Korte Verhalen - Flikken Maastricht

Die ene waar Eva kookt en Wolfs de brand blust

Wolfs kreunt als hij wakker wordt van het snerpende geluid van de wekker. Zonder te kijken slaat hij het apparaat in één keer uit en rolt richting Eva, die ook wakker is geworden. Hij geeft haar een slordige kus en nestelt zich even dicht tegen haar aan. ''Ga maar weer slapen, liefje. Ik moet er uit.''

''Hmm,'' bromt Eva.

Wolfs geeft haar nog een kus. ''Ik hoop dat ik ergens tegen de middag weer naar huis kan.''

Eva kruipt verder weg onder de dekens, al weer half in slaap. ''Van Mechels? Ik zou er maar niet op rekenen.''

Wolfs kijkt nog even vertederd naar de aanblik van Eva diep en lekker warm weggekropen in hun grote bed en staat dan op. Hij rilt als zijn voeten contact maken met de koude vloer. Niet veel later staat hij onder de douche, een beetje kwaad op zichzelf dat hij gisteren in een vlaag van collegialiteit had aangeboden om in te vallen voor een zieke collega. Nu heeft hij spijt – hij wil veel liever zijn vrije dag samen met Eva doorbrengen. Haar achterlaten terwijl ze nog zo lekker warm in bed ligt brengt hem bijna op het idee om zichzelf ook ziek te melden, zodat hij weer bij haar in bed kan kruipen, het liefst zonder kleren en –

''Stop,'' zegt Wolfs hardop tegen zichzelf. Als zijn gedachten die kant op gaan, dan weet hij zeker dat hij vandaag helemaal niet meer op het politiebureau terechtkomt. Voor de zekerheid zet hij de kraan flink kouder, zodat zijn bloed de andere kant op gaat.

Hij kleedt zich aan, giet snel een kop koffie achterover en pakt zijn autosleutels om te vertrekken. Voor een fatsoenlijk ontbijt heeft hij geen tijd meer, maar tijdens de decembermaand is op het bureau toch altijd genoeg lekkers te krijgen. Wolfs glimlacht bij het vooruitzicht alleen al. Eva heeft een ijzeren discipline, die kan zonder moeite al het lekkernij laten staan, maar hij zelf is daar niet zo goed in. Gelukkig ziet ze vandaag niet wat ik er allemaal in ga stoppen.

Eva wordt opnieuw wakker als ze de voordeur in het slot hoort vallen. Niet veel later hoort ze ook het geluid van een ronkende auto en ze weet dat Wolfs vertrokken is. Met een zucht laat ze zich in haar kussen vallen – ze baalt dat ze vandaag in haar eentje is. Ze hebben niet zoveel vrije dagen, laat staan allebei op dezelfde dag, dus ze had de dag veel liever met Wolfs doorgebracht. Maar de stem van Mechels gisteravond aan de telefoon, toen ze vroeg of Wolfs kon invallen voor een plotseling zieke collega, klonk zo onverbiddelijk dat Wolfs niet durfde te weigeren. En dat kan Eva hem dan ook weer niet kwalijk nemen – ze weet dat ze zelf ook geen nee had durven zeggen tegen een briesende Mechels.

Maar eigenlijk komt het ook wel weer mooi uit, denkt Eva. Als vanzelf laat ze haar hand naar haar onderbuik glijden en laat hem daar rusten. Er ligt ergens in de badkamer nog een verdwaalde zwangerschapstest op haar te wachten en die neemt ze liever waar Wolfs niet bij is. De vorige twee keer toen ze de test nam was hij er wel bij en de teleurstelling op zijn gezicht toen de test aangaf dat het vals alarm was wil Eva het liefst niet nog een keer zien. Dat was werkelijk hartverscheurend. Zij en Wolfs proberen nu al meer dan een halfjaar om in verwachting te raken en Eva hoopt dat het deze keer wel raak is. Als ik nu wel zwanger ben, wordt ons kind geboren rond ons tweede huwelijksjubileum. Eva glimlacht bij de gedachte – dat zou erg mooi zijn. Ze zijn nu ruim een jaar getrouwd en het was Wolfs geweest die de stap uiteindelijk had genomen.

Eva had niet gedacht ooit nog eens te willen trouwen, maar toen Wolfs op de dag dat ze vijf jaar samen waren voor haar op zijn knieën ging, twijfelde ze werkelijk geen moment. De 'ja' was haar mond al uit voordat Wolfs goed en wel was uitgesproken.

Eva aait zachtjes haar eigen buik en hoopt vurig dat de test deze keer de uitslag aangeeft waar ze allebei zo op hopen. Het kan bijna niet anders, denkt ze. Dan slaat ze de deken van zich af en loopt naar de badkamer. Ze heeft de test een beetje verstopt, in de hoop dat Wolfs zou vergeten dat er nog een in huis was en haar zou aansporen hem te nemen. Hij is ongeduldiger dan Eva zelf, die liever wat langer wacht, totdat ze zeker weet dat ze echt een aantal dagen over tijd is. En dat is ze nu zeker, vandaag is al de tiende dag. Het was ontzettend moeilijk om niets tegen Wolfs te zeggen, maar ze hebben het de laatste tijd zo druk gehad met zaken waar ze echt hun tanden in moesten zetten, dat Wolfs' gedachten niet per se gericht waren op haar cyclus.