Το Πείσμα Της Αγάπης

28

Φρανς

   Νιώθω τον κεφάλι μου βάρη και τα τραύματα μου να με καίνε, δεν μου μένει πολύ ώρα πριν χάσω εντελώς τις αισθήσεις μου, πρέπει να φύγουμε τώρα από εδώ!

- Θα θέλαμε να σας εξηγήσουμε με τις ώρες για το πως και το γιατί αλλά πιστεύω είναι ώρα να φύγουμε, αρκετή ταλαιπωρία όμως έχουν περάσει είδη οι δεσποινίδες.

- Σωστά, μην καθυστερείτε φύγετε γιατί κάθεστε. ..Πόσο θα ήθελα να του ανοίξω το κεφάλι..

  Σηκώνομαι και κάνω μια μικρή υπόκλιση,  γυρνάω και βλέπω πως οι κοπέλες είχαν σηκωθεί από τις θέσεις τους και ήταν έτοιμες να φύγουν, άνοιξα την πόρτα περιμένοντας να βγουν όλοι. Κάτι όμως στο χαμόγελο του διοικητή μου έλεγε ότι δεν είχα ξεμπερδέψει.

- Μπραντ κάνε μου την χάρη και μείνε πίσω από τα κορίτσια κάτι δεν μου αρέσει σε αυτόν τον τύπο. Μέχρι να φτάσουμε στην Αγγλία δεν εμπιστεύομαι κανέναν.

- Μην σε νοιάζει ούτε εγώ δεν τον εμπιστεύομαι. Είπε ο Μπραντ και πήγε πίσω.

Λούση

   Τα πάντα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο. Ο διοικητής έχαψε όλη την ιστορία αλλά και πάλι όπως και τα δύο αδέλφια αυτός ο άνθρωπος δεν μου γέμιζε το μάτι μου προκαλούσε ένα συναίσθημα δυσφορίας. Δεν έχω καλό προαίσθημα..

    Στέκομε διπλά στα κορίτσια και ακολουθούμε τον Φρανς, τα νέα για την εύρεση μας έχουν γίνει ο πρώτο θέμα συζήτησης και πολύς κόσμος έχει μαζευτεί γύρο μας, κάποιοι μας κοιτάν με οίκτο άλλοι με αΐδια σαν να μην τους ένοιαζε και τόσο που σωθήκαμε, τρόπος του λέγειν, απλός ελπίζω να μην μας αναγνωρίσει κάνεις σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή...

   Φτάνουμε στο λιμάνι και ένας ναύτης μας βοηθάει να κατέβουμε στις βάρκες που μας περίμεναν να πάμε στο πλοίο. Κάθομαι σε μια γωνιά και διπλά μου κάθετε η Σάντρα και ο Φρανς κάθετε αντικριστά, δεν τολμώ να τον κοιτάξω , η Μάγια με την Μαρίνα και την Φιλ μπαίνουν στην δεύτερη βάρκα μαζί με τον Μπραντ.

    Το ταξίδι της επιστροφής μας μόλις έχει αρχίσει... όταν φτάνουμε στο πλοίο οι ναύτες ρίχνουν την κρεμαστή σκάλα και ανεβαίνουν οι υπόλοιποι. Εμάς θα μας ανεβάσουν μαζί με την βάρκα στο καράβι, έτσι μου δίνετε η ευκαιρία επιτέλους να κοιτάξω με ηρεμία το νησί, ίσος και να είναι η τελευταία φορά που θα δω αυτά τα νερά, χωρίς πλοίο πλέον είμαι πουλί χωρίς φτερά, κάτι μέσα μου με παρακαλεί να βουτήξω στο νερό, να κολυμπήσω ως την στεριά και να φύγω μακριά.