"បងឈ្នះហើយ"
"?"ជុងហ្គុកមើលថេយ៉ុងរួចសើចបន្តិច ហេតុអីគេក្លាយជាមនុស្សល្ងង់យ៉ាងនេះសូម្បីតែន័យដែលថេយ៉ុងចង់សម្តៅដល់ក៏គេគិតមិនយល់ដែរ ប្រហែលត្រូវការគ្រូពេទ្យសម្តីផ្អែមព្យាបាលហើយ។
"បងឈ្នះដែលអាចធ្វើអោយខ្ញុំដឹងថាបងស្រលាញ់ខ្ញុំជាខ្ញុំប៉ុន្តែបងនៅចាញ់មួយចំណុចនោះគឺខ្ញុំនៅមិនទាន់បាត់ខឹងបងទេដូច្នេះតួនាទីបងគឺតាមលួងខ្ញុំហើយប្រសិនបើហត់បងអាចឈប់ឬមួយក៏ចាកចេញនោះគឺជាជម្រើសរបស់បង"និយាយរួចថេយ៉ុងក៏យកអាវតុក្កតារបស់គេមកស្លៀកវិញរួចក្រោកដើរចេញទៅចំណែកជុងហ្គុកក៏ប្រញាប់ក្រោកដើរទៅតាមថេយ៉ុងដូចគ្នា។
"ប្រុងអោយបងតាមលួងឯងទាំងដែលឯងដឹងច្បាស់ថាបងមិនចេះលួងមែនឬ?"
"មកពីមិនចេះនឹងហើយទើបខ្ញុំចង់អោយកែទម្លាប់"
"វាលំបាកណា៎"
"បើបងស្រលាញ់ខ្ញុំប៉ុណ្ណឹងវាមិនមែនជាឧបសគ្គទេ"
"ហូយ៎! ថេយ៉ុងហា៎លួងយ៉ាងម៉េចទៅ?"
"ឈប់តាមខ្ញុំហើយទៅរកនឹកទៅ"គេដៀងមើលជុងហ្គុកដែលគិតតែពីដើរតាមកៀកកកិតគេជាប់រហូតមិនព្រមទៅណាសោះ ជួនជាទីនេះមនុស្សច្រើនគ្រាន់បើដែរទើបមានសភាពអ៊ូអរ។
"មិនទៅ"
"តាមចិត្ត"ថេយ៉ុងញាក់ស្មាបន្តិចហើយដើរទៅមុខជារឿយៗដោយមានជុងហ្គុកដើរផងរអ៊ូផងពីក្រោយ ថេយ៉ុងដើរមកឈប់ក្រោមដើមឈើមួយដែលមានបែកមែកសាខាត្រឈឹងត្រឈៃ នៅក្រោមនោះមានបង់វែងមួយល្មមសម្រាប់មនុស្សពីរនាក់អង្គុយ គេដាក់ខ្លួនអង្គុយត្រង់នោះហើយមើលមកជុងហ្គុកដែលអង្គុយតាមគេខ្លួនឡើងបែកញើសជោគ។
"ហត់ទេ?"
"បងគួរឆ្លើយយ៉ាងម៉េច?"
"នៅត្រង់និងហើយខ្ញុំទៅទិញទឹកអោយអោយ"ខណៈថេយ៉ុងបម្រុងដើរចេញទៅតែជុងហ្គុកចាប់ដៃគេជាប់ហើយទាញអោយមកអង្គុយជិតគេ។
"មិនហត់ទេមិនបាច់ទៅ"
"សម្រេចចិត្តហើយមែនទេ?"
YOU ARE READING
កូនបំណុលស្នេហ៍
Actionត្រូវចាំថាទឹកភ្នែកឯងជាក្តីសុខរបស់យើង... ក៏ត្រូវចាំដូចគ្នាថាខ្ញុំគ្មានថ្ងៃសម្រក់ទឹកភ្នែកអោយលោកឃើញជាដាច់ខាតជុងហ្គុក ឡេវីហ្គា !!!
