Korte Verhalen - Flikken Maastricht

Die ene waar Eva overboord springt en Wolfs er achteraan duikt

''Ik help je wel, pak mijn hand maar vast.'' Wolfs springt in het bootje en steekt zijn hand uit naar Eva. Hij weet dat ze geen held is op het water en haar kleding van vandaag maakt de grote stap van land naar boot ook niet makkelijker.

''Nee, ik kan het heus zelf wel,'' antwoordt Eva koppig. Met veel gewiebel weet ze uiteindelijk ook aan boord van het plezierbootje te klimmen. Ze knikt naar hun schipper ten teken dat ze goed zit en meteen maakt de boot vaart. Eva klampt zich vast aan haar stoel. Ze had niet gedacht dat ze zo hard zouden gaan varen. Ze kijkt naar Wolfs, maar die heeft niet in de gaten dat ze niet erg ontspannen is. Hij heeft zijn gezicht gericht naar de zon en geniet met gesloten ogen van de wind op zijn gezicht.

Eva en Wolfs zijn vandaag te gast op de bruiloft van een collega. Vanochtend hebben ze de kerkdienst bijgewoond, waar het huwelijk werd voltrokken, en nu worden alle gasten in bootjes over de Maas naar de locatie van de receptie gevaren. Bijna het hele Maastrichtse politiekorps is aanwezig, sommige in uniform, andere niet.

Eva heeft zelf ook getwijfeld wat ze aan zou trekken, maar besloot uiteindelijk haar uniform thuis te laten – ze vindt zelf dat haar figuur in die stijve rok niet tot zijn recht komt. Ze draagt nu een jurk waarin ze zich veel zekerder voelt en waarin ze niet de neiging heeft elke paar seconden de rok ervan naar beneden te trekken. Ze kijkt stiekem naar Wolfs, die nog steeds zijn ogen dicht heeft. Waar hij meestal een bruin of grijs pak draagt, heeft hij vandaag voor de gelegenheid weer een zwart pak met hagelwit overhemd uit de kast getrokken. En het is op maat gemaakt, dat detail is Eva zeker niet ontgaan. Ze bijt even op de binnenkant van haar wang als ze terugdenkt aan de huwelijksvoltrekking van vanochtend.

Omdat het erg druk was in de kerk met allerlei familie, vrienden en collega's was het dringen op de kerkbankjes, waardoor alle aanwezigen dicht tegen elkaar aan zaten. Wolfs had zijn arm om haar heen geslagen, omdat die volgens hem 'in de weg' zat, maar Eva heeft zo haar twijfels - mede omdat hij zo nu en dan die arm gebruikte om haar stevig tegen hem aan te trekken bij een extra romantisch momentje van de ceremonie. Ze had zich moeten inhouden om niet haar hand op zijn been te plaatsen of een kus op zijn wang te drukken. Met Mechels de hele dag in de buurt wil ze geen risico lopen en had daarom ook Wolfs' hand geweigerd en is zelf in het bootje gestapt.

Wolfs voelt dat Eva naar hem staart, maar hij negeert het. Hij kan even geen hoogte van haar krijgen. Zijn attenties tijdens de kerkdienst liet ze zich gewillig aanleunen, maar toen hij haar zojuist wilde helpen met aan boord klimmen deed ze opeens weer zo kortaf. Het is toch juist makkelijker om je door mij te laten helpen, zeker met zo'n jurk aan? Het kledingstuk zit zo strak om haar lijf dat ze geen grote stappen kan zetten en Wolfs zag haar al in de Maas liggen. Dan moet ze het zelf maar weten, denkt hij. Hij wil niet deze mooie dag laten verpesten door Eva's grillige humeur. Hij was juist van plan deze dag – deze gelegenheid – aan te grijpen om haar duidelijk te maken wat hij wil. Niet meer collega's, huisgenoten en twee beste vrienden die vaak de grens van flirten overschrijden, maar proberen om een daadwerkelijke relatie te laten slagen. Wolfs kan zich niet voorstellen dat Eva daar anders over denkt, want ze is in al die jaren nog nooit op zoek gegaan naar een iemand anders. In plaats daarvan voelt het voor hen beiden bijna als vreemdgaan als ze met een ander flirten. En dit werk is veel te gevaarlijk om nog langer een dag te verspillen.

Wolfs gaat verzitten en stoot Eva zachtjes aan met zijn elleboog. ''Geniet je ervan?''

''Hmm,'' krijgt hij als antwoord terug.

Wolfs laat zijn blik over Eva glijden en ziet dat ze al haar spieren heeft aangespannen. Wat het precies is tussen haar en boten weet hij niet, maar leuk vindt ze het niet. ''Hé,'' zegt hij lief, ''probeer je te ontspannen.''