Korte Verhalen - Flikken Maastricht

Die ene met Romeo's weddenschap en veel frustratie

''Hij heeft nog een aantal verkeersboetes openstaan, maar verder kon ik niet veel belastende dingen over hem vinden – wellicht is het waard hem daarvoor even een bezoekje te brengen?''

Eva knikt terwijl Romeo haar meer en meer details over hun lopende zaak geeft. Opeens voelt ze dat Wolfs achter haar staat – hoe ze zo zeker weet dat hij het is, kan ze zelf ook niet verklaren; ze voelt gewoon dat hij het is. Haar vermoedens worden bevestigd als ze zijn hand op de plek voelt waar haar nek overgaat in haar schouder. Ze glimlacht onwillekeurig.

Romeo valt stil.

''Was dat het?'' vraagt Eva hem. Wolfs zet nog een stap dichterbij – Eva voelt lichtjes zijn buik tegen haar rug.

''Ehh, nee, Marion had ook nog wat gevonden.'' Hij kijkt om zich heen om te zien waar ze is. ''Marion! Kun je Eva en Wolfs nog even bijpraten?''

Marion komt bij hen staan en vult Romeo's verhaal verder aan. ''Klopt het zo?'' vraagt ze aan hem.

''Jep,'' zegt Romeo.

''Mooi,'' antwoordt Eva opgewekt. ''Dan kunnen we weer verder. Dankjewel.'' Wolfs aait nu zachtjes met zijn duim over haar schouder.

Romeo en Marion blijven hen aankijken.

''Is er iets?'' vraagt Eva.

Marion herstelt zich snel en weet een ongeloofwaardig ''Nee, hoor,'' uit te brengen, maar Romeo schraapt zijn keel alsof hij iets belangrijks wil zeggen. ''Kunnen jullie elkaar ook niet aanraken?'' vraagt hij dan. Ondanks zijn bruine huid kleuren zijn wangen toch rood, alsof dit een onderwerp is dat hij eigenlijk niet wil aansnijden.

''Wat bedoel je daar nou weer mee?'' reageert Wolfs verbaasd. ''We raken elkaar helemaal niet aan.''

Romeo trekt zijn wenkbrauwen op. ''Jouw hand ligt in Eva's nek.''

Wolfs trekt snel zijn hand terug en ook hij krijgt een blos op zijn gezicht.

Romeo schiet in de lach. ''Je hebt het niet eens door, man! En kijk nou hoe jullie staan.''

''Wat nou, zo staan wij altijd.'' Wolfs schiet in de verdediging.

''Zo dicht bij elkaar?'' Romeo klinkt per seconde meer verbaasd. ''Ook als jullie bij slachtoffers, verdachten of getuigen op bezoek gaan?''

Shit, denkt Eva. Op het politiebureau zit er altijd nog wel een beetje afstand tussen haar en Wolfs, omdat ze allebei hun eigen bureau hebben, maar Romeo heeft gelijk. Als ze samen op pad zijn lopen ze altijd met hun schouders tegen elkaar aan, zo goed als hand in hand, en als ze voor iemands deur staan, zit er eigenlijk ook nooit ruimte tussen hun lichamen.

Wolfs probeert zich nog uit de ongemakkelijke situatie te redden. ''Dat gebeurt nu eenmaal als je zo lang collega's bent.''

''Mijn hand ligt nooit in de nek van Marion,'' zegt Romeo op een droog toontje.

Eva en Wolfs weten niet meer wat ze moeten zeggen.

''En ik wil wedden dat jullie het niet eens een dag kunnen uithouden, elkaar niet aanraken.'' Romeo kijkt nu al triomfantelijk; Marion kijkt een beetje moeilijk, alsof ze niet weet wat ze van deze situatie moet maken.

''Die weddenschap neem ik aan.'' Wolfs verbreekt het oogcontact met Romeo niet.

''Wolfs!'' zegt Eva. ''Wat doe je?''