LIVING WITH 7 JERKS (On Going)

CHAPTER 78

LIVING WITH 7 JERKS

CHAPTER 78

AMBER ROSS POV

Pagkauwi namin galing school kaagad nilang pinaupo si Mommy dahil hanggang ngayon galit na galit parin ito kay Kendric.

"Mommy" tawag ko sa kanya bago lumapit.

"Bakit hindi mo kaagad sinabi samin? All this time sya ang dahilan ng pag-iyak mo!? That bastard!" Hindi kona napigilang hindi umiyak.

Nasasaktan nanaman ako ng dahil sa kanya. Kaylan ba to matatapos? Pagod na pagod na ako.

"Always remember that just becuase you have feelings for someone doesn't mean that the person obligated to feel the same too." Nagulat naman ako ng sabihin ni Kuya Treyton ang mga salitang yan.

Tama sya, bakit ba kasi kailangang ako lang ang nagmahal? Bakit hindi pwedeng parehas kami ng nararamdam! Ang sakit sobra! Minsan na nga lang ako magmahal sa maling tao pa!

"I can't imagine na nilihim mo sa amin ang bagay na ito! Lumalaban kang mag-isa kahit hindi mo naman kaya!" Lumapit sa akin si Kuya Aziel at hinawakan ang magkabilang balikat ko.

"Kung nahihirapan ka pwede kang lumapit sa amin" dugtong pa nito bago nya ako yakapin.

Lalo akong napaiyak dahil sa ginawa ni Kuya.

"You don't to be worry kung anong magiging reaction namin dahil hindi na yon mahalaga. Mas mahalaga sa amin ang nararamdaman mo" naka ngiting sabi ni Kuya Brayden.

Bakit ba kasi hindi ko manlang nasabi sa kanila ang problema ko. Kahit alam ko namang makikinig ang mga ito. Dapat naisi ko manlang ang mararamdaman nila.

"Giving up doesn't mean you are weak. It means you're brave enough to let go of the things that are no longer serving you a good purpose." Si Kuya Braylon naman ang nagsalita bago din ito lumapit sa akin.

"Be mature enough. When someone doesn't love you anymore, walk away and know your worth. Let them realize what they've lost." Nakisali na rin si Irene kaya lumapit na rin ito sa amin.

Mabuti nalang at nandito silang lahat. Napapagaan nila ang loob ko kahit papaano. Mabuti nalang talaga at sila ang naging pamilya ko, ginagawa nila ang lahat para mapagaan ang loob ko at maging masaya ako.

Nagulat ako ng lumapit si Eliott sa akin at hatakin ang laylayan ng gown ko.

"Ate" tawag nito sa akin. Kaya naman yumuko ako para buhatin ito at niyakap.

Nagulat naman ako ng yakapin nila ako. Ramdam na ramdam ko ang pag-aalala nila sa akin. Mas safe ako kasama sila hindi ko maramdaman ang sakit na dulot ni Kendric.

"Who knows that you're crying on the middle of the night, asking for help and no one knows but also a helpless one without a voice to call for someone. If you have a problem like this just call us. Gagawa kami ng paraan para maging okay ka" dahan-dahang lumapit sa akin si Daddy at niyakap ako.

Lumapit na rin si Mommy sa akin at niyakap ako. Lalo pang lumakas ang pag-iyak ko dahil sa pagmamahal na binibigay nila sa akin. I'm very thankful to have them. I have my family and friends. Alam kong kaya ko dahil nandiyan sila, kakayanin ko dahil nakasuporta sila sakin.

Bumitaw na sila sa pagkakayakap sa akin at binigyan ako ng mga ngiti.

"Sorry po." Paghingi ko sa kanila ng tawad.

"It's okay we understand naman, basta next time sabihin mona samin ha" sabi ni Mommy sabay halik sa noo ko.

"Opo" maikli kong sagot.