Korte Verhalen - Flikken Maastricht

Die ene met Eva's cursus en de onderbroken vrijdagavondroutine

''Moet je de trein halen, Wolfs?''

''Hè, wat?'' Verward kijkt Wolfs op van het dossier dat voor hem ligt en kijkt recht in het strenge gezicht van Mechels.

''Ik zie jou al de hele ochtend om de haverklap op je horloge kijken en daarbij zie je er niet echt op en top geconcentreerd uit. Wat is er aan de hand?'' Mechels zet haar handen op haar heupen; dit maakt haar aaibaarheidsfactor er niet beter op.

''Er is niets aan de hand,'' mompelt Wolfs.

''Nou, laat je dan niet zo afleiden. Aan het werk!'' Mechels klapt kordaat één keer in haar handen en verdwijnt dan weer in haar kantoortje.

Wolfs zucht en kijkt opnieuw op zijn horloge; hij ziet het pas 11 uur is. Dit is niet gezond, denkt hij. Ze is pas drie uurtjes weg. Ze is pas drie uurtjes weg en hij kan zich nu al niet meer concentreren. Hij is alleen nog maar in staat om aan haar te denken; in zijn hoofd is geen ruimte meer voor werk-gerelateerde zaken. Wolfs had juist gehoopt dat deze dag, vrijdag, de makkelijkste dag zou zijn van de drie dagen waarop hij Eva moet missen, omdat hij vandaag gewoon moet werken en dus wat afleiding aan zijn hoofd heeft. Hij vreest nu al voor de twee dagen in het weekend, waarin hij zichzelf moet zien te vermaken.

Eva wil al een tijdje hogerop komen in het Maastrichtse politiekorps en is de laatste maanden druk bezig geweest om de kwalificaties te halen die haar tot brigadier zullen bevorderen. Vandaag en dit weekend heeft ze een driedaagse cursus in Nijmegen, dus verblijft ze daar in een hotel. Wolfs heeft haar vanochtend naar de trein gebracht en dat afscheid was zacht gezegd ongemakkelijk. Eva wilde de bus nemen naar het station en had geprotesteerd dat hij veel te vroeg op moest staan om haar weg te kunnen brengen, toen hij eruit had geflapt dat hij ''haar met liefde weg zou brengen en dat niets wat zij zou zeggen hem op andere gedachten zou kunnen brengen.'' Eva had zuchtend plaatsgenomen aan de keukentafel en had zich erbij neergelegd. Wolfs was naast haar gaan zitten. ''Plus, ik moet je al zo lang missen, dus ik maak het liefst zo goed mogelijk gebruik van de tijd samen.''

Eva had hem een beetje merkwaardig aangekeken en een blos was verschenen op haar wangen. Ze had even haar hand op de zijne laten rusten en iets gemompeld dat leek op, ''dat is lief van je,'' maar zeker weten deed Wolfs dat niet, want het was nauwelijks hoorbaar.

Eva had hem uitvoerig bedankt toen ze bij het station aankwamen vanochtend, maar hij deed het af als een kleinigheidje. Ze hoeft niet te weten dat je vier wekkers hebt gezet vanochtend. En toen ze, na hem lang en indringend aangekeken te hebben, uit de auto stapte met haar weekendtas over haar schouder, deed hij in een opwelling hetzelfde en voordat hij het wist had hij zijn armen al stevig om haar heen geslagen en snoof hij haar geur op. Eva had haar hoofd tegen zijn borst aan laten leunen. ''Ik ga je missen,'' had ze gefluisterd.

''Het zijn maar drie dagen.''

''Drie dagen te veel.'' Eva had gekeken alsof ze zelf geschrokken was van deze opmerking.

''Je moet gaan,'' zei Wolfs zachtjes. Ze omhelsden elkaar nog steeds. ''Anders mis je nog de trein.'' Hij had haar een kus op haar wang gegeven en zachtjes richting de ingang van het treinstation geduwd. Ze had nog één keer omgekeken en was daarna naar binnen gelopen.

Sindsdien heeft Wolfs niets meer van Eva gehoord, maar zelf ook niets laten horen. Wat zeg je tegen de liefde van je leven als ze een paar dagen weg is, als je niet eens een relatie met haar hebt? Wolfs schudt krachtig zijn hoofd heen en weer om wat alerter te worden en buigt zich dan weer over zijn dossier.