Korte Verhalen - Flikken Maastricht

Die ene met Wolfs' lenigheid en het verborgen camera-dilemma

           

''...and now gently come back out of downward facing dog and come into a forward fold. Now breathe in, and stand up straight again. This concludes the practice for today, good work. Don't forget to subscribe if you don't want to miss any of my next videos. Namaste.''

               Met moeite staat Wolfs weer rechtop en zet het YouTube filmpje uit. Zijn shirt plakt aan zijn lichaam en zijn natte haar aan zijn voorhoofd. Volgens de titel van dit filmpje was het een ''easy'' practice, maar Wolfs vindt er niets ''easy'' aan; hij zweet zich een ongeluk en hij heeft spieren gebruikt waar hij het bestaan niet van afwist. Hij hoort beneden de voordeur opengaan en dan weer in het slot vallen en hij reageert vliegensvlug, omdat hij anders lastige vragen moet beantwoorden. Dat laat hij echter liever aan verdachten in de verhoorkamer over. Met vier grote stappen staat Wolfs in de badkamer; hij kleedt zich uit en stapt onder de douche.

               Beneden in de keuken staat Eva uit te hijgen en doet wat rek- en strekoefeningen om spierpijn en blessures te voorkomen. Gezien het tijdstip had ze gedacht Wolfs in de keuken aan te treffen, maar hij is er niet. Ze vraagt zich af of hij misschien op bed in slaap is gevallen. Als ze haar cooling-down heeft voltooid en de trap oploopt, hoort ze de douche lopen. Dit is ook een raar tijdstip voor Wolfs om te douchen, denkt ze. En het is onhandig, want nu kan ze zelf niet en krijgt ze het koud in haar bezwete hardloopkleren. Ze opent de badkamerdeur en steekt haar hoofd om het hoekje. ''Wolfs, niet schrikken – ik ben het.''

               ''Oh, hé, Eef, ben je al weer terug?'' klinkt het vanuit de douchecabine. Het glas is beslagen, dus Eva ziet niet veel, maar ze kan grofweg de contouren van Wolfs' naakte lichaam opmaken. Ze kan zich niet meer herinneren sinds wanneer het de normaalste zaak van de wereld werd om bij elkaar tijdens het douchen naar binnen te lopen.

               ''Heb je lekker gelopen?'' vraagt Wolfs.

               ''Eh, ja, zeker.'' Eva is afgeleid door de kleding die op de grond ligt. ''Heb jij nou gesport?'' vraagt ze verbaasd.

               Onder de douche verstijft Wolfs even. Had ik die kleren nou maar in de wasmand gegooid. ''Nee, nee, ik heb mijn kamer weer eens aan een grondige schoonmaak onderworpen – daarom had ik die kleren aangetrokken.'' Wolfs is onder de indruk van zijn snelle denkwerk. Het is een goede smoes, want Eva komt toch maar zelden op zijn slaapkamer. Maar nu Wolfs erover nadenkt, lijkt ze de laatste tijd steeds vaker een reden te hebben om bij hem binnen te komen.

               ''Oh, dat was hoog nodig zeker?'' grapt Eva. Ze ziet dat Wolfs nu de shampoo uit zijn haren spoelt en staart naar hem. Ze wilde dat ze de moed had om nu bij hem onder de douche te stappen. In plaats daarvan vraagt ze ''ben je bijna klaar? Ik begin het zo zoetjes aan koud te krijgen.'

               Als antwoord daarop draait Wolfs de kraan uit. ''Ga je gang.''

               Eva ontkleedt zich tot op haar ondergoed en wacht totdat Wolfs – met handdoek om zijn middel – is verdwenen totdat ze ook dat uittrekt.

*

De volgende ochtend heeft Wolfs zo veel spierpijn dat hij maar met moeite de trap afkomt. Voorzichtig zet hij zijn ene been voor het andere en bij elke stap vertrekt zijn gezicht in een pijnlijke grimas. Hij leunt zwaar op de trapleuning in een poging zo het gewicht wat van zijn benen af te kunnen halen, maar het resultaat is dat zijn armen en schouders alleen maar meer pijn gaan doen. Dat filmpje was helemaal niet gentle, denkt Wolfs nukkig. Opgelucht haalt hij adem als hij de keuken heeft bereikt, maar al vlug dient de volgende uitdaging zich aan: gaan zitten op de keukenstoel. Zijn beenspieren schreeuwen in protest. Wie had gedacht dat yoga zo zwaar zou zijn? Voorzichtig laat hij zich in de stoel zakken.