Clouded Feelings (Yutang Bulahan Series #2)

CF - 22

"That’s it. I lost it all."

THE WAR.

“Ayla? Wala ka na bang kahihiyang natitira sa sarili mo? Bakit ka nagpabuntis nang hindi ka pa kinakasal?”

Mariin kong kinagat ang pang-ibabang labi ko habang sinasangga ng puso ko ang bawat masasakit na salitang sinasabi ni Tatay sa akin. Si Nanay naman ay nanatiling tahimik sa isang tabi.

Galit na galit si Tatay. Sa sobrang galit niya, pinaghahagis na niya ang mga gamit sa loob ng bahay namin. Walang umawat sa kaniya. Hindi na ako naglakas-loob kasi nanunuot pa rin sa akin ang hapdi ng dalawang sampal ni Tatay.

“Ayla, hindi por que’t nakatapos ka ng pag-aaral ay gagawin mo na kung ano’ng gusto mo. Masiyado ka pang bata para mabuntis.”

Pati si Nanay galit na rin sa akin.
Tuloy-tuloy na bumabagsak ang luha ko. Parang ulan sa makulimlim na kalangitan, walang humpay ang pagbagsak.

"Ang sabi mo, 'di ba, na tutulongan mo pa kami? I-aahon mo pa kami sa kahirapan, 'di ba? Paano mo magagawa 'yon kung ngayong buntis ka?" dagdag ni Nanay na pumipiyok pa ang boses sa sobrang pagpipigil din ng galit.

"Baka nakakalimutan mong hindi ka pa nakakabayad sa pamilya ni Orlando? Ang dami mo pang utang sa kanila dahil sa hinayaan mo silang pag-aralin ka, tapos ngayon buntis ka? Ang gaga mo, Aylana!"

Marahan akong pumikit at hinaplos ang tiyan ko.

Buntis ba talaga ako?

"Sinong nakabuntis sa'yo? Papuntahin mo rito sa bahay. Iharap mo sa akin! Dapat lang na panagutan ka n'ya! At kung maaari, pakasalan ka n'ya!"

'Yan ang huling sinabi ni Tatay bago ko na-deklara sa sarili kong it's a day. Not the good one, but it's still a day.

Buong magdamag akong nakatulala lang sa silid ko. Iniisip ang lahat ng puwedeng mangyari sa akin ngayong buntis na ako. Umiyak lang ako nang umiyak, sinasangga pa rin ang mga masasakit na salitang sinabi nina Nanay sa akin.

Kapag ito nalaman ng ibang tao, ano na lang kaya ang sasabihin nila? Ngayon pa nga lang na mga magulang ko pa ang nakakaalam, halos isumpa na ako sa katangahang nagawa ko, paano pa kaya ang iba?

Parang bumalik sa dati ang situwasiyon namin ngayon. Iba nga ang situwasiyon. Iba nga ang nangyari. Walang namatay pero may bagong buhay na umuusbong sa akin. Pero walang pinagka-iba, galit silang pareho sa akin.

Gaya ng mga nakaraang umaga ko, sumuka na naman ako. Naabutan ako ni Nanay na mukhang kalalabas lang ng kuwarto nila Tatay.

Malamig niya akong tiningnan at dire-diretso sa kailangan niyang gawin.

"Hindi ka papasok sa trabaho? Ano? Titigil ka? Ngayon pa na may kailangan kang buhayin?" Malamig na sabi niya na hindi man lang tumitingin sa akin.

"P-Papasok po ako, 'Nay," sagot ko na lang.

Masiyado nang maaga dahil pasado alas-siete na ako nakagising dahil sa kakapusan ko ng tulog kagabi. Pero naghanda pa rin ako para pumasok kahit sa kalooblooban ko, ayoko, kasi natatakot ako, natatakot ako na baka makita ko siya. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Nabuntis niya ako, ano ba dapat ang gagawin ko?