Korte Verhalen - Flikken Maastricht

Die ene met de vervelende verwarming en het doorzichtige douchegordijn - dag 10

De volgende ochtend wordt Wolfs voor de tweede keer in deze quarantainetijd wakker met spierpijn op allerlei plekken van zijn lichaam. Ik moet écht wat doen aan mijn fitheid, denkt hij voor de zoveelste keer. Al jaren laat hij het aan Eva over om een sprintje te trekken achter verdachten aan; hij zet zo nu en dan alleen nog maar halfhartig aan om de indruk te wekken dat hij niet automatisch dat onderdeel van zijn werk aan zijn politiepartner overlaat, maar na een paar stappen haalt Eva hem consequent in en kan hij beginnen met uitblazen. Hij weet dat Eva te beleefd is om er een kattige opmerking over te maken. Gelukkig is zijn mentale vermogen net zo scherp als anders, dus als het even lukt weet hij een achtervolging te voorkomen, domweg door de verdachte op een onverwacht moment te confronteren.

Maar nu hij een relatie met Eva heeft – en zéker geen zakelijke, denkt hij – gaat het toch knagen, zijn alsmaar uitzettende buik en zijn beperkte longcapaciteit. En blijkbaar het vermogen om bij elke kleine krachtinspanning al protesterende biceps te krijgen. Hij moet vandaag voor de tweede dag op rij veel sjouw- en tilwerk verrichten, dus een begin kan hij alvast maken.

Wolfs pakt zijn telefoon erbij om te kijken hoe laat het is. Er schijnt al wel wat licht door de gordijnen naar binnen, dus het moet al minstens acht uur 's ochtends zijn. En als hij Eva zo tegen het einde van de middag zijn huwelijksaanzoek wil doen en daarvoor nog de noodzakelijke meubels en spullen uit haar kamer naar de suite verhuizen, de boel een beetje leuk aankleden, douchen en zijn pak aantrekken, dan moet hij echt een begin gaan maken. Hij had gisteren al aan Marion en Romeo gevraagd om het een en ander langs te komen brengen – zijn idee voor een aanzoek was zo plotseling – hij kon natuurlijk ook niet weten wat er in deze quarantaine zou gebeuren – dat er geen tijd meer was om spullen via het internet te bestellen. Gelukkig weet Wolfs dat hij altijd op zijn collega's kan rekenen, zeker nu, omdat hij gedwongen was te verklappen waar het allemaal nodig voor was. Hij ziet Marion er nog wel voor aan om ergens afluisterapparatuur op te plakken, puur en alleen om van deze historische gebeurtenis deel uit te maken. Het is net een trotse moeder, denkt Wolfs al grinnikend. Eva mag zich gelukkig prijzen met zo'n goede vriendin.

Hij begint het nieuws te lezen en is zo een tijdje zoet totdat hij zich plots herinnert dat hij zijn telefoon had gepakt om de tijd te controleren. Hij kan zichzelf wel voor zijn kop slaan dat hij op deze manier bijna een halfuur heeft verspild. Voorzichtig en zachtjes, om Eva niet wakker te maken, staat hij op en loopt op zijn tenen naar de badkamer voor een snelle douche.

Als hij een tijdje later zijn ontbijt achter zijn kiezen heeft en nog steeds geen teken van leven van Eva heeft gehoord, besluit Wolfs om haar wakker te maken, want hij wil nu echt aan de slag. Het breekt bijna zijn hart als hij Eva zo vredig ziet slapen en weet dat hij dat moet verstoren, maar nood breekt wet.

Eva snapt niet zo wat de bedoeling is. ''Ik moet wat?''

''Weer een dagje beneden doorbrengen,'' zegt Wolfs, schuldbewust. Deze quarantaine is al zo saai en dan beperkt hij ook nog eens Eva's bewegingsvrijheid in het huis voor twee dagen. ''Misschien kun je weer verder met het opdoen van ideeën en inspiratie?''

''Maar waarom dan?'' vraagt Eva nog een keer.

''Omdat ik een verrassing voor je hebt, vanmiddag, hopelijk rond een uurtje of vijf, als alles dan klaar is.''

''Ben je dan nog zó lang bezig vandaag? Wat ben je in vredesnaam aan het doen?''

''Dat is dus de verrassing,'' zegt Wolfs. ''Maar geloof mij maar, het is het waard. Echt waar.''

Eva ziet dat Wolfs al begint te glunderen bij het vooruitzicht zijn verrassing te onthullen, dus ze moet schoorvoetend aan zichzelf toegeven dat het dan waarschijnlijk wel speciaal zal zijn. Wolfs doet nooit iets half, behalve dan achter verdachten aanrennen. Ze is niet gek – ze weet heus wel dat hij die eerste paar stappen alleen maar zet om de schijn hoog te houden.