Korte Verhalen - Flikken Maastricht

Die ene met de vervelende verwarming en het doorzichtige douchegordijn - dag 9

De dag gisteren was uiteindelijk voorbij gevlogen. Eva denkt er aan terug terwijl ze in bed ligt, naast een nog vredig slapende Wolfs.

Eva en Wolfs hadden de hele middag samen naar het kleine laptopscherm getuurd en hadden eigenlijk op geen andere website dan Funda gekeken om hun eerste ideeën op te doen over een toekomstige woning. Aan het begin was Eva even in paniek geweest, overweldigd door het plotselinge gesprek over hun financiën – haar financiën, beter gezegd –, wat voor soort huis ze eigenlijk wil, wat voor soort inrichting daarbij hoort en hoe haar smaak samen te voegen met die van Wolfs. Door gewoon een heleboel huizen te bekijken kwamen ze er al redelijk snel achter wat ze echt niet wilden en wat juist wel. Zo had Eva in het begin gezegd dat ze per se een zolder wilde, een gegeven dat Wolfs niet helemaal begreep, want zoveel ruimte hebben ze met z'n tweetjes niet nodig, was zijn redenatie. Maar toen hij een mooi buitenhuis aanklikte, dat geen zolder had, maar al wel een schuine eerste verdieping, en Eva dat een prachtig huis vond, kregen ze in de gaten dat het niet zozeer om een zolder ging als wel om het vermijden van huizen met platte daken.

''Die vind ik zo lelijk,'' had Eva gezegd toen eenmaal het kwartje gevallen was. ''Alsof je in een blokkendoos woont.''

''Dus een schuin dak op de eerste verdieping is ook oké?'' vroeg Wolfs, al wijzend naar het huis dat nu te zien was op het scherm.

''Hmm,'' zei Eva bedenkelijk, ''bij dit huis wel, ja.''

Wolfs had haar verbaasd aangekeken. ''Hoezo bij dit huis wel?'' Hij was een beetje in de lach geschoten.

''Wat?''

''Ik had niet verwacht, Eva van Dongen, dat jij toch zo kieskeurig kon zijn.''

''Dat is onaardig,'' had Eva gereageerd, een beetje op haar teentjes getrapt. ''Ik wil gewoon een fijne plek voor ons vinden en dan reageer jij zo, omdat het niet in mijn karakter zou passen? Ik ben meer dan alleen die harde façade die ik op werk laat zien, en dat zou jij als geen ander moeten weten.''

Wolfs was even stilgevallen. ''Je hebt helemaal gelijk. Het spijt me, Eef.'' Hij had haar in zijn armen genomen en was blij dat ze niet tegenstribbelde. ''Ik weet inderdaad beter. En ik moet eerlijk zeggen dat ik blij verrast ben. Ik vind het fijn dat we allebei zo kritisch zijn, want hopelijk zorgt dat voor een mooi eindresultaat.''

Als antwoordt had Eva zich helemaal tegen Wolfs aan laten zakken, alsof ze boter was in zijn handen. Ze kreeg een kus op haar kruin. ''Maar leg nou eens uit,'' zei Wolfs op een speels toontje, ''waarom bij het ene huis wel een schuin dak al op de eerste verdieping en bij het andere niet, en dus daar per se een zolder?''

''Oh,'' had Eva gezegd. ''Ik vind een blokkenhuis dus maar niets, maar een schuin dak op de eerste verdieping betekent wel dat je daar echt stúkken minder ruimte hebt, omdat je niet overal kunt staan en meubels kunt neerzetten. Bij dit huis –'' ze wees naar het huis dat nog steeds open stond op het scherm – ''is dat niet zo'n probleem, omdat het al heel groot is. Maar bij een huisje in de stad wordt het dan wel erg krap. En dat zie ik niet zo zitten.''

''Dus je vindt dit een mooi huis?'' had Wolfs gevraagd.

''Ik vind het een prachtig huis, van de buitenkant. We hebben geen idee hoe het binnen is afgewerkt en of er nog tonnen aan verbouwing nodig zijn.''

''Laten we dan maar snel de foto's bekijken,'' had Wolfs gezegd.

Eva rukt haar gedachten los van gistermiddag en kijkt naar Wolfs, die nog steeds ligt te slapen. Ze ziet hoe hij regelmatig ademhaalt, zijn borst daarbij langzaam omhoog en omlaag gaat. Zelf heeft ze maar kort geslapen, ondanks het feit dat Wolfs haar flink had uitgeput voordat ze in slaap viel. Allerlei gedachten over hun woning, haar toekomst, hem malen door haar hoofd op topsnelheid. Ze kan er maar geen grip op krijgen.