Τα σώματα μας βρίσκονται τόσο
κοντά, νιώθω την ανάσα του στο πρόσωπο μου.Η θερμοκρασία αυξάνεται γρήγορα στον
μικρό χώρο, γεμάτο με φόβο και άγχος.
Ακουμπάω το κεφάλι μου
στον τοίχο, ξέροντας ότι από στιγμή σε στιγμή το διαμέρισμα μου θα διαρρηχθεί
ψάχνοντας για εμάς τους δύο.Θα καταστρέψουν κάθε δωμάτιο μέχρι να βρουν αυτό,
το μοναδικό δωμάτιο που κλειδώνει από μέσα.Και μετά δεν θα δυστάσουν να το
καταστρέψουν και αυτό.
Νιώθω τα μάτια
του πάνω μου, καίνε το δέρμα μου σαν laser.Ακόμα και στο σκοτάδι της ντουλάπας
στην οποία είμαστε στριμωγμένοι μέσα, μπορώ να δω τα πράσινα μάτια του.
''Φοβάσαι;''
Γυρνάω το κεφάλι μου να
τον κοιτάξω και οι ματιές μας κλειδώνονται.Σκέφτομαι όλες τις φορές που μου
έκανε την ίδια ερώτηση.
''Εσύ φοβάσαι;''
ρωτάω τον Ηarry.
Κοιτάζει αλλού,
παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.
Ο λαιμός μου είναι
στεγνός,το δέρμα μου γεμάτο ιδρώτα από την νευρικότητα.Ξέρω ότι το make up μου
έχει μουτζουρωθεί, τα καστανά μαλλιά μου είναι ανακατεμένα.Η καρδιά μου χτυπάει
δυνατά στο στήθος μου.
''Rose,''
Τον κοιτάζω ξανά.''Θέλω να μου
υποσχεθείς κάτι.'' H φωνή του είναι χαμηλή,γεμάτη απελπισία.
Νεύω αργά.
''Αν κάτι συμβεί
εδώ..πρέπει να ξέρω..'' παίρνει μια ανάσα, το χέρι του πάει στα μαλλιά του.
''Θέλω να τρέξεις,εντάξει;''
''Τι εννοείς;''
''Θέλω να γυρίσεις πίσω
στην Νέα Υόρκη, να με ξεχάσεις'' Δεν υπάρχει τίποτα στα μάτια του εκτός από
πόνο.
Κουνάω το κεφάλι μου
''Δεν..δεν μπορώ''
''Πρέπει να το κάνεις
Rose, το κατάλαβες; Αν ένας από εμάς μπορεί να τα καταφέρει, θέλω να είσαι
εσύ,'' λέει σκληρά, μια φλέβα εμφανίζεται στον λαιμό του.
Ο παλμός μου αυξάνεται.
''Όχι'' λεώ ''Δεν θα σου υποσχεθώ κάτι τέτοιο.''
''Πρέπει να το κάνεις''
κουνάει το κεφάλι του. ''Πρέπει να φύγεις και να μην ξαναγυρίσεις.Μην γυρίσεις
να με ψαξεις--''
''Δεν θα το κάνω αυτό''
τον διακόπτω.Κλείνει το στόμα του. ''Αν κάτι συμβεί, θα είμαστε ή και οι δύο ή
κανένας.''
Με κοιτάζει.Σκληρά.Eρευνά
τα μάτια μου με απόγνωση.Η ανάσα του ασταθής.Κοιτάζει κάτω.Τρομάζω στην ιδέα
ότι δεν θα τα καταφέρει.Οτι θα με αφήσουν να φύγω και αυτόν όχι.
''Δεν γίνονται όλα οπως
τα θέλουμε,'' λέει μετά από λίγα λεπτά ησυχίας ''Δεν είναι όλα τέλεια--''
''Δεν μπορούμε να
σκεφτόμαστε έτσι'' του λέω ''Θα μας διαλύσει.''
''Αν αυτό δεν μας
διαλύσει, υπάρχουν χιλιάδες άλλα πράγματα που θα το κάνουν.''
Έτσι γινεται πάντα.Εγώ
είμαι οπτιμίστρια και αυτός ο πεσσιμιστής.
''Τι θα γίνει αν τα
καταφέρεις και εγώ όχι;'' Τολμάω να ρωτήσω.
''Τότε θα πεθάνω
εύχοντας να ήμουν εγώ στην θέση σου.''
Η καρδιά μου χτυπάει
δυνατά.Δάκρυα τρέχουν απ'τα μάτια μου και τα σκουπίζω γρήγορα.
''Σταμάτα να μιλάς
έτσι,'' του λέω 'Σταμάτα.''
''Το μόνο που λέω,''
ξαναρχίζει ''Είναι--''
''Ξέρω ακριβώς τι λες
και θέλω να σταματήσεις.''
Παίρνει το χέρι μου στο
δικό του.O αντίχειρας του στο πίσω μέρος του χεριού μου.
''Απλά υποσχέσου μου''
ψυθιρίζει ''Υποσχέσου ότι θα κρυφτείς.''
Δεν απαντάω.
''Σε παρακαλώ Rose,
πρεπει να ξέρω''
Νεύω.Αν αυτό χρειάζεται
να ακούσει τότε θα συμφωνήσω.
''Πες το.''
''Θα κρυφτώ.''
Την ώρα που με
πλησιάζει για να με αγγαλιάσει, ένας δυνατός θόρυβος ακούγεται και η πόρτα
δίπλα μας ανοίγει.
