Korte Verhalen - Flikken Maastricht

Die ene met Eva's blessure en de helpende televisie

Wolfs zit rustig achter zijn dienstcomputer een spelletje Patience te spelen, als Mechels plotseling haar kantoortje uit komt stormen. Hij kan het scherm net niet snel genoeg wegklikken.

''Wolfs!'' briest zijn baas, ''waar is Eva? En waarom ben jij je goedbetaalde uren aan het verspillen met het spelen van hersenloze spelletjes?''

Wolfs sluit het programma af en kijkt rustig op naar Mechels. ''Eva is bij de huisarts en ik speel een hersenloos spelletje omdat ik voor de rest niets te doen heb.''

Mechels neemt weer een hap adem voor een volgende uitbrander. ''Hoezo niets te doe- '' Dan kijkt ze het bureau rond. Het is uitgestorven, op Wolfs en haarzelf na. ''Hmm,'' bromt ze, ''ik ben blijkbaar de tijd vergeten. Wat doe jij hier nog op dit tijdstip, als je niets te doen hebt? Waarom ben je niet allang naar huis?'' En dan, na Wolfs even met toegeknepen ogen te hebben aangekeken, ''Weet je zeker dat jij en Eva geen relatie hebben? Want jullie gedragen je meer en meer als een getrouwd stel.'' Mechels schudt haar hoofd. ''Wachten totdat ze klaar is bij de dokter – Eva is een volwassen vrouw.''

Wolfs besluit haar te negeren. Hij kan zo vaak zeggen dat er niets speelt tussen hem en Eva, maar Mechels gelooft het toch niet meer. Hij weet niet eens of hij het zelf wel gelooft. ''Omdat Eva en ik met maar één auto gekomen zijn vandaag; haar huisarts zit hier om de hoek, dus ze loopt zo weer terug naar het bureau en dan gaan we naar huis. Ik wacht totdat ze klaar is.''

Dit antwoord stelt Mechels toch tevreden. ''Oké. Nou, dan denk ik dat ik ook maar eens naar huis ga.'' Zonder op antwoord te wachten pakt ze haar tas en jas en beent het bureau uit.

Wolfs kijkt haar na en staat dan op. Hij strekt zijn armen uit boven zijn rug en knakt eerst de ene kant, dan de andere kant van zijn nek en wrijft vervolgens over zijn buik. Hij heeft honger en wil naar huis, maar Eva heeft nog niet laten weten dat ze weer op weg is naar het politiebureau, dus hij vermoedt dat ze nog steeds in gesprek is met haar dokter. Hij loopt naar het keukentje, dat in een hoek van de kantoortuin is weggestopt, maar de inhoud van de koelkast ziet er niet echt veelbelovend uit. Hij durft het niet aan om de groente op te eten die Marion in verschillende bakjes in de koelkast heeft gezet. Hij heeft liever honger dan zich haar woede op de hals te halen. Hij rommelt wat door de keukenkastjes, maar komt alleen maar meer koffiebonen, theezakjes en suiker tegen.

''Is er dan op dit hele bureau niets fatsoenlijks te eten?'' moppert hij. Hij hoopt dat Eva het goed vindt om iets af te halen op weg naar huis, want koken vindt hij nog te lang duren. Hij heeft eten nodig en wel nu.

Zijn telefoon pingt. Ik kom eraan, leest het berichtje van Eva.

''Mooi,'' mompelt Wolfs. Hij pakt zijn colbertje en loopt het bureau uit. Hij zit nog maar net in de auto als hij Eva de parkeerplaats op ziet lopen. Hij start alvast de motor en wacht totdat ze instapt. ''Hé, Eef,'' zegt hij opgewekt als Eva naast hem komt zitten. ''Wat was de uitslag?'' Eva heeft al weken pijn in haar voet en had een paar weken geleden in het ziekenhuis röntgenfoto's laten maken.

Eva zucht en doet haar gordel om. ''Slecht.'' Ze laat haar hoofd tegen de zitting leunen en sluit haar ogen. ''Ik heb blijkbaar al een tijdlang doorgelopen met een minuscuul breukje in mijn middenvoetsbeentje. Ik mag minstens zes weken niet hardlopen.''

''Je meent het,'' zegt Wolfs sympathiek. ''Wil je Chinees, als troost?'' Er ligt een Chinees restaurant op de route van werk naar huis, een van de weinigen die hij nog wel te pruimen vindt.

''Ja, waarom ook niet.'' Ze opent haar ogen en draait haar hoofd om naar Wolfs te kunnen kijken. ''Jij valt om van de honger, of niet?''