The Last Quarantine

Season 1: Episode 16

Ate Alexis is looking like a real goddess of action. I was really caught up at the moment. At one time, I thought I am watching a bad ass action movie with a female lead.

Professionally, Ate Alexis saved the day as if it was her usual routine. Noong malapit na malapit na sa kanila si Manong Driver, sinipa niya ito. Iyon ang dahilan kung bakit parang domino siyang natumba kasama iyong dalawang matanda.

Then what shocked me the most was when she run like a fearless bitch. Inapakan niya iyong tatlong matanda, hindi inaalintana ang pangambang isang maling galaw lang ay makakagat talaga siya nila.

She quickly directed her way towards the front of the bus. Because I know her, akala ko ay iiwan na niya sina Venice doon. Pero hindi. She grabbed ahold the katanas of Tito Theo.

Mukha talaga siyang action star noong naka-kunot noo siyang tumakbo papunta sa tumatayong mga infected. Naka-X iyong dalawang katana sa harap ng kanyang dibdib.

And in one swift, just one accurate move, she cut the head of Manong Driver. Iyong dugo niya ay kumalat sa salamin. Then before I knew it, panibagong dugo na naman ang dumanak doon. At tuluyan na talagang nabalutan ng dugo iyong bintana noong sa pangatlong beses, may kumalat na namang dugo mula doon.

Shit, I am fucking starstruck!

For a moment, wala akong nakita sa kanila. Natabunan na kasi talaga sila noong dugo. Hanggang sa matanaw ko na lang sila na tumatakbo papalabas ng bus.

Pero bago pa sila tuluyang makalabas ay may isang infected ang biglang humarang sa pinto. Like a hungry animal, he bumped his head against it. Paminsan-minsan niya ring kinakagat iyong handle na para bang sa pamamagitan noon ay magtatagumpay siyang mabuksan ang bus.

"Fuck . . ." I mumbled when my gaze landed to the front of the bus. Doon, nakita ko kung papaanong naglalakad papalapit sa amin ang bagong tumpok ng mga zombies. Lahat sila ay humihuni. Humahagok na para bang nananadyang pahinain ang natitirang pag-asa sa puso ko.

That specific moment, I knew that we have to fight the odds. That we really have to effin play our life with gods now.

"Sa pinto!" Panimula ni Tito Theo na ngayon ay patuloy na sinisipa iyong zombie sa harap niya. "Ang pinto ang pagtuunan natin ng pansin! Kailangang mailabas muna natin ang lahat ng nasa loob ng bus bago tayo tumakas sa mga hinayupak na 'to!"

Hindi ko alam kung ano ang nagtulak sa akin. Buong tapang akong lumakad papunta sa pintuan. With knitted brows and balling of my fists, I was really never ready for it when I grab the head of that infected one. Iyong nakaharang sa pintuan.

Sumigaw si Tito Theo. Hindi ko na mabilang kung ilang beses niya akong minura noong inihampas ko ang ulo noong infected sa salamin na pinto ng bus. Sa ginawa ko ay nag-crack iyon. Pero hindi ako tumigil.

Namalayan ko na lang nasa pwesto ko na sina Kuya Nero. They are protecting me as I do my thing. Kuya Nero is on my side, kicking that infected guy with a ton of bruises on his chest. Si Kuya Finn ay walang tigil na sinisipa iyong ilang mga zombie na tila bang bumibilis ang pag-galaw papunta sa amin. Samantalang si Tito Theo naman ay nasa likod ko, sinisiguradong walang zombie ang makaka-atake sa akin.

Sa lahat ng ginawa ko, gumagalaw pa rin iyong zombie. Ngayon ay kitang-kita ko kung paano siya ngumanga habang nagpupumiglas mula sa hawak ko. Iyon ang dahilan kung kaya't wala akong nagawa kung hindi ang ipasok sa gulong iyong ulo niya. Inipit ko iyon doon hanggang sa unti-unting sumabog iyong bungo niya.

Before I know it, hindi na siya gumagalaw. Hindi na siya nanlalaban.

Sinundan iyon ng pagbukas ng pinto ng bus. Isa-isang lumabas sina Venice. Kasabay ng paglabas nila ang pag-laho ng pag-asa mula sa sistema ko noong ibanaling ko uli ang tingin sa paligid.

Nakalabas nga sila.

Pero nanganib naman kami.

Ngayon, ang mga infected ay pinalilibutan na kami. Wala na kaming madaanan kahit na ilang beses manlaban sina Ate Alexis, Kuya Nero, Kuya Finn at Tito Theo. Wala na kaming malusutan. Wala nang espasyo para sa pag-asang makakawala pa kami sa kanila. Sa bawat pagtumba kasi ng mga zombie ay doble iyong idinadagdag nilang pwersa laban sa amin.

We are being outnumbered.

And I bet, the end for us is yet to come.

Right at that moment, realization hits me. Life is indeed about the choices and sacrifices. With every choice, sacrifice due to the other not taken choice will take place.

Pinili naming iligtas sina Venice.

Iyon ang choice namin.

Kaya heto ang kinahitnan ng choice na iyon, we have to sacrifice our lives.

"Putangina!" It was the first time I heard Tito Theo's horrified tone. Ramdam na ramdam ko na ngayon kung gaano siya natatakot. Kung gaano siya pinanghihinaan.

Sinabayan iyon ng mahinang paghagugol mula kina Ate Athena at Ate Cheska.

And when I accidentally bumped my shoulders towards Venice, I gave her an enigmatic look. That was the moment I kind of accepted my fate kasi atleast I'll die with a brave heart. Napatunayan ko sa sarili ko na kaya kong maging malakas. Na kaya kong magtanggol ng tao.

Hindi ko iyon inaasahan nang kumapit sa braso ko si Venice. Hanggang sa ang kapit na iyon ay naging yapos. Na sinundan ng pagpikit ng kanyang mga mata. Hudyat na katulad ko, tinatanggap na niya rin ang kapalaran namin na . . . hanggang dito na lang kami.

But then, our choice has it's own plan.

I was in the middle of closing my eyes when I heard a gunshot. Agad kong iminulat ang mga mata ko hanggang sa ang nakakabinging tunog ng baril ay naging sunod-sunod.

Then I saw the zombies to fall down one by one. That paved a way for us to get out of the approaching infected ones.

Wala na kaming hinintay pang sandali. Tumakbo na kami papunta doon sa mga estrangherong tinutulungan kami. Tinapakan namin iyong bangkay ng mga infected. 

Noong marating na namin ang dulo ay bumungad sa mga mata ko ang isang Police Patrol. May isang unipormadong babae at lalaki ang natayo sa bubong noon. Sila iyong bumabaril sa mga zombies.

Then suddenly, there was Ate Athena's crying voice. "Ate Bianca?!"