Season 2: Prologue

8.5K 708 340
                                    

The moment Kuya Seiya shouted, lahat kami ay nagsitayuan. Lahat ay natataranta. Lahat ay hindi alam ang gagawin.

And on that specific moment, I found myself dumbfounded. I found myself just blinking as I watch the zombies to run right at us.

Pero natauhan lang ako noong may maramdaman akong humawak sa palapulsuhan ko. I am still blinking when I landed my gaze on his face.

Santhy.

Nakasakbit na sa likod niya iyong cat backpack. He is obviously horrified as he yelled, "Hey, Venice?! Let's go! We fucking have to leave!"

Pero hindi pa rin talaga ako makasagot. Kaya hinila niya ako palabas. And the moment we stepped out of the bus, all I can hear was the loud growl that these infected are producing. It was a horror scene that will envelope me with my fears. This sound will probably kill me alive.

Sa kabila ng pagkatulala, hindi ako iniwan ni Santhy. Tumakbo lang kami nang tumakbo. Hanggang sa hindi na namin alam kung saan napunta iyong mga kasama namin sa bus. O kung buhay pa ba sila . . .

"Shit, putangina!" Sigaw ni Santhy noong mapatigil siya. We are about to proceed to the main road when we were halted by the approaching zombies. Lahat sila ay nagsitakbuhan sa direksyon namin. Iyon ang dahilan kung bakit nag-iba kami ng route.

Humigpit ang hawak ni Santhy sa kamay ko noong hinila niya ako patungo sa kabilanb dako. Hindi ko na alam kung saan na kami tumatakbo noong makakita na naman kami ng tumpok ng mga zombies.

Lahat sila ay nakabukas ang bibig, para bang walang katapusan ang dugong dumadaloy mula doon. Ang iba naman ay halos wala nang mukha. Durog durog na kasi ang harap ng ulo nila. Tanging naaagnas at papaitim lang na laman ang makikita doon.

It was a scary view that will haunt me alive forever.

They are running towards us like a wild lion. Ready to eat us alive without mercy.

That was the point where we changed our route again. We are now running on a space which is isolated from the buldings. It was a small facility. Walang zombies ang makikita doon. Walang bahid ng gulo doon.

But I was wrong when we entered it

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

But I was wrong when we entered it. Gulo-gulo ang loob nito. May mga nagkalat na mga upuan. May mga basag na baso. Pati iyong ilaw, puro basag. Pero dumiretso pa rin kami. Kasi kung hindi, malalapa talaga kami ng mga zombies sa labas.

Hingal na hingal si Santhy noong patuloy niya pa rin akong hinihila.

"There, Santhy!" I pointed the room with slightly opened door. As quickly as we can, we headed our way there.

Lalo kaming nataranta noong marinig na namin ang mga zombies. Nakapasok na rin sila sa loob! Sa liit ng space ng lugar na 'to, wala kaming laban. Mamamatay talaga kami kapag nakita nila kami!

When we entered that room, we realized that it was a storage room. May mga mop at panglinis ang nakalagay dito.

Santhy was so quick to close the door. Then he grabbed anything he can. Isinandal niya lahat ng iyon sa pintuan. Ginawa niya ang lahat upang maging matibay ang pinto.

Then we heard a multiple stomps!

We effin heard their growl from here.

They are just behind this door.

Dahil doon ay napaurong kami ni Santhy. We did all our bests to effin stay away from that door. Until our backs hit the wall. And I was never ready when I accidentally created a sound!

Nasanggi ko iyong malaking lata na may laman na pintura! Bumuhos lahat ng iyon sa katawan ko!

Shit!

Shit!

Nanlalaki ang mga mata, napakayakap na lang ako kay Santhy. Tinakpan ko ang bibig upang hindi na makagawa pa ng kahit na ano mang ingay. Hanggang sa manginig na lang ako sa sobrang kilabot.

"Venice . . . hey." Santhy whispered, he gently tapped my cheeks. He is staring at me with a firm assurance on his eyes when he said, "Don't worry. I will protect you. You'll be safe with me, alright?"

The Last QuarantineTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon