Korte Verhalen - Flikken Maastricht

Die ene met Eva's afleidingsmanoeuvre en Wolfs' blaren

''Wolfs, je wilde zelf mee, dus nu moet je niet gaan zeuren.'' Eva staat aan het aanrecht een stapel boterhammen te smeren voor Wolfs en haarzelf. ''Ik had je gewaarschuwd, maar je hield vorige week koppig vol dat je het geen probleem vond om zo vroeg op te staan.''

''Maar het is zes uur 's ochtends, Eva. Zes uur. 's Ochtends.'' Wolfs zit aan de keukentafel – maar 'hangen' is een beter woord voor zijn huidige houding: onderuitgezakt en met zijn hoofd op zijn armen.

Eva negeert hem en concentreert zich op het beleggen van de broodjes. Ze had het kunnen zien aankomen. Sinds een paar maanden is ze in het weekend druk met het trainen voor de Nijmeegse Vierdaagse, een uitdaging die ze altijd al heeft willen aangaan. Nu ze is ingeloot neemt ze haar voorbereidingen dan ook uiterst serieus. Daartegenover staat dat ze minstens één dag in het weekend kwijt is aan haar trainingen en meerdere malen doordeweeks 's avonds nog een flink stuk gaat wandelen. Wolfs vindt dit maar saai – hij wil Eva niet het halve weekend moeten missen. Ze hebben er meerdere malen verhitte discussies over gevoerd.

''Hoe vaak krijg je nou de kans om aan zo'n evenement mee te kunnen doen?" had Eva geroepen; ze gooide haar handen in de lucht van frustratie.

''Dat snap ik best, Eva – ik vraag je alleen mijn punt ook te begrijpen,'' had Wolfs teruggekaatst. ''We zijn net een paar maanden samen, eindelijk, en dan ben jij zo goed als elk weekend druk.'' Hij had een verslagen uitdrukking op zijn gezicht gekregen, waardoor Eva's woede ook meteen verdwenen was. ''Ik wil gewoon zo graag leuke dingen met jou ondernemen in het weekend,'' had hij zachtjes gezegd. ''Nu mag ik jou eindelijk echt mijn vriendin noemen, maar er is eigenlijk niets veranderd. We werken de hele week samen en omdat jij in het weekend traint, doen we nog steeds ons eigen ding, in plaats van er samen op uit te gaan.''

Eva was hierop kort stilgevallen. Ze had geen idee dat Wolfs er zo over dacht en haar hart ging naar hem uit. ''Dat begrijp ik, Wolfs, echt waar. Maar ik had me al opgegeven voor de Vierdaagse voordat wij officieel een relatie kregen. En dit is een once in a lifetime opportunity.''

''Hmhm,'' had Wolfs gebromd. ''De timing is gewoon shit.''

Hierop had Eva moeten lachen. ''Story of our lives, is het niet?''

Na dit gesprek was Eva dan ook des te verbaasder geweest dat Wolfs op een ochtend had aangekondigd komend weekend wel met Eva mee te willen gaan, om samen te trainen. Dat zou goed voor hem zijn, eens een keer flink in beweging komen, en voor Eva stukken minder saai. En ze zouden de hele dag samen kunnen doorbrengen, dat vooral.

En dus is dat de reden dat Eva nu in alle vroegte hun lunchpakketten aan het voorbereiden is en Wolfs met moeite wakker te krijgen is. Ze gaan vandaag naar Geldermalsen, waar een grote georganiseerde tocht is uitgezet. Eva heeft haar zinnen gezet op de dertig kilometer.

''Kom op, Wolfs, wakker worden,'' zegt Eva vermanend. ''Over een halfuurtje wil ik vertrekken. Het is minsten 90 minuten rijden en het wordt warm vandaag. Als we op tijd wandelen, zijn we ook op tijd weer binnen en kunnen we 's middags nog van het mooie weer genieten – met een lekker koud biertje, bijvoorbeeld.''

Dat laatste trekt Wolfs' aandacht en langzaam komt hij in beweging. ''Oké dan, maar ik doe dit alleen omdat ik zoveel van je houd.''

Eva moet lachen. ''Jij bent zelf degene die mee wilde, ik heb je nergens toe gedwongen.''

Maar Wolfs doet net alsof hij Eva niet hoort en begint zijn spullen te verzamelen.

Twee uur later zijn Eva en Wolfs goed en wel onderweg, allebei met een rugzak op hun rug. Eva heeft ook een petje opgedaan om te voorkomen dat haar hoofd zo warm wordt. De eerste paar kilometers gaan bijzonder langzaam, omdat hier alle afstanden nog dezelfde route volgen. Eva had gehoopt lekker door te kunnen stappen, maar ze wordt continu gehinderd door kleine kinderen, honden en soms zelfs rolstoelen. Het pad is niet breed en maakt inhalen dus zo goed als onmogelijk.