Attain The Sky (Engineer Series #2)

▪ twenty-five

I began yawning and looked at my wrist watch. I tied up my hair into a messy bun before going to Reeva to ask her if she's going with me. Napanguso ako nang makita kong abala siya sa pagtipa ng kung ano man sa kan'yang cellphone. Kanina ko pa inaagaw ang kan'yang atensyon ngunit mas'yado siyang lunod sa kausap niya.

"Kakapagod maging athlete!" Reklamo ni Jianne na nagpupunas ng kan'yang pawis.

"Hindi pa ako nakakapag-review, tangina. Bakit ba naisip ko pang maging futsal player?"

"Exciting sa una, e, pero kapag malapit na laban, nadudurog talaga buong katawan ko," pagbibigay opinion ni Talia.

My brow arched. Nawala ang atensyon ko kay Reeva dahil sa kanila. Gusto ko mang sumabat ngunit mas pinili ko na lamang na itikom ang aking bibig. Napangisi na lamang ako at napailing. Marami silang reklamo, oo, but I know that they love this sport. Wala sila rito at hindi nila titiisin 'to kung hindi talaga nila gustong maging athlete.

"Gayahin niyo kasi si Captain!" Asar ng isa sa kanila. "Kaya maganda pa rin kasi may nag-aalaga, e!" Tumawa silang lahat.

"Tapos 'yong taga-alaga mo pa, sobrang guwapo. Sino'ng hindi mamo-motivate?"

"Umayos nga kayo. Kaya kayo napapagod kasi salita kayo nang salita."

I looked at Reeva's direction again. She's still busy tapping something on her phone while smiling. I tilted my head and smiled a bit. I respect her privacy. Kung ayaw niya sabihin sa akin kung ano man ang nangyayari sa buhay niya, ayos lang naman 'yon basta komportable siya.

I breathe heavily. I want to sleep. My body needs a rest. Hanggang bukas na lang din naman ang training dahil malapit na ang totoong laban. Dapat pinagpapahinga namin ang katawan namin bago dumating 'yon. Nakapag-training naman kami nang matindi at may tiwala ako sa kanila. Hindi pa kami natatalo kapag futsal na ang usapan.

Napatingin ako sa ibang tao na pauwi na rin kagaya ko. Minsan, napapaisip ako na marami naman akong kaibigan pero minsan, nakikita ko na lang sarili ko na mag-isa. I like pushing people away from me because I am always thinking that people might leave me in the end.

Lahat naman tayo kahit sanay nang maiwan, nagugulat pa rin tayo, nasasaktan pa rin tayo. . . and we can't take the pain that we're feeling. Sobrang hirap na pagmulat agad ng mga mata mo, siya lang naiisip mo. Sobrang hirap matulog na may dinadalang sakit sa dibdib. Sobrang hirap na gano'n pa rin paggising mo.

"Lily. . ." Nangniningning ang mga mata ni Sky nang maabutan ko siyang naghihintay sa akin. "You look tired, Lily. Do you want to go home?"

I shook my head and smiled. Hindi ko inalintana ang nanghihina kong katawan. I blinked my eyes repeatedly to distract myself. Kahit papaano ay nakatulong iyon na mawala ang antok ko.

He looks worried. Mas lumaki ang aking ngiti sa pinapakita niyang reaksyon. I pouted my lower lip and I kissed his cheek. Hindi siya nakagalaw nang ilang segundo ngunit nang matauhan siya, hinila niya ako palapit sa kan'ya upang yakapin at pinaglaruan ang aking buhok habang inaamoy-amoy ito.

"Pa-baby na naman ang baby ko." He chuckled. "Ano ba gusto nito? Pagkain na naman?"

"Hug and kisses, baby, para mawala 'yong pagod ko," I bit my lower lip to suppress my smiles. "Gusto ko ng sobrang higpit na yakap at maraming-maraming kiss galing sa Sky Laurel ko!"

He chuckled. He brushed my hair using his fingers while showering me a kisses on my face. I looked like a kid, craving for more when he stopped kissing me. I pouted my lower lip and crossed my arms over my chest.