Silah Taciri

Başınız Sağolsun

Kapının çalması ile "Ben baktım." diye bağırdım ve kapıyı açtım.

Birkaç mafya gelmişti. Birkaç gündür baş sağ olsuna geliyorlardı.

Gelenlerin içinde Poyraz Metin ve Kumsal da vardı.

Ağlamaktan kısılmış olan ses tonumla "Hoş geldiniz. İçeri geçin." dedim.

Hepsi baş selamı verdiler ve salona geçtiler. Kumsal yanımdan geçerken bana tebessüm etti.

Arkalarından bende derin bir nefes verdim ve salona geçtim.

"Ölümü hepimizi çok üzdü." dedi içlerinden biri.

Sadece tebessüm ettim. Buna ne denebilirdi ki?

Babam ölmüş ve sadece iş sayesinde tanışıklığı olan bir adam çok üzüldüklerini söylüyor. Acaba bizim ne çektiğimizi biliyorlar mı?

Birisi "Annenle de konuşmak istiyorduk." diye konuşmaya başlamıştı ki Poyraz Metin sertçe "Kadının eşi öldü! Acısı büyük. Şimdi onu meşgul etmek hiç doğru değil." dedi.

"Bunu düşünememiştim. Üzgünüm." denmesiyle "Sorun değil." dedim.

"Benim yapabileceğim bir şey var mı?" diye sordu Kumsal.

"Yok. Sağol." dedim.

"Cenaze işlemleri halledildi mi? Yoksa yardımcı olalım." dedi Poyraz Metin.

"Hayır. Her şey tamam. Yarın cenaze öğle vakti yapılacak." dedim.

Annemin odaya girmesi ile ayağa kalktım ve "Biraz daha dinlenseydin. Niye ayaklanıyosun?" dedim.

Annem tam bana cevap verecekkrn Poyraz Metin ile göz göze geldi.

İkisi de aynı anda şaşkınlıklarını belli edercesine birbirlerinin ismini söylediler.

"Poyraz!"

"Işıl?"

"Tanışıyor musunuz?" diye sordum.

"Eski bir dost sadece." dedi annem. Poyraz Metin annem bu dediğine acıyla güldü ve "Biraz özel konuşabilir miyiz?" diye sordu.

Bahçeye çıkalım." dedi annem ve birlikte odadan çıktılar. Odadaki herkes benim gibi ne olduğunu anlamamışlardı.

"O zaman biz kalkalım." demeleri ile "Geldiğiniz tarafta kapı. Çıkabilirsiniz." dedim. Hiç kibarlık yapamazdım.

Kumsal ile baş başa kalınca "Annemler nereden tanışıyor ki?" diye sordum.

"Hiçbir fikrim yok." dedi Kumsal. O da benim gibi merak ediyordu.