"MAXINE!"
Natawa ako nang salubungin kami ni Rhea sa labas palang ng bahay. Halos ito na nga ang magbukas ng pinto kung hindi lang ni-lock ng driver. Hindi pa kasi maayos ang pag-park nito sa garahe. Strikto ang koya ninyo.
"Marami palang nagbago rito, Asawa ko?" Tanong ni Daniel.
Tumango ako. "Habang nasa Cebu kami ay unti unti kong napaayos ang bahay. Wala naman akong binago, in-improve ko lang." Nginitian ko siya. "Welcome home, Daniel." Sabi ko.
"Welcome home to us, Momma, Daddy!" Masayang bulalas ni Maxine.
Namula naman ang mga mata niya at ngumiti. "Thank you..." Muntik na ring nabasag ang boses niya nang titigan niya kami. "F–Finally...I'm home.."
Inabot ko ang kamay niya at mahigpit 'yong hinawakan. "You made it, Daniel. You came back. I'm so proud of you." Sabi ko.
"Kahit anong mangyayari...babalik at babalik talaga ako sa inyo." He breathed.
"I know."
"Mahadera ka talaga Rhea!" Napatingin kami kay Georgia nang hilain ito ni Rhea palabas ng kotse. Excited na excited talaga ang isang 'yon.
"Si Rhea talaga...." Ngumisi ako at binuksan na ang pinto bago lumabas. Kaagad naman niya akong napansin. "Corraine!" Tili niya at mabilis na iniwan si Georgia na naiiling na lamang. "Grabe! Ang tagal nang bakasyon mo!" Aniya.
Natawa ako. "Hindi talaga halatang namiss mo kami, ano?" Biro ko.
Umirap siya. "Buti nga umuwi na kayo, eh! Kung hindi? Nako! Baka ako pa mismo ang kakaladkad sa inyo pabalik rito."
"Hindi ka pa rin nagbabago, Rhea." Komento ko bago inabot ang kamay ni Maxine. Inalalayan ko itong bumaba. "Say Hi to Tita Rhea, 'nak." Sabi ko.
Malapad naman siyang ngumiti at nag-angat ng tingin kay Rhea. "Hello, Tita Rhea. How are you po?" Malambing niyang tanong.
"Maxine..." Umupo siya para makapantay ang pamangkin. "Ang laki laki mo na. Naaalala mo pa ba ako, baby? Ako 'yong nagbabantay sa inyo ni Maximo noon. Siguro hindi na...matagal na rin kasi atsaka ang bata ni'yo pa noon." Ngumiti siya at niyakap si Maxine. "Sayang wala na ang kakambal mo. Sana 'yong demonyong pamilya nalang ng Dad—"
"—Rhea!" Gulat kong awat sa kaniya. Tinakpan ko ang tainga ni Maxine gamit ang mga kamay ko at bahagyang nilayo sa kaniya. Hindi ko nagustuhan ang mga sinasabi niya sa bata! "Baka nakakalimutan mong bata lang si Maxine at inosente. Hindi ka dapat nagsasalita ng ganiyan sa harapan niya." Mariing sabi ko.
"What? Sinasabi ko lang naman ang totoo. Maganda nga na ngayon pa lang mulat na siya sa mga ganiyang bagay." Katwiran niya.
Umiling ako. "Ayokong lumaki ang anak ko na may galit at poot sa mga kadugo niya."
"Kadugo? Wow! May nangyari ba sa Cebu at tila nakakalimutan mo na ang mga nangyari noon?" Sarkastikang sabi niya sabay baling kay Georgia. "Anong nangyari rito sa bestfriend mo? Ba't bigla atang lumambot? Don't tell me nagka-amnesia siya? Para kasing nakakalimutan niya ang kasalanan ng mga taong sinasabi niyang kadugo ni Maxine."
"Stop it, Rhea." Pinanlakihan siya ng mata ni Georgia.
"What? I'm just curious. Para kasing may nagbago kay Corraine." Binalik niya ang mga mata sa'kin. "Bakit nga ulit kayo bumalik rito?" Biglang tanong niya.
Napalunok ako. Hindi ko pa sinasabi sa kanila ang tungkol kay Daniel. "Rhea, tumigil ka nga! Hindi ba't ito rin naman ang gusto mo? Ang umuwi kami? Ano inaarte mo diyan?" Inis nang sabi ni Georgia.
"Ito nga ang gusto ko pero alam ko namang hindi 'yon ang dahilan kung bakit kayo umuwi. May rason 'di ba?"
"Sa loob na lang natin pag-usapan—" Natigilan ako.
