Korte Verhalen - Flikken Maastricht

Die ene met de vervelende verwarming en het doorzichtige douchegordijn - dag 7

Het is inmiddels de zevende dag van de verplichte quarantaine van Eva en Wolfs. Ze hebben allebei nog steeds geen coronagerelateerde klachten, maar mogen toch niet aan het werk. De officiële, door de regering vastgestelde, quarantainetijd is tien dagen. Mochten ze onverhoopt toch ziek worden, of zelfs maar een verkoudheidje ontwikkelen, dan moeten ze nog langer binnen blijven, totdat ze vierentwintig uur nergens meer last van hebben gehad. Is de één sneller beter dan de ander, dan moeten ze alsnog beiden binnenblijven – bij klachten blijft het hele huishouden in quarantaine. Ze kunnen niet getest worden om te bevestigen dat ze inderdaad géén corona hebben opgelopen na de aanhouding van een besmette verdachte en ze kunnen ook niet getest worden als ze wél klachten krijgen. De testschaarste in Nederland is nog altijd een groot probleem – zelfs alle zorgmedewerkers met klachten kunnen niet getest worden, alleen maar een specifiek deel ervan.

De quarantaine in de Ponti is extra saai, omdat Eva en Wolfs niet eens een tuin hebben om af en toe naar buiten in te gaan, de frisse lucht opsnuiven op een andere manier dan voor een paar seconde je hoofd uit het raam te laten hangen. Vandaag, echter, hebben de twee rechercheurs minder moeite met het feit dat ze hun huis niet uit mogen.

''Goeiemorgen,'' zegt Wolfs tegen Eva. Hij kijkt haar slaperig aan en geeft een slordige kus op haar voorhoofd, alvorens met zijn buik tegen haar rug aan te komen liggen.

''Goeiemorgen,'' bromt Eva terug als ze zich diep in de warmte van Wolfs' lichaam nestelt.

''Opeens vind ik die quarantaine best wel een goed idee,'' zegt Wolfs. Hij strekt zich uit tegen het lichaam van Eva aan en verstrengelt hun voeten. ''Jezus, Eef, wat heb jij koude voeten!''

Eva grinnikt. ''Jij hebt me gisteren zo uitgeput dat ik niet eens meer de energie had om sokken aan te trekken voordat we gingen slapen.'' Ze leunt op haar elleboog om te kijken waar haar sokken liggen, maar het is zo'n bende in haar slaapkamer dat ze die niet zo snel kan vinden. Er liggen twee paar pyjama's en twee paar ondergoed op verschillende meubelstukken of op de grond geslingerd, etensresten van de vorige dag liggen nog op hun nachtkastjes of staan koud te bederven op Eva's bureau, de inmiddels koud geworden kruik ligt vlak naast een stoel – om over de geur die er hangt nog maar te zwijgen.

Nadat Wolfs eergisteravond bij Eva op de kamer was gekomen, hebben ze de ruimte niet meer verlaten. De hele vorige dag hebben ze in bed doorgebracht en elkaar op verschillende manieren steeds opnieuw van hoogtepunt naar hoogtepunt gebracht. Opeens was de quarantaine geen probleem meer; opeens was ook de kou geen probleem meer.

''We zullen vandaag toch echt dit bed uit moeten,'' verzucht Eva.

''Hmm,'' zegt Wolfs, die niet luistert, maar in plaats daarvan bezig is met het verwennen van Eva's nek.

''Ik wil inmiddels wel douchen,'' zegt Eva. ''Ik plak echt aan álle kanten. En het bed moet verschoond worden na onze seksmarathon van gisteren. En ik stink.''

''Je ruikt heerlijk,'' zegt Wolfs, die inmiddels op weg is naar Eva's borsten. Ze laat het gewillig toe.

''Ik meen het,'' zegt Eva half lachend, half kreunend.

''Ik ook,'' zegt Wolfs. ''Ik vind altijd dat je lekker ruikt, zeker als je niks ophebt, qua shampoo, of deodorant of parfum ofzo. Zelfs het wasmiddel van je kleding. Als ik gewoon echt alleen maar jóu kan ruiken.'' Om zijn woorden bij te staan snuift Wolfs diep aan Eva's huid. ''Echt heerlijk.''

''Dat zeg je alleen maar omdat –'' Eva valt stil en slikt haar woorden net op tijd in. Ze weet dat geur zeer bepalend is voor aantrekking tussen twee personen, voor liefde.

''Omdat wat?'' vraagt Wolfs. Hij komt half omhoog om Eva aan te kunnen kijken. Ze maakt van de gelegenheid gebruik om hem door zijn warrige grijze haar te strelen en Wolfs ogen vallen meteen weer dicht. Hij ziet haar twijfelen. ''Omdat wat, Eef?'' herhaalt hij.