ពេលវេលាចេះតែរំកិលទៅមុខឥតឈប់អាកាសធាតុក៏ចេះតែប្រែប្រួលទៅតាមនោះដែរ រហូតមកដល់ម៉ោង6ល្ងាចទៅហើយទើបការវះកាត់បញ្ជូលឈាមអោយថេយ៉ុងរួចរាល់ទទួលបានជោគជ័យទាំងកិច្ចការទាំងការពារជីវិតព្រោះជុងហ្គុកមិនធ្លាប់លេងសើចម្តងណាទេ បើគេថាសម្លាប់ម្នាក់នោះត្រូវតែស្លាប់ដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌ។ បន្ទប់លំដាប់វីអាយភីនៃមន្ទីរពេទ្យត្រូវបានគេទិញដាច់សម្រាប់ថេយ៉ុង ពន្លឺអំពូលភ្លើងនៅលើក្បាលដំណេកជះចាំងពេញផ្ទៃបន្ទប់បង្ហាញអោយឃើញបុរសម្នាក់រាងកាយកកឈាមក្លិនឆ្អាបឆួលច្រមុះអង្គុយលើកៅអីក្បែរគ្រែសម្លឹងមើលអ្នកជំងឺមិនដាក់ភ្នែក។
"ជើងយើងឈឺ ឆាប់ក្រោកមកងូតទឹករុំរបួសអោយយើងភ្លាម"សម្លេងបង្គាប់បញ្ជាតឹងរឹងតែបង្កប់ភាពអួលដើមកខ្លាចការបាត់បង់ ជាធម្មតាគេស្អប់ភាពកខ្វក់ខ្លាំងណាស់តែពេលនេះគេស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ដដែលអង្គុយរងចាំថេយ៉ុង។
"ចាហ្វាយ! គ្រប់យ៉ាងរៀបរយហើយទាន"ជីហ៊ុនបើកទ្វារចូលមករាយការណ៍អំពីស្ថានភាពនៅភូមិគ្រឹះធំប្រាប់ជុងហ្គុក។
"ទៅមើលកាសុីណូជំនួសយើងទៅ ថ្ងៃនេះយើងមិនទៅផ្ទះក៏មិនទៅណាដែរ"ជុងហ្គុកដាក់បញ្ជាដោយសម្លេងរាបស្មើកែវភ្នែកនៅតែសម្លឹងផ្តោតមើលថេយ៉ុងដដែល។
"ចាហ្វាយគួរតែទៅផ្ទះសិនទៅផ្លាស់សម្លៀកបំពាក់ហើយញុំាបាយ ចាហ្វាយមិនធ្លាប់បែបនេះពីមុនមកទេ"
"ឯងដូចជាដំឡើងឫកដល់ថ្នាក់ចង់បញ្ជាក្បាលយើងហើយមែនទេ? យើងពីមុនយើងឥឡូវនៅតែជាយើងកុំជីកឫសគល់ច្រើនពេកចេញអោយផុតពីមុខយើងទៅ"ក្រសែភ្នែកក្តៅងំក្រហមងាំងបង្កប់ពេញទៅដោយភ្លើងទោសៈងាកទៅមើលមុខជីហ៊ុនថាបើនៅតែរំខានទៀតថាមិនត្រូវអ្វីដែលនៅជិតដៃអាចហោះសម្តៅក្បាលក៏ថាបាន។
"ចាហ្វាយស្តាប់ខ្ញុំសិនទៅ ពេលនេះលោកស្រីដឹងខ្លួនហើយគាត់យំឡូឡាពេញក្នុងភូមិគ្រឹះ"
"ម៉ាក់ដឹងខ្លួនហើយ"ជុងហ្គុកក្រោកឈរពេញកម្ពស់បើកភ្នែកធំៗងាកមកមើលមនុស្សជំនិត តើគេអាចទុកថេយ៉ុងចោលដោយរបៀបម៉េច?
YOU ARE READING
កូនបំណុលស្នេហ៍
Actionត្រូវចាំថាទឹកភ្នែកឯងជាក្តីសុខរបស់យើង... ក៏ត្រូវចាំដូចគ្នាថាខ្ញុំគ្មានថ្ងៃសម្រក់ទឹកភ្នែកអោយលោកឃើញជាដាច់ខាតជុងហ្គុក ឡេវីហ្គា !!!
