Korte Verhalen - Flikken Maastricht

Die ene met de hotelherkansing en de vergeten video-verbinding

Waarschuwing: mild seksueel taalgebruik

''Eva! Wolfs!'' Mechels staat in de deuropening van haar kantoor, met haar handen in haar zij. Eva en Wolfs staan bij het koffiezetapparaat en kijken verschrikt om. Door de haastige beweging klotst de koffie over de rand van Wolfs' kopje en hij zet haastig een stap achteruit, met zijn arm gestrekt voor zich, om te voorkomen dat de koffie op zijn pak terechtkomt.

''Ik wil jullie spreken,'' zegt Mechels, nog steeds in diezelfde, onverbiddelijke toon. Als Wolfs en Eva niet onmiddellijk in actie komen, zegt Mechels, ''NU!'' en stampt weer naar binnen.

De twee rechercheurs kijken elkaar verbijsterd aan. De werkdag is nog maar net begonnen en gisteren was er niets aan de hand, dus Wolfs en Eva begrijpen er niets van. ''Weet jij waar dit over gaat?'' vraagt Wolfs, als ze haastig richting Mechels' kantoortje lopen. Hij let nu goed op zijn koffie; zorgt ervoor dat het niet weer over de rand heen kan klotsen.

Eva schudt haar hoofd. ''Ik weet net zoveel als jij.''

Ze stappen naar binnen en gaan zitten.

Mechels begint zonder omhaal. ''Ik heb een nieuwe opdracht voor jullie.''

Wolfs slikt haastig een slok koffie door. ''Maar we zijn al bezig met een zaak,'' begint hij snel, voordat Mechels verder kan praten. ''Daar heeft u ons zelf vorige week nog op gezet, met die vermoorde –'' Wolfs valt stil als hij Mechels' blik ziet. ''We dragen hem wel over,'' mompelt hij. Hij merkt dat naast hem Eva moeite moet doen om niet in een giechelbui uit te barsten, nu hij als een schooljongetje wordt weggezet.

''Goed,'' zegt Mechels op een toontje dat geen tegenspraak meer duldt, ''ik zal jullie even bijpraten. De straatdienst houdt al een tijdje een groep verdachte personen in de gaten en volgens hun informatie hebben ze later vandaag afgesproken met hun opdrachtgever. Zeer waarschijnlijk zijn het leden van een drugsbende en ze worden steeds gewelddadiger. We wilden ze eigenlijk al deze week aanhouden, maar een kans om ook de grote baas te pakken te krijgen kunnen we natuurlijk niet laten liggen. Ik wil dat jullie met z'n tweeën inchecken in het hotel waar de bende samenkomt. In principe staan jullie alleen stand-by op de hotelkamer, want we hebben leden van het AT in de lobby en in het restaurant zitten. Jullie hoeven alleen maar in actie te komen als de verdachten naar één van de hotelkamers gaan – het zou te veel argwaan wekken als ze dan door meerdere AT'ers gevolgd zouden worden. De kans bestaat dus dat jullie niet in actie hoeven te komen.'' Mechels kijkt van Eva naar Wolfs. ''Is dat duidelijk?''

Wolfs steekt een vinger in de lucht, om zijn punt kracht bij te zetten. ''Begrijp ik nou goed dat Eva en ik van een moordzaak afgehaald worden om een of twee dagen stand-by te staan in een hotelkamer?'' Aan zijn stem valt op te maken hoe hij er over denkt. ''Waarom?''

''Omdat, Wolfs,'' zegt Mechels, ''die moordzaak naar alle waarschijnlijkheid een routine-onderzoek betreft en – ''

''Een moordzaak is nooit routine!''

Mechels negeert Wolfs' onderbreking en praat onverstoorbaar verder. ''En ik deze groep criminele en gewelddadige mannen koste wat het kost achter de tralies wil hebben. En daarom zet ik mijn beste mensen erop. Is dat duidelijk?''

''Kraakhelder,'' moppert Wolfs. Hij staat op en Eva volgt zijn voorbeeld. Als ze in de deuropening staan, begint Mechels weer te spreken.

''Oh, en Wolfs, we doen hetzelfde als de vorige keer – ik sta in een live-videoverbinding met jullie. Dus geen geintjes deze keer!''

*

Eva en Wolfs zijn na de instructie van Mechels terug naar de Ponti gereden om hun spullen te pakken. Terwijl Eva haar tas inpakt – en Wolfs hetzelfde doet op zijn eigen slaapkamer – denkt ze terug aan hun vorige undercoveractie, toen ze op zoek waren naar semtexleveranciers en uiteindelijk uitkwamen bij een ambitieus plan voor een grote kraak. Ze hadden destijds in hetzelfde bed geslapen met – zacht gezegd- een paar hoogst ongemakkelijke momenten. Beiden gaven ze niet toe aan wat ze zo graag wilden, beiden hebben ze er spijt van dat ze niet de stoute schoenen hebben aangetrokken en beiden hebben ze er nooit meer met één woord over gerept. Eva besluit er deze keer wel werk van te maken, want ze wil niet langer meer om Wolfs heen draaien – ze weten allebei dat het nu nog slechts een kwestie van timing is – en een mooiere gelegenheid kan ze niet bedenken. Plus, nu kan ze goed maken wat ze vorige keer heeft laten liggen.