The Last Quarantine

Season 2: Episode 15

Mabilis ang ginawa naming pagtakbo hanggang sa makarating na kami sa 9th floor. Hindi ko ininda pa ang masalimuot na nangyari sa mga kasamahan namin doon sa office.

Kailangan kong tatagan ang loob ko ngayon.

Sa pandemyang ito, lahat ay maaring mamatay. Lahat ay maaaring mawala. Hindi maiiwasan ang kamatayan. Darating at darating ito bago mo pa ito makita.

Sa mga oras na ito, walang mas mahalaga kaysa sa manatiling humihinga. Walang mahalaga maliban sa walang hintong paglaban para mabuhay.

As we started to carefully roam around the 9th floor, I tried hard to shove my memories with Loie off my mind. Longing and sorrowing for his death at this moment is not an ideal choice to survive. Baka panghinaan lang ako. At baka piliin ko na lang talagang sumuko sa kalagitnaan ng mga nagawa ko para lang ma-ka-survive.

"Hey, Venice." I heard Santhy. He is staring at me carefully, seemed so mindful of the words he will spill at me. "We'll be fine. Alright? Nangyari na ang nangyari. What we have right now is our hopeful present. Let's not waste our chances of avoiding the idea of us being perished in the future."

I nod at him. Pero malaking parte pa rin ang sa akin ay balisa. I can't think clearly. The ache on my heart is overtaking my mind.

Santhy cupped my face. He is really skillfull at this. At bringing strength on vulnerable system. He is always winning against my fragile mind. "Let us just . . ."

Santhy sighed, "let us just make our present stronger enough for our future to not vanish before our eyes. Okay? Malalagpasan natin ito, Venice? Matatapos din ang pandemic na ito."

I found my eyes avalanching my tears as I nod at him. Ang mga mata ni Santhy ay tila bang nagtutulak sa akin para lumakas. Bagay na lagi niyang ginagawa. Bagay na lagi niyang pinagtatagumpayan.

"At kapag natapos na ito, ngingiti tayo. Ngingiti tayo dahil hindi nasayang lahat ng sakripisyo ng mga taong nagbuwis ng buhay para sa atin. With the thoughts of Tito Theo, Kuya Brylle, Ate Janelle, and . . ." He looked away, "Loie, all of the endless trembling and inevitable fear will be worth it."

I am still nodding at him. Suprisingly, I found myself swallowing his words as if it's the last food on Earth.

"Basta ngayon, kumapit ka lang sa buhay kasama ako. Hayaan mong samahan kita habang sinusubukan nating manatiling buhay sa gitna ng nakamamatay na sitwasyon ito."

I nod at him for the last time. Then I felt his hands on mine. He intetwined our fingers before he pulled me towards the direction of our fellow pandemic survivors.

Walang hirap kaming nakababa sa 8th floor. Katulad sa 9th floor, walang panganib ang kumakaway sa amin dito. Nakababa kami nang ligtas sa 7th floor nang wala pa ring aberya.

Sa mga minutong nagdaan, wala talagang panganib ang sumubok na harangan nang daan namin. Sobrang bakante lang ng buong paligid. Walang bakas ng mga zombie ang makikita dito.

Dahil doon, narating namin ang 2nd floor nang walang ka-hirap-hirap. Dito ay nagsimula akong makaramdam ng liwanag sa gitna ng kadiliman ng aking pagkabalisa. I was sure that moment that we are going to survive this pandemic up until we stormed out of this building.

"One last floor, guys. One last floor." Kuya Seiya mumbled with a familiar excitement on his tone.

Katulad kanina, pinangunahan niya ang pagbaba sa hagdan. Walang aberya ang sumalubong sa amin hanggang sa marating na namin ang tahimik na first floor.

The floor screams safe haven for our careful hearts. The situation here is pushing us to believe that there is something brighter that are waiting for us behind the main door of this building.

Dahan-dahan, binaybay namin ang daan patungo sa main ng door ng building. Pero . . . dahan-dahan, nagsimula rin kaming makarinig ng mahihinang pag-hagok na nanggagaling mula sa elevator.

That was the moment we knew, we are not safe yet.

We were really sure that we still have a lot to go through the moment we saw an approximately ten zombies lurking against the elevator. Lahat sila ay tinutulak iyon. Iyon lang kasi ang lugar dito kung saan may liwanag. Madilim ang paligid. Tanging iyong ilaw na iyon lang ang makikita.

Sa nakita ay bigla akong kinabahan. Mabuti na lang at nakatalikod sila sa direksyon namin kaya malabong makita nila kami kung hindi kami gagawa ng kahit ano mang ingay.

Ngayon, mahigpit ang pagtakip ko sa bibig ko. I can never let out any noise at this moment. Kuya Seiya has his mouth shut when he motioned us to just keep the silence upon us. Kasabay noon ang pagsenyas niya sa amin para bilisan ang galaw. Kasi practically, we are a few feet away from the main door. We are a few feet away from the possible chances of our survival.

Kaso nga lang, isang maling galaw lang ay kamatayan agad ang kapalit. Isang ingay lang ang mangyari ay hindi na namin mapipigilan ang kamatayan. Malapit lang din kasi ang mga zombies doon sa pintuan at sa bilis nila, mukhang malabo ang makalabas dito sa building kung makikita man nila kami.

But we still tried. Right now, we are being lead by Kuya Seiya. Maingat ang paghakbang niya patungo sa pintuan. Agad naman namin siyang sinunod.

Pero . . .

Napakurap ako nang biglang bumukas ang mga ilaw. My heart skip a beat as I turn my gaze to the direction where we came from. Nanlalaki ang mga mata, nakita ko si Loie doon. He is still alive. And he was the one who switched the lights on.

Dahil doon, nakagawa ng ingay si Riece. Because laughing is her one and only emotion. Nailabas niya ang pagkagulat sa pamamagitan ng pagtawa.

At dahil doon, nagsimulang mag-silingunan sa amin iyong mga zombies.

Ngumanga sila. Nanlilisik ang mga mata nila noong magsimulang humini at humiyaw na para bang nababasag ang lalamunan. And then they started to run towards us. They were about to attack us and that made us scream due to unwelcomed fear.

Agad akong hinila ni Santhy dahil para ba akong nawala sa huwisyo. Si Loie ang unang pinuntirya ng mga zombies. Kitang-kita ko ang kawalan ng emosyon sa kanyang mukha habang tinatanggap ang pag-atake sa kanya ng mga zombies. What pained me the most is him, staring at me the whole time he faced his own death.

Then the other zombies started to run for us. Wala kaming nagawa nang unti-unti, naabot nila ang tumatawang si Riece. Rio tried to protect her twin pero it was to no avail. Nakagat na rin siya ng mga zombies.

And then there was Ate Wendelle's loud cry, she is trying hard to save her sisters. Pero wala rin, wala rin siyang nagawa noong siya naman ang atakihin ng ibang zombies.

At wala kaming magawa para matulungan sila.

Right now, we are running away from them.

We are running away with tears on my eyes. And I am afraid, the sound of their loud cry would forever burn on my mind up until my last breath.