Korte Verhalen - Flikken Maastricht

Die ene met Wolfs' douchenummer en de herstelde ochtendroutine

Wolfs wordt wakker van het geluid van de wekker. Hij draait zich nog een keer om en kruipt diep weg in de dekens, van plan om nog een kwartiertje te snoozen, als hij opeens beseft wat voor dag het vandaag is. Een glimlach breekt spontaan door op zijn gezicht. Hij gaat op zijn rug liggen en luistert. Luistert naar de geluiden van de Ponti die hem zo vertrouwd in de oren klinken, maar vandaag toch speciaal zijn. Hij heeft ze zes maanden lang niet gehoord en nu hij er wel weer kennis van neemt, voelt hij zich weer één met zichzelf, weet hij opeens wat er al die tijd ontbrak. Hij had geen idee dat huiselijke geluiden zoveel in een mens kunnen losmaken. Hij slaat de dekens van zich af en sluipt naar zijn slaapkamerdeur, die hij op een kiertje zet, en hij luistert.

Hij hoort de presentator het ochtendnieuws van L1 presenteren.

Hij hoort de waterkoker.

Hij hoort de koelkast open en dicht gaan.

Hij hoort gestommel.

Hij hoort geneurie.

Dit alles betekent één ding.

Eva gaat weer aan het werk.

Met hem – eindelijk.

Wolfs glimlach wordt een grote grijns; hij huppelt bijna naar de douche. Eva zal hem over een kwartiertje uitfoeteren dat hij alweer te lang onder de douche heeft gestaan – dat zal hem ongetwijfeld als muziek in de oren klinken. Hij weet nu al welk nummer hij gaat zingen tijdens het douchen.

Net als Wolfs loopt ook Eva met een glimlach op haar gezicht. Ze danst bijna door de keuken van de Ponti – het is zes maanden geleden dat ze al deze simpele handelingen heeft verricht, maar haar lichaam herinnert ze alsof het de dag van gisteren was; alles gaat onmiddellijk weer op de automatische piloot. Ze voelt een soort kalmte over zich heen komen, ondanks dat ze zich opvreet omdat Wolfs alweer te laat wakker is geworden. Een kalmte die voortkomt uit het feit dat ze eindelijk weer mag doen waar ze van houdt, waar ze goed in is – waar ze samen goed in zijn. Want dat heeft ze het meest gemist van allemaal: elke dag Wolfs aan haar zijde hebben.

Dát is de reden dat ze zichzelf zo heeft afgebeuld in die ontiegelijk saaie afkickkliniek zes maanden lang. Dat ze zo streng voor zichzelf is geweest, geen medelijden met zichzelf wilde hebben. Waarom ze zichzelf heeft gedwongen om alle gevoelens, gedachten en ideeën – negatief en positief – met Wolfs te delen, zodat er voor de eerste keer in 13 jaar niets, maar dan ook niets, meer tussen hen in staat. Waarom ze hem heeft gevraagd niet elke dag op bezoek te komen, zodat ze hem zou missen en dientengevolge nóg harder haar best ging doen om af te kicken van die vreselijke heroïne. En ook die redenering heeft ze aan hem uitgelegd, zodat hij, in plaats van zich afgewezen te voelen, juist ging inzien hoe waardevol hij voor haar is. Ze kijkt op van de krant als ze gestommel op de trap hoort en kijkt recht in het grijnzende gezicht van Wolfs. Naast zijn grijns is er nog iets te ontdekken op zijn gezicht, een emotie die ze niet direct kan plaatsen. Het lijkt een soort mengelmoes van geluk en ontroering, herinnering en vooruitblik. Herinnering naar al die ochtenden die zo zijn begonnen, voordat Jens Bols roet in het eten gooide. Vooruitblik in de wetenschap dat er nog talloze ochtenden als deze gaan komen – eindelijk weer.

''Naar het nieuws kijken en de krant lezen gaat toch helemaal niet samen, dan krijg je van geen van beiden iets mee.''

Eva grijnst – deze uitspraak heeft ze zo gemist, die was twaalf jaar lang, elke ochtend vaste prik. Ze ziet dat Wolfs haar aandachtig aankijkt; het is nu haar beurt. Ze hebben er in de loop der jaren een sport van gemaakt dat Wolfs tijdens het douchen een nummer zingt, zo hard en zo vals, dat het Eva beneden in de keuken niet kan ontgaan. Het is haar taak om het nummer te raden. ''Long time running, van the Tragically Hip.'' Ze kijkt Wolfs afwachtend aan en weet dat hij dit nummer niet zomaar heeft gekozen.