Korte Verhalen - Flikken Maastricht

Die ene met de vervelende verwarming en het doorzichtige douchegordijn - dag 5

Nadat Kamphuis de vorige dag op een zéér ongelukkig moment Wolfs belde is er verder niets meer gebeurd tussen Eva en Wolfs. Alweer, denkt Eva, die voelt hoe de teleurstelling langzaam de anticipatie vervangt in haar lichaam. Het lijkt wel alsof zij en Wolfs altijd in dezelfde cirkel vastzitten – irritatie, toenadering, onderbreking, en dan weer een tijdje langs elkaar heen leven, omdat geen van tweeën weet hoe nu verder. Hoe doen andere mensen dat? vraagt Eva zich af. Loopt een van de twee gewoon een dag na de onderbreking naar de ander toe, zegt, ''Ik geloof dat we nog wat in te halen hebben'', kust hem of haar en that's it? Ze ziet het zichzelf niet doen – niet omdat ze bang is voor de afwijzing, maar omdat ze dit deel van haar, het verlangen naar intimiteit, naar hem, zo diep in zichzelf heeft weggestopt dat ze altijd de strijd ermee verliest.

In het hoofd van Wolfs speelt zich een soortgelijke strijd af. Hij stapt niet op Eva af omdat hij weet hoe bangig ze kan reageren als hij dichtbij komt, zowel letterlijk als figuurlijk. Ze is net een hertje, denkt hij, niet zonder affectie. Blijft het liefst in de schaduw, kan je eindeloos aanstaren met grote ogen die tot je ziel lijken door te dringen, een eeuwige patstelling – maar als je dan denkt veilig te zijn en de miniemste beweging maakt, draait ze zich om en rent zo hard als ze kan van je weg, terug de schaduw in. Wolfs zucht. Eindelijk, eindelijk, had Eva een move durven maken en toen belde Kamphuis. Kamphuis, van alle mensen. Als Marion had gebeld, dan had hij gewoon gezegd, ''Sorry, Marion, bedankt voor je interesse, maar ik sta op het punt om eindelijk Eva te kussen, dus ik bel je later terug. Don't wait up.'' Maar met Kamphuis ligt dat aanzienlijk gevoeliger, niet in de laatste plaats omdat ze elkaar totaal niet liggen. Kamphuis mag hem niet omdat hij het liefst zijn eigen gang gaat en hij mag haar niet omdat ze niet Mechels is. En ook omdat ze niet de moeite neemt om zijn werkwijze te leren kennen en zo rigide als maar kan vasthoudt aan haar eigen overtuigingen.

Wolfs stopt zijn gedachtepatroon, omdat boos worden op zijn baas de huidige situatie niet verder helpt. Ze wilde alleen maar weten of ze nog niet ziek waren geworden door het coronavirus en zei zelfs dat ze hoopt dat ze hen snel weer op het bureau zou terugzien. De timing kon gewoon alleen niet slechter. Hij staart naar de grote dozen die hij heeft uitgestald op de keukentafel en het aanrecht. Hoewel de bestelling gisteren al binnen was gekomen, heeft hij de dozen nog niet opengemaakt, omdat hij dat samen met Eva wil doen; die had zich gisteren na het douchen echter opgesloten in haar kamer en Wolfs wilde haar met rust laten. Voordat ze zich weer daadwerkelijk in de schaduwen terugtrekt.

Hijzelf is echter wel toe aan alle warmte die de dozen bevatten, dus hij loopt de paar tredes omhoog naar de overloop en roept, ''Eef, kom je naar beneden? Ik heb ontbijt klaar staan voor je.''

Een vaag geluid bereikt even later de oren van Wolfs en hij vermoedt dat het een 'ik kom eraan' betreft, uitgesproken halverwege het aankleden, waarschijnlijk met een trui om haar hoofd.

Even later komt Eva joggend de trap af, gekleed in zo'n beetje al haar truien.

''Hopelijk maakt dit het allemaal wat makkelijker te verdragen,'' zegt Wolfs zonder om te kijken, als Eva de keuken in loopt. Door haar manier van traplopen kan hij haar al van een kilometer afstand horen aankomen. Hij heeft een mes in zijn handen en snijdt één voor één de dozen open.

Eva negeert het ontbijt dat Wolfs voor haar heeft klaargemaakt en begint een van de dozen leeg te halen. Wolfs doet het met een andere – zo werken ze de bestelling door en wordt de keukentafel bedolven onder een grote hoeveelheid spullen die hen hopelijk de komende tijd warm zal houden. Warme, dikke wollen dekens, fleece dekens, elektrische dekens voor het bed, kruiken, wollen sokken en thermokleding, tochtstrippen voor de tochtige ramen die de koude wind doorlaten en outdoorkleding waarvan wordt gezegd dat je het er zelfs in de ijzige berglucht nog warm hebt.