Korte Verhalen - Flikken Maastricht

Die ene met de vervelende verwarming en het doorzichtige douchegordijn - dag 6

A/N: Sexy times ahead! Dus als je geen 18 bent, en het toch leest, dan is het niet meer mijn verantwoordelijkheid als je tere zieltje wordt geschockeerd. 

Het plotselinge, bombastische geluid van de klokken van de kerk slechts een paar honderd meter van hun huis vandaan verbreekt de betovering in de blik die Eva en Wolfs delen. Wolfs weet zich plotseling geen raad met zichzelf en de situatie en om dat te verbloemen draait hij zich om en doet de deur dicht. Hij weet niet wát hij had verwacht toen hij Eva een appje stuurde, maar dit in ieder geval niet. Hij hoopte wel, natuurlijk, maar dat zegt niet zo veel – hij hoopt al jaren. Maar toen hij voor de zoveelste keer door hun foto's bladerde die ze elkaar door de jaren heen hadden gestuurd en hij toen zag dat Eva online was, kon hij zichzelf niet inhouden. Hij had het berichtje al verstuurd voordat hij er goed en wel over na kon denken.

Met een zachte klik sluit Wolfs Eva's slaapkamerdeur en draait zich dan weer om. In zijn eigen bed had hij het warm gekregen, maar in Eva's kamer is het koud. Hij heeft alleen een boxershort en een t-shirt aan en hij voelt dat overal op zijn armen en benen kippenvel verschijnt. De bravoure die hij voelde tijdens het appen is wat weggezakt en Wolfs vindt het nogal vrijpostig om zomaar Eva's bed in te stappen.

Gelukkig lijkt Eva daar anders over te denken. Ze ziet dat Wolfs het koud heeft en hij staat er nogal ongemakkelijk bij, zo midden in haar slaapkamer. Ze raapt haar laatste beetje moed bij elkaar – het appen heeft die bron bijna uitgeput – en zegt, ''Zou je niet mijn bed opwarmen?''

Wolfs kijkt opgelucht en knikt.

Eva grinnikt ''Ik denk meer dat het bed jou zal opwarmen dan andersom.''

Wolfs loopt naar het bed toe, slaat het dekbed terug en gaat met zijn rug tegen de muur zitten. Ook Eva komt half overeind. Opeens voelt het verrassend intiem om met z'n tweetjes helemaal onder de dekens te kruipen. Dit is nog even een veilige tussenhaven.

''Jeetje, wat is het bed koud!'' verklaart Wolfs. Iets dat lijkt op schok klinkt door in zijn stem. Hij kijkt naar Eva. ''Heb jij het niet ijskoud hier?''

''Op mijn matras ligt de elektrische deken,'' zegt ze. ''En ik heb sokken aan.'' Ze kijkt Wolfs aan en ziet dat hij zich inhoudt om niet te gaan rillen.

''We kunnen jouw elektrische deken pakken en ook hier neerleggen,'' zegt ze dan.

''Ik weet niet of ik zin heb in dat hele circus,'' antwoordt Wolfs. ''Het is best een gedoe, dat weet jij ook; je hebt het per slot van rekening ook vandaag op je bed gelegd.''

Daar moet Eva Wolfs gelijk in geven. Je moet het laken van het matras halen, de elektrische deken er goed en recht opleggen, en dan het laken er weer overheen doen, maar wel zo voorzichtig dat niet de elektrische deken weer helemaal scheef komt te liggen. Het is net alsof je het bed moet verschonen en is niet zomaar in een paar seconde voor elkaar.

''En dan moet ik het morgenochtend weer terug doen naar mijn bed.''

Wolfs ziet dat Eva hem aankijkt – een mengeling van schok, verbazing en verlangen is terug te zien op haar gezicht. ''Of – eh – vanavond natuurlijk al, als ik weer terugga naar mijn eigen kamer.''

''Je kunt het wel omwisselen,'' zegt Eva met bonzend hart, ''en dan slaap je totdat de verwarming is gemaakt in mijn bed.'' Of je blijft gewoon voor altijd hier, denkt ze. ''Maar ik snap dat je op dit tijdstip van de nacht geen zin hebt daarin – we kunnen ook voor één nacht samen op mijn matras liggen, en dan doe je het morgen.''

Ik denk niet dat we de elektrische deken nodig hebben, Eef, als we samen, dicht tegen elkaar aan, op jouw matras liggen. Ik denk ook niet dat we veel zullen slapen. Maar in plaats van die gedachtes hardop uit te spreken, zegt Wolfs, ''Dat is goed. Dat is – dankjewel.'' Hij glimlacht naar Eva, maar het voelt gemaakt, gespannen.