Clouded Feelings (Yutang Bulahan Series #2)

CF - 36

"For Ayla."

THE LIFE WITH ME.

Sobrang laki ng bahay ng mga Lizares dito sa Maynila. Sa sobrang laki, halos mabali na ang leeg ko kakatingin sa mataas na kisame ng kanilang bahay, sa kakatingin sa iba't-ibang klaseng muwebles na meron sila rito.

Ilang araw na ako rito pero sa tuwing ibubuka ko ang mata ko, sa tuwing lalabas ako ng kuwarto kung saan ako natutulog, sa tuwing magkakaroon ako ng pagkakataon na gumala sa loob at labas ng bahay ay namamangha pa rin ako.

Sino bang hindi? Sobrang laki ng bahay nila. Pero wala nang mas lalaki pa sa mansion nila sa bayan namin na kung tawagin nila na Manor de Lizares. Mukhang wala namang pinagkaiba, malalaki talaga ang mga bahay nila at hindi ko alam kung saang sulok pa ng bansa ang ibang bahay nila. Ganito ba talaga ka-yaman ang mga Lizares? Talagang-talaga ba?

I can't directly describe the entire house. Use your imaginations na lang woy.

"Ang ganda ng house, in fairness," wika ni Sia habang iginagala pa ang tingin sa kabuuan ng dining room ng malaking bahay na ito.

Tatlong araw matapos naming makarating sa Maynila ay saka lang nakabisita si Sia rito kaya ngayon lang siya nakapunta sa mansion na ito ng mga Lizares.

Abala ang mga kasambahay na umasikaso sa amin. Gusto ko sanang tumulong, palagi naman, kaso palagi rin nila akong sinasabihan na hindi na dapat, bisita raw ako ng mga Lizares kaya hindi na dapat akong gumawa ng mga gawaing bahay kahit kating-kati na akong tumulong sa kanila. Hindi ako sanay na wala akong ginagawa. Ayokong maging donya kasi hindi naman talaga ako donya, mas lalong hindi seniorita.

"By the way, pasensiya ka na kung ngayon lang ako nakabisita sa 'yo. 'Yong boss ko kasi, masiyadong apurado, kararating ko lang ng Manila ang dami na agad na utos sa 'kin. Mabuti nga day-off ko ngayon, e. I have the whole day to be with you."

"Salamat, Ate," magalang na sabi ko sa mga kasambahay na nagsilbi sa amin ni Sia para mabigyan ng merienda. "Ano ka ba, Sia, okay lang 'yon, 'no. Hindi mo naman talaga ako responsibilidad, e."

"Like, duh, Aylana! Nangako kaya ako kay Tita at Tito na babantayan kita rito. Alam ko namang mababantayan ka talaga ni Engineer Sonny dito pero iba pa rin talaga kapag may kamag-anak na nagchi-check sa 'yo from time to time, 'no. At saka, catching up na rin natin 'to," sagot naman niya sabay lantak no'ng cake na inihanda ng mga kasambahay.

"Sige, ikaw bahala," sagot ko na lang. "Oo nga pala, saan ka nga pala nagta-trabaho? Hindi ko naitanong 'yon sa 'yo, a?"

Sinimulan ko na ring kainin 'yong cake na para naman sa akin. Sinubo ko muna ang unang slice ng cake bago ko siya tiningnan.

"O, ba't nakasimangot ka?" Puna ko sa masama n'yang mukha.

"I work with Project Aureliana."

"Project Aureliana?"

"It's a private charity organization owned by the Osmeñas. Basta! All about charities and kawang-gawa ang mga ginagawa namin."

Ha?

"Teka, Osmeña? Osmeña ang may-ari ng pinagta-trabahuan mo?"

Literal na napatigil ako sa pagkain dahil sa narinig ko mula sa kaniya. Nagulat lang ako.

"Yeah. And guess who's my boss in Project Aureliana?"

"Si Senyora Auring? Siya lang naman ang may-ari n'yan, 'di ba?"

Isang tikhim ang sinagot niya sa akin. Umayos pa siya sa pagkakaupo at inatupag ang pagkain niya.

"Y-Yeah… Sino pa ba? Y-Yeah, si Senyora Auring nga. Akala mo si Breth Osmeña, 'no?"