Korte Verhalen - Flikken Maastricht

Die ene met Wolfs' gekreukte pak en de vervelende stagiaire

''Wolfs, kom je nog? We zijn al bijna te laat.'' Ongeduldig staat Eva in de deuropening van de Ponti op hem te wachten, autosleutels al in haar hand. ''Waarom moet je per se andere kleding meenemen?'' vraagt ze als Wolfs komt aanlopen met een sporttas over zijn schouders.

Wolfs zucht. ''Eva, deze discussie hebben we elk jaar. Ik vind het gewoon getuigen van goed fatsoen om je even om te kleden als je naar een feestje gaat; ik verschijn liever niet in mijn werkkloffie.'' Hij stapt in de auto, Eva volgt zijn voorbeeld.

''Maar,'' begint ze niet begrijpend, terwijl ze de motor start, ''je hebt gewoon een ander pak in die tas zitten, dus eigenlijk zie je er vanmiddag precies hetzelfde uit, maar dan in een andere kleur.''

''Het gaat om het idee, Eef.''

Eva doet net alsof ze hem niet gehoord heeft. ''En daarbij,'' vervolgt ze, ''het is geen feestje, het is gewoon een barbecue.''

''Ja, maar wel een barbecue in de tuin van de baas.'' Wolfs kijkt opzij naar Eva. ''Ik snap trouwens jouw probleem niet; je vind mannen in pak toch alleen maar aantrekkelijk?'' Hij ziet Eva onmiddellijk blozen en grijnst zelfgenoegzaam. Bingo.

''Dat is het ook niet - '' Eva begint haar verweer op een hoog toontje, maar wordt onderbroken door Wolfs' telefoon.

''Sorry,'' zegt hij tegen haar, voordat hij opneemt. ''Christel, goeiemorgen,'' zegt hij opgewekt.

Eva's gezicht betrekt. ''Dat is de reden,'' mompelt ze zachtjes, zonder dat Wolfs haar kan verstaan.

Sinds een week of drie loopt Christel stage op het politiebureau. Ze is ongeveer net zo oud als Eva, sportief, recht voor z'n raap en draagt zelfs haar bruine haren in een strakke paardenstaart. Ze wil graag een carrièreswitch maken, maar voordat ze haar huidige baan opzegt en begint aan de politieacademie, wil ze eerst weten of het werk wel bij haar past. Ze had contact opgenomen met Mechels, een vriendin van haar ouders, en die heeft haar een snuffelstage aangeboden. Christel is nu een soort manusje-van-alles op het bureau.

Eva ergert zich mateloos aan haar. Het hele idee van een snuffelstage zonder ook maar enige politie-ervaring stuit haar tegen de borst. Die is alleen maar binnengekomen door haar connectie met Mechels. Ook stoort Eva zich aan haar slijmerige, overvriendelijke gedrag, vooral bij haar en Wolfs. Dit wordt alleen maar versterkt door het feit dat Christel in doen en laten - en zelfs een beetje in uiterlijk - op Eva lijkt. Het is alsof ze dagelijks moet samenwerken met een irritante tweelingzus.

Maar het ergste van allemaal vindt Eva hoe Wolfs met haar omgaat. De eerste paar dagen viel het nog wel mee; hij was gewoon vriendelijk, collegiaal. Maar na die eerste week viel het Eva op dat hij steeds vaker een praatje bij haar ging maken of extra lief glimlachte als ze hem iets kwam vragen. Eva's jaloezie zorgde ervoor dat ze botter en botter ging doen tegen Christel, die op haar beurt daardoor vaker bij Wolfs aanklopte voor hulp.

Het maakt haar kwaad, onzeker en verdrietig. Eva had juist het gevoel dat zij en Wolfs langzaam maar zeker hun status quo achter zich lieten en op romantisch gebied meer toenadering zochten. Eva was de afgelopen maanden hierdoor dolgelukkig geweest. Maar nu heeft ze het gevoel dat ze zomaar wordt ingeruild, ondanks dat Wolfs zich nog steeds hetzelfde gedraagt bij haar. Maar nu dus ook bij Christel, denkt Eva verbitterd. Blijkbaar ben ik zo gemakkelijk in te ruilen. Maar in plaats van er iets van te zeggen of waar Christel bij is haar claim op Wolfs te leggen, is ze alleen maar dieper en dieper in haar schulp gekropen.

Wolfs' stem haalt haar weg bij haar sombere overpeinzingen. ''Ja, ik weet het Christel, we zijn te laat. We zijn nu onderweg. Het is mijn schuld.''