Being in novel is not easy 🤧[Completed]

(48)

ဘာလိုလိုနဲ႔ သူမင္နိုင္ငံေရာက္ေနတာေတာင္ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ရွိၿပီ။ပိုင္လ်န္ကသူ႔ကိုမမုန္းဘူးဆိုတာ ဟုတ္ေလာက္တယ္။အားတိုင္းသူ႔ဆီကိုလာလာၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္ ကစားေနတာကိုထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔လာလာၾကည့္ေနတယ္။တစ္ခါတစ္ေလ ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္းေျပာေပမဲ့ ရွန္႔ရွန္႔အေၾကာင္းမပါဘူး။မ်ားေသာအားျဖင့္ သူမသား ယြဲ႕ေအာ္အေၾကာင္းေျပာတာမ်ားလို႔ အလြတ္ေတာင္ရခ်င္ေနၿပီ။တစ္ခုခုလိုခ်င္တယ္ဆို ခ်က္ခ်င္းျပင္ဆင္ေပးေပမဲ့ အခန္းအျပင္ကိုတစ္လွမ္းမွ ထြက္လို႔မရဘူး။ အဲ့ေတာ့အခန္းထဲမွာပဲ အိပ္လိုက္စားလိုက္ေနရတာမ်ားတယ္။တစ္ခါတစ္ေလ ေတြးမိတယ္ အၿမဲ တစ္လ တို႔ သံုးလတို႔ၾကာရင္တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ထျဖစ္ေတာ့ အခုေရာဘာမွမျဖစ္ဖူးလားဆိုၿပီး။တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔ကိုရွန္႔ရွန္႔ကလာမေခၚေသးလို႔ မဆိုသေလာက္ေလးနွာကစ္မိတယ္။

ထံုးစံမပ်က္နဲ႔ေန႔မွာ ထူးျခားတာတစ္ခုေပၚလာတယ္။ပံုမွန္ဆို ခပ္ေခ်ေခ်မ်က္နွာထားနဲ႔အမ်ိဳးသမီးရယ္၊ပိုင္လ်န္ရယ္၊ကိုယ္ရံေတာ္တစ္ေယာက္ရယ္ပဲ ေတြ႕ေနရာကေန ဘယ္ကမွန္မသိတဲ့ကုန္းကုန္းတစ္ေယာက္က အေဆာင္ထဲဝင္ဖို႔ႀကိဳးစားလို႔ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ၿပီး ပိုင္လ်န္ကထြက္ၾကည့္တယ္။ေခ်ာင္းၾကည့္မလို႔ႀကံတုန္း ခပ္ေခ်ေခ် အမ်ိဳးသမီးၿကီးက တံခါးကိုေစာင့္ပိတ္လိုက္လို႔မေခ်ာင္းလိုက္ရ။ သူဘာလို႔ထြက္မေျပးတာလဲဟုတ္လား။ နံပါတ္၁ သူထြက္ေျပးလည္းအျပင္မွာဘယ္နွစ္ေယာက္ေစာင့္ေနလဲမွမသိတာ၊ နံပါတ္၂ ထြက္ေျပးလို႔ေအာင္ျမင္ရင္ေတာင္ လမ္းမသိဘူး ၊နံပါတ္၃ သူစားေနတဲ့အစာေတြထဲကိုတစ္ခုခုထည့္ထားတာ ေသခ်ာတယ္။ တူ မၿပီးအစားစားတာကလြဲလို႔ ထိုင္ခံုသယ္ဖို႔ေတာင္အားမရွိဘူး။လမ္းေလ်ွာက္တာေတာင္ အနိုင္ႏုိင္၊ ေျပးဖို႔ဆိုေဝလာေဝး ငါးလွမ္းေလာက္နဲ႔ ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္ျဖစ္ေနမွာ။အဲ့ဒါေၾကာင့္ မလႈပ္မရွား အိပ္လိုက္၊စားလိုက္လုပ္ေနရတာ။ဘဝက ေဆးခတ္ခံရၿပီး၊ျပန္ေပးဆြဲခံရလည္း ေနတတ္ရင္ ေက်နပ္စရာႀကီးပါ။

. . . . .ဒီဖက္မွာအဆင္ေျပေနေပမဲ့ က်န္တစ္ဖက္မွာေတာ့ အဆင္ေျပမေနဘူး။