The Last Quarantine

Season 3: Episode 15

Her eyes are sharp. It screams lethal danger. The one that could kill, the one that will haunt anyone up until their nightmare.

Hindi ko na maramdaman ang sarili kong humihinga noong magpatuloy siya sa pagtakbo papunta sa akin. All I can feel right now is my heart fighting against my ribs. Para bang sasabog ang puso ko sa lakas ng pagtibok nito dahil sa labis na takot.

"Sir!" Manuel yelled as I close my eyes. Narinig ko ang pag-alog ng kama niya. Marahil ay nagpupumiglas siya sa lubid na nakatali sa kanya upang mailigtas ako.

Pero wala na.

Alam kong ito na ang katapusan ko.

Alam ko, na dito na ito natatapos.

Alam ko, tanggap ko na ilang segundo na lang ang itatagal ng buhay ko.

Pero bigla na lang akong napamulat nang makarinig ng malakas na tunog na para bang may bumagsak. Tila ba isang mabigat ba bagay ang siyang natumba sa sahig dahilan para makagawa ito ng kaunting pagyanig.

Napakurap ako.

Kasabay ng pag-awang ng bibig ko.

Ngayon ay kitang-kita ko ang matabang buhay na bangkay. Nakanganga, nakamulat ang mga mata at may dugong tumatagas mula sa sentido niya.

She is double dead.

"Tangina ka, aagawan mo pa talaga ako ng soon to be hubby!"

Wala sa katinuan, napatunganga na lang ako kay Briela na ngayon ay itinatago nang muli ang kanyang silencer. Si Santhy naman ay mangiyak-ngiyak na napatakbo sa akin.

That specific moment, I am thanking God as I phew. I am gratifying His grace while staring at Briela. For the first time in forever, she made me smile.

"Aba! Nginingitian mo ako, Sir?" She is looking amazed as she grin at me. "H'wag kang ganiyan! Tandaan mo, wala kang damit ngayon." Patuloy nang nawala ang ngiti ko nang makita siyang magkagat-labi habang nakatingin sa hubad na katawan ko.

Si Santhy ay abala sa pag-alis ng lubid mula sa mga kamay at paa ko. "Alam mo, Ate Briela. Puro ka landi, hindi mo na lang tulungan si Kuya Manuel."

"Oo nga, pucha. Puro karupukan ang pinapairal ng hangal na 'to." Hinihingal man dahil sa takot kanina, dama na sa boses ni Manuel ang nagsisimulang pagkalma niya.

"Oo na, heto na! Napaka-home wrecker mo talaga!" Inis na lumapit si Briela kay Manuel. Kulang na lang ay bugbugin niya ito sa ginawa niyang pagbatok dito bago alisin ang tali.

Ilang segundo ang ginugol namin para makawala mula sa makapanindig-balahibong mga lubid. The first thing I did is to wear my face mask and uniform as soon as possible. Sa titig kasi ni Briela ay naiilang ako. Para kasing ginagahasa na niya ako sa pagtitig lang, eh.

"Ano nang gagawin natin?" Manuel finally say after he is also done with his uniform.

I heaved a deep sigh. "Nasaan ba kasi tayo?"

"Hospital," Briela answered, she is staring at us while biting her forefinger, "alam ko ito kasi dito nawala sa amin ang Papa ko. Mahigit tatlong buwan na rin yata ang ginugol ko dito noong High School pa lang ako."

I nod. Tumikhim ako. Inalisa ang pwede naming gawin. Wala kaming kahit na anong armas maliban sa silencer ni Briela. Ang mga armas na binaon kasi namin ay nakasama sa helicopter na sumabog kanina.

"We don't have any weapon." I sigh. "We only have ourselves. Maybe, we should just utilize everything we might use from this room." I look around. Although it's empty, mayroon pa rin namang mga matutulis na bagay ang maari naming gawan ng paraan.

"Right," tumango-tango si Briela matapos ay tinuro niya ako. She is looking like praising a God, "kaya ako'y sa 'yo, eh."

"Psh," Santhy gave her a poker face.

Nagsimula na kaming gumalaw. Habang nag-gagala sa may kalakihang kwarto na ito, dito ko napagtantong nasa loob pala kami ng isang ward. Wasak-wasak ang mga hospital curtain dito. Pero ang pinagtuunan namin ng pansin ay iyong bakal ng detachable hospital bed.

Mahaba ang mga bakal na nakuha namin. Ngunit ang problema na lang talaga ay ang dulo nito. Wala itong tulis. Sigurado ako, wala itong magiging epekto sa mga buhay na bangkay na maaari naming makasalubong mamaya. Kung ito lang kasi ang gagamitin namin laban sa kanila, mas mabuti pang mag-suicide na lang.

"I have an idea!" Santhy raised his hand.

We all nod at him.

He raised a few number of syringe while smiling like a kid with a few stars on his arms. "Pwede nating ilagay ang mga ito sa dulo ng mga bakal!"

"Good idea, son."

Santhy smiled at me proudly. Hindi ko na lang sasabihin sa kanya na iyan talaga ang ideya ko, nauna lang talaga siyang magsabi.

Nagsimula na kaming ilagay ang mga syringe sa dulo ng bakal. Ang ginamit naming pangpulupot ay ang gasa na nakita namin sa cabinet na nasa tabi ng hospital bed.

It was a few minutes when we finished doing our weapons. And I think, this is enough for our survival. But I don't believe that this could keep ourselves alive up until this fucking pandemic is finally gone . . .

Shit.