▪ thirty-seven

3.5K 113 6
                                    




I feel tired after doing the requirements that I need to pass tomorrow. It is still eight o'clock  in the evening and I didn't eat my dinner because I was determined to finish what I'm doing a while ago. Now that I'm done with everything, I wore my slipper before I went out of my room. Pumunta ako sa dining room at naabutan doon ang pagkaing hinain nila para sa akin. Napangiti ako sa aking sarili at dahan-dahan akong napaupo pagkatapos kong kumuha ng aking kakailanganin.

I was eating silently until I sensed a presence standing behind me. Naibaba ko ang kubyertos at mabilis na hinarap si Keith na hindi nagtagumpay na gulatin ako. I smirked to tease him and he just rolled his eyes, then sat in front of me to join me having fun with these foods. Tinampal ko ang kan'yang kamay anng akma niyang kukuhain ang pagkain na nasa aking plato.

"Ang damot mo naman," he said, pouting his lower lip. "Chicken skin lang, eh."

"Kadiri 'yang kamay mo! Hindi ka naghuhugas! Galing ka sa labas!" My face crumpled in disgust. "Saka gutom ako! Ikaw nga, nakakain na kanina!"

My brother and Keith were there when I was so down. They were there when I was still healing and moving on from my ex-boyfriend, Sky. They were there when I was crying my heart out because I want Sky to come back in my arms. Nand'yan sila noong panahong pati sarili ko ay iniwan na rin ako.

Until now, I don't know why Keith is always there to save me, to save us. I feel ashamed of myself because I was so mad at him before dahil sa sinasabi niya tungkol kay Sky. Nakakatawa nga lang dahil siya 'yong nanatili... at si Sky, iniwan ako.

Hindi nila ako iniwan ni Kuya. Hindi sila napagod na pakinggan ako, na sawayin ako kapag sumosobra na ako sa pag-inom, na pagsabihan ako sa mga pinagsasabi kong mali... hindi sila nagsawa, at laking pasasalamat ko dahil nand'yan sila.

Si Reeva naman, ayaw ko nang abalahin pa dahil may buhay siya sa Manila. Simula no'ng napadpad kami rito, hindi na ako mas'yadong gumagamit ng social media kaya wala na rin akong connection pa sa mga teammates ko at sa kahit sino. Basta ang alam ko lang, naipanalo nila ang finals.

My parents were now okay, though I want to live here now because this place gives me a peace of mind. Mas'yadong tahimik at parang hindi ka magkakaroon mg problema rito. Napag-isipan ko na rito muna ako hanggang sa matapos ako sa pag-aaral. Pumayag naman sila dahil ayon din ang gusto nila. My parents were always busy because they have business in Manila kaya minsan lang sila makadalaw rito.

It's fine... because I have the two beside me; Cleve and Keith.

"Nakakainis na 'yang pagiging maarte mo, ah! Malinis naman 'tong kamay ko. Akala mo sa akin?" Pinitik niya ang aking noo.

"Pagiging maarte ba 'yon?" Napairap ako sa kawalan. "Kasalanan ko ba na mga dugyot kayong mga lalaki?"

His mouth fell open in disbelief. Umigting ang kan'yang panga at marahas na tumayo, nagtatampo. Natawa ako sa aking sarili dahil alam kong nagkukunwari lang siyang galit para mabigyan ko ng pagkain. Ngumuso ako upang mapigilan ko ang pagsilay ng ngiti mula sa aking labi.

"Bakit ka galit?" I smirked. "No'ng pumunta nga ako sa kuwarto niyo ni Kuya, ang baho! Kakajakol niyo 'yan!"

His eyes grew bigger. I chuckled in amusement. If only I have my phone with me, I would capture this moment. Keith is so cute. He played with his fingers and his ears turned red because of embarrassment. He can't look straightly into my eyes. Lumakas ang aking tawa dahil doon. I bit my lips and looked at his side but when he noticed that I'm staring him, he quickly covered his ears and went out of dining room without saying anything.

Attain The Sky (Engineer Series #2)Where stories live. Discover now