Silah Taciri

Ölmüştü

Kapıyı çaldım ve annemin açmasını bekledim. Yol boyunca anneme durumu nasıl anlatacağımı düşündüm ama bulamadım.

Annem kapıyı açınca üstümdeki kanlara baktı ve endişeyle "Helin bu ne hal! Her tarafın kan olmuş. Yoksa yaralandın mı?" diye sordu.

Ağlamaktan titreyen sesimle "Anne." dedim ama devamını getiremedim.

"Helin, kızım korkutma ne oldu? Babanı arayayım mı?" diye sordu. Bilmiyordu ki babamı arasa da açamaz artık.

Hiçbir şey demeden anneme sarıldım. Annem kollarını bana sararken zorlanarak "Babam." dedim.

Annem "Baban yararlandı mı? Hafif yararalanmış olsa sen burda olmazsın. Ağır yaralanmış olsa burada oyalanmazdık, hastaneye giderdik. Helin baban." dedi ve devamını getiremedi.

"Yanına vardığımda çoktan ölmüştü." dedim zorlanarak.

Annemin başı dönmüş olmalı ki yanındaki dolaba tutundu.

"Helin bana bunun doğru olmadığını söyle." dedi annem.

"Özür dilerim. Zamanında oraya yetişemedim." dedim.

Annem hiçbir şey demeden yatak odasına doğru giderken üzüntüsünü benden saklayarak beni üzmek istemediğine eminim.

Annemin arkasından gittim ve kapısını kapattığı yatak odasının önüne oturdum ve sırtımı kapıya dayadım.

Annemin hıçkırarak ağladığını duymam ile kalbim acıdı.

Şimdi yanına gitsem ağlamasını zorla da olsa durdurur, içini dökemezdi.
En iyisi burada ,kapının önünde, durmaktı.

Merakla kapı deliğinden içeri baktım. Birde anneme bir şey olmasına izin veremem.

Babamın gömleğine sarılmış ağladığını görmem ile ne düşüneceğimi bilemedim.

Ben babamı kaybetmiştim. Evet acım çok büyük.

Annem? Annem ise eşini, hayat arkadaşını, sevdiği adamı kaybetmişti.

Acaba yaşadığım acı annemin çektiği acının yanına yaklaşabilir mi?

Babam şimdi şehir morgunda tek başına yatıyordu.
O yalnız kalmayı sevmez ki, hep birlikte olalım ister.

Şimdi niye bizi böyle bırakıp gittin baba? Niye sevdiğin gibi bizim yanımızda değilsin de o soğuk yerde yalnız, tek başına yatıyorsun?