Korte Verhalen - Flikken Maastricht

Die ene met de vervelende verwarming en het doorzichtige douchegordijn - dag 1

''Tien dagen in dit ijskoude huis,'' herhaalt Wolfs. Hij kijkt op zijn horloge. Het is tien over acht. Hij slaakt een diepe zucht en probeert wat verder weg te kruipen in de deken die half over hem en half over Eva is gedrapeerd, zonder meer stof naar zich toe te trekken. Eva heeft het al koud zat. ''We hebben een plan van aanpak nodig,'' zegt hij, terwijl hij naar de klok op de oven staart. Het is nu elf over acht. Zo worden het tien hele lange dagen.

Eva knikt, maar geeft geen antwoord, want haar hersenen lijken nu al zodanig bevroren te zijn dat ze zich niet meer in staat voelt om fatsoenlijk, laat staan logisch, na te denken. Ze probeert haar stoel nog een tikkeltje dichter bij die van Wolfs te schuiven zonder dat hij het doorheeft, om op die manier ook wat lichaamswarmte van hem mee te kunnen pakken. Ze kijkt voor de zoveelste keer binnen korte tijd op de ovenklok – twaalf over acht – en geeft zichzelf dan onmiddellijk mentaal een schop onder haar kont. Als ze zo begint te denken, worden de komende tien dagen werkelijk ondraaglijk. Haar hoofd is al bezig met een rekensom, de hoeveelheid minuten in tien dagen tijd, zodat ze af kan tellen, maar ze probeert verwoed die gedachtegang te stoppen en zich op iets anders te richten.

Wolfs, wiens hersenen nog lang niet zo bevroren lijken als die van zijn huisgenoot, merkt natuurlijk dat Eva dichter naar hem toe probeert te komen. Dat komt deels omdat hij na al die jaren verliefdheid en nauw samenwonen en –werken precies weet wat haar gedragspatronen zijn, maar ook omdat Eva zo subtiel is als een olifant die honger heeft. Het feit dat ze zelf amper beweegt betekent niet dat de houten stoelpoten niet flink geluid maken als ze schuiven over de tegelvloer. Hij slaat een arm om haar schouder en trekt Eva tegen zich aan. ''Kom hier, het is veel te koud om geen gebruik te maken van elk stukje warmte dat we elkaar nog kunnen bieden.''

Eva accepteert het gebaar welwillig en vleit zich half tegen Wolfs' schouder en half tegen zijn borst. Haar wang voelt meteen minder bevroren aan. Ze merkt hoe Wolfs langzaam en zachtjes met zijn duim een cirkelbeweging maakt op haar schouder, maar vertelt aan zichzelf dat hij dat alleen maar doet omdat zijn vingers bevroren zijn en beweging helpt om het bloed wat meer te laten stromen.

Eva doet als vanzelf haar ogen dicht en, opgewarmd door Wolfs' sterke lichaam, valt onwillekeurig weer een beetje in slaap. Wolfs daarentegen is klaarwakker en kijkt peinzend naar hun spiegelbeeld dat hij kan zien in de glazen klep van de oven. Waarom zitten we er niet elke ochtend zo bij? Hij weet het antwoord natuurlijk wel. Eva is alleen wat makkelijker als er daadwerkelijk een soort noodgeval gaande is. Alleen dan lijkt ze zijn avances te accepteren en het ziet er naar uit dat ze dat alleen maar doet voor het comfort, en niet omdat ze voelt wat hij voelt. Hij wiebelt zijn tenen in zijn sokken en opeens beseft hij iets waardoor hij met een schok rechtop gaat zitten.

Eva schrikt wakker uit de half-slaap waar ze al in was gevallen door Wolfs' plotselinge beweging. ''Wat is er?'' vraagt ze.

Wolfs trekt haar weer tegen zich aan en aait nu over haar arm. ''Niets, ga maar weer lekker liggen. Een spiertje bewoog opeens vanzelf, dat hebben we allemaal wel eens.'' Hij voelt Eva knikken tegen zijn schouder en ze ontspant weer. De ring! denkt hij. De verlovingsring die hij tijden geleden voor Eva had gekocht ligt nog steeds verstopt tussen zijn sokken. Maar omdat hij zijn sokken vanochtend aan Eva aangeboden heeft is de stap voor haar niet heel groot om zelf in zijn lade te gaan rommelen en zoeken. Hij neemt zich voor om zo snel mogelijk een andere, veiligere, plek voor de ring te zoeken.

Hij richt zijn blik weer op hun spiegelbeeld en volgt met zijn ogen de contouren van Eva's gezicht. Waar anderen vaak vinden dat ze hard is, gevoelloos, weet Wolfs wel beter, maar ook hij is op dat gebied door schade en schande wijs geworden. Eva is een zeer gesloten persoon, dus slechts door de jaren heen heeft hij glimpen van haar jeugd, haar angsten en haar karakter weten te ontrafelen. En toen hij eindelijk vond dat ze nu echt wel close genoeg waren om de sprong in het diepe te wagen en een aanzoek te doen, all hell broke loose. Eva's heroïneverslaving, het afkicken, de dood van Mechels, Virtus et Justitia en alles wat daarbij kwam kijken hebben ervoor gezorgd dat ze ergens along the way weer gestopt zijn met communiceren en weer een beetje langs elkaar heen leven.