about you?"

"Same," I answered then I throw a look on her uniform, "taga-Lyceum ka?"

She nod her head, "yup."

"Eh, bakit nasa Indang ka? Sa General Trias ang University mo, 'di ba?"

Taking a deep breath, she started to look at the window, "I visited my boyfriend,"

I blink.

She landed her gaze on me again, "to reconcile. Pero ayaw na niya talaga, eh."

Oh.

"Then this virus outbreak happened. Kung alam ko lang talaga na mangyayari ito, I will really drag him here. Kahit awayin niya pa ako, I will risk all of the pain on my heart just to make sure that he's safe." I started to see her weak spot. Her eyes are flashing a series of sad emotions. Hindi ko maatim na tignan siya sa mga mata nang matagal.

"It has been two hours now. Hindi niya pa rin sinasagot ang mga tawag ko. Maski seen sa messages, wala." Mabilis niyang pinunasan iyong luha na tumakas sa mga mata niya, "I can't help but to be paranoid and stressed out at the same time. Alam mo ba iyong tipong I want to stay alive but a part of me is telling me to just die. Kasi parang ang useless na rin? Ano pang silbi ng buhay ko kung iyong mga mahal ko sa buhay, wala na?"

Dahil sa patuloy na dumaloy ang mga luha sa kanyang mga mata, hindi na niya sinubukang punasan pa ito. "Pati ang parents ko. Wala pa rin akong respond na nakukuha sa kanila. I really hate this, kung ginamit ko lang talaga kanina ang kotse ko papunta dito, napuntahan ko na sana sila agad."

I am throwing her a sympathy. "Okay lang 'yan." I wince inside, anong okay dito?! Wala! "Everything will be fine soon. At kung feeling mo, nawawalan ka na ng dahilan para mabuhay sa sitwasyong ito," our eyes met and I gave her a genuine smile, "look at us. Nasa loob ka ng bus na puno ng mga taong gustong mabuhay-- gustong maka-survive."

Hindi ko alam kung tama ba ang mga sinasabi ko. Lalo kasing bumuhos iyong mga luha niya.

"Be one of us. Stay alive for us because your life matters for me, for Tito Theo, Kuya Nero or whoever na ginagawa ang lahat para maka-survive tayong lahat. So please, survive with us."

And atlast, from her perfect lips, a smile started to flash before my eyes. With her unending tears, she told me, "Thanks. I will."