Korte Verhalen - Flikken Maastricht

Die ene met Wolfs' telefoon en Eva's onrust

Het komt niet vaak voor op het politiebureau van Maastricht, maar Eva heeft niets te doen. Ze hangt meer dan dat ze zit in haar bureaustoel en speelt verveeld Patience op haar dienstcomputer. Voor de verandering hebben zij en Wolfs een keer de taken verdeeld in plaats van overal samen op af te gaan, in de hoop dat ze eerder klaar zijn met hun werk en ze samen uit eten kunnen gaan. Hun relatie is nog pril en beide rechercheurs zijn vastbesloten om erg hun best te doen om het te laten slagen. ''Datenights'' zijn daarom vaste prik op de donderdagavond – uit eten, picknicken in het park, naar de bioscoop. Om op tijd naar huis te kunnen is Wolfs in zijn eentje nog iets gaan navragen bij het slachtoffer in het ziekenhuis en heeft Eva op het bureau met Romeo de getuigen gehoord.

Wolfs is nog niet terug en Eva begint ongeduldig te worden – straks verloopt hun reservering nog. Ze kijkt op de klok en bedenkt dat hij vast in de file staat: rond etenstijd is er in Maastricht met de auto geen doorkomen aan en het ziekenhuis ligt aan de andere kant van de stad. Met een zucht staat ze op om wat water voor zichzelf te pakken en installeert zich dan weer achter haar computer. Elke paar seconden werpt ze een blik op Mechels' kantoortje om te controleren dat haar baas inderdaad nog binnen is en niet ziet dat Eva computerspelletjes aan het spelen is.

''Waar is Wolfs?'' vraagt Marion, als ze langs het bureau van Eva loopt.

''Naar het ziekenhuis om het slachtoffer nog wat vragen te stellen.'' Eva is blij met de afleiding en kijkt van haar computerscherm naar haar collega.

Marion trekt haar wenkbrauwen op. ''Moest jij niet mee dan? Twee horen meer dan één.''

Eva schudt haar hoofd. ''Nee, ik heb zojuist met Romeo nog de getuigen gehoord hier.''

''Oh.'' Marion valt stil en Eva ziet dat de radartjes in haar hoofd op topsnelheid werken.

''Wat is er?'' vraagt ze.

''Nee, niks,'' zegt Marion luchtig, ''alleen –''

Eva begint een beetje ongeduldig te worden. ''Wat? Kom op, zeg het nu maar gewoon.''

Marion slikt. ''Vat dit niet op de verkeerde manier op, Eva, maar ik dacht – jij en Wolfs gaan altijd overal samen naartoe, jullie doen werkelijk alles samen, en dan wonen jullie ook nog in hetzelfde huis, waar jullie samen eten en 's avonds – nou ja, ik weet niet wat jullie 's avonds doen – ''

''Marion, wat is je punt?''

''Nou, ik vond het altijd opmerkelijk dat jullie elkaar nooit zat werden, als je vierentwintig uur per dag op elkaars lip zit, maar nu is Wolfs alleen op pad. Hebben jullie ruzie?'' Marion kijkt ongerust.

''Ruzie?'' Eva klinkt erg verbaasd. ''Hoe kom je daar nou weer bij?''

Marion kijkt vreemd. ''Dat heb ik je net uitgelegd.'' Ze kijkt Eva doordringend aan. ''Is er iets wat je me niet vertelt, Eva? Wat is er aan de hand met jou en Wolfs?''

Eva moet haar best doen om niet te gaan glunderen en probeert het bij een normale glimlach te houden. ''Niets. We hadden gewoon voor een keer de taken opgesplitst om eerder klaar te zijn. Zoek er niet teveel achter, Marion.''

Maar Marion weet niet van opgeven. ''Om eerder klaar te zijn? Maar jullie wonen zowat op het bureau hier. En eerder klaar betekent dat jullie eerder samen naar huis kunnen en –''

''Ik zei,'' zegt Eva bars, ''zoek er niet te veel achter.'' Ze richt zich weer tot haar computer, in de hoop dat Marion opgeeft. Verborgen houden wat er werkelijk speelt tussen haar en Wolfs is moeilijker dan ze van te voren had gedacht. Ze moet zich de hele tijd zo inhouden op het bureau en is constant bang dat ze hem te lief aankijkt of hem te vaak aanraakt. Ze hoopt dat nog niemand iets doorheeft.