Being in novel is not easy 🤧[Completed]

(46)

မဂၤလာပြဲၿပီးေနာက္တစ္ေန႔မွာလုပ္ရမဲ့ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကို ေတြးေတာေနေပမဲ့ စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါနိုင္္တာကခက္တယ္။ဘယ္ပါနိုင္မလဲ ညက. . . . . . .

ေတာ္ၿပီ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ဆက္စဥ္းစားရင္ ေထာင္လာလိမ့္မယ္. . . . . . ဆံပင္ေမႊးေတြ။အသည္းယားလြန္းလို႔ပါ။ပထမဆံုးမဟုတ္ေပမဲ့ မဂၤလာဦးက မတူဘူးေလ။မတူလို႔လည္း သူ မထနိုင္ေတာ့တာ . . . . . ပင္ပန္းတာကိုေျပာတာပါ။ နန္းေတာ္နဲ႔ အိမ္ေတာ္ကိုအသြားအျပန္လုပ္လိုက္ရတာကို။ပိုဆိုးတာက နိုးလာေတာ့လူကမလႈပ္နိုင္၊ေဘးမွာ ေတြ႕ခ်င္တဲ့လူကမရွိ. . . . .။ ဟြန္႔. . . . စိတ္ဆိုးတယ္ ျပန္အိပ္မယ္။ အိပ္ယာေပၚမွာပုစြန္ေကြး ေကြးၿပီးျပန္အိပ္လိုက္သည္။

ဗိုက္ဆာလို႔ျပန္နိုးလာေတာ့ ေန႔လည္ေက်ာ္ၿပီးညေနေတာင္ေရာက္ေနၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေဘးမွာ
သူေမ်ွာ္ေနတဲ့သူလည္း ေရာက္ေနၿပီ။

" နိုးလာၿပီလား။ "

" အြန္း "

" နိုးလာရင္ထေတာ့ ေန႔လည္စာစားရမယ္။ "

" မလႈပ္ခ်င္ဘူး ခ်ီ~ "

ရွန္႔ရွန္႔က အၿပံဳးနဲ႔ပဲ သူ႔ကို မ်က္နွာသစ္ျပင္ဆင္ေပးကာ ထမင္းစားပြဲေပၚေခၚလာေပးတယ္။သူကေတာ့ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနဲ႔ အျပဳစုခံလူတန္းစားေပါ့။ဟင္းေတြကလဲသူ႔အႀကိဳက္ေတြခ်ည္းပဲ ဒါေပမဲ့ . . . ဟိဟိ.

" ငယ္ေလး လက္မလႈပ္နိုင္ေသးဘူး ခြံ႕ေကြၽး~ "

" ဟုတ္ပါၿပီ အခြၽဲေလးရယ္. . ဟ. "

" ဟီးဟီ . . . အာ~ "

စားခ်င္တာေလးကို ႏႈတ္ခမ္းေလးေထာ္ျပလိုက္၊ တၿမံဳၿမံဳဝါးလိုက္နဲ႔ ဟန္ေတြက်လို႔။အေနာက္က ကိုယ္ရံေတာ္က်န္းကေတာ့ ေဘးကပန္းအိုးကို လက္ရာေျမာက္လြန္းလို႔အၾကည့္ကမခြာ၊ မိန္မိန္ ကလည္းၾကမ္ျပင္ကို ခ်စ္သူလို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေတာ့တာ။

စားေသာက္ၿပီးသြားေတာ့ ပခံုးေပၚေခါင္းေလးမွီကာ ရွန္႔ရွန္႔ အခြံခြာေပးတဲ့ စပ်စ္သီးကို အခ်ိဳတည္းေနသည္။ဒီတစ္ေခါက္က အရင္ကလိုနန္းတြင္းမဝင္ျဖစ္လို႔သူ႔ကို တစ္ခုခုမ်ားေျပာေသးလားသိခ်င္လို႔. . . .