San w ciągu siedemnastu lat zdążył stracić naprawdę wiele. W przeciwieństwie do Wooyounga, jego życie wcale nie było kolorowe. Jednak obecność Junga w jego codzienności sprawia, że każdego dnia ma nadzieję na lepsze jutro.
Wierzy, że razem mogą sobi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Mimo że Wooyoung wyszedł z domu i spędził naprawdę miło czas z przyjaciółmi, nie mógł pozbyć się ze swojej głowy Sana. Martwił się o niego i bał, że coś pójdzie nie tak. Że chłopak przegra z chorobą i go zostawi. Chciał myśleć inaczej, ale wolał się przygotować na najgorsze, niż cierpieć, będąc dodatkowo zawiedzionym, że nie wszystko poszło po jego myśli. Mimo to, chciał już Sana z powrotem. Chciał, żeby wrócili do normalności i spędzali razem każdą wolną chwilę.
- Oj, no weź Woo, rozchmurz się - poprosił Yeosang - Wyglądasz jak siedem nieszczęść.
- Po prostu się martwię.
- Nie masz o co. Niedługo Yeonjun zadzwoni i przekaże nam, że wszystko jest w porządku.
- Jak możesz być takim optymistą? - zapytał ze smutkiem - Jak to robisz, że tak łatwo przychodzi ci mówienie takich rzeczy? Podczas gdy ty cały czas mnie pocieszasz i zapewniasz, że wszystko będzie dobrze, ja myślę tylko o tym, co zrobię, kiedy jego nie będzie. Nie chcę tego, chcę, żeby został i też chcę w to mocno wierzyć, ale nie wiem czemu nie potrafię...
- Wooyoungie... - westchnął Seonghwa - To zrozumiałe, że masz wątpliwości. I nikt nie ma ci za złe, że spodziewasz się najgorszego.
- Ale źle się czuję z tym, że jako jedyny cały czas myślę o jego śmierci. Czuję się, jakbym właśnie tego chciał. A wcale tego nie chcę!
- Oczywiście, że nie chcesz. Kochasz go, tak? Dlatego tobie jest najtrudniej. Myślisz o tym, bo się tego boisz. Nie obwiniaj się niewiadomo o co.
Wooyoung przytaknął, słuchając słów przyjaciela. Może faktycznie jego myśli spowodowane były ogromnym strachem przed stratą Sana? Właśnie na to by wszystko wskazywało.
Już spokojniejszy ruszył dalej z przyjaciółmi, rozmawiając o szkole. Yeosang chciał jakoś odwrócić jego uwagę od ciągłego zamartwiania się nad chorobą Sana.
- Ostatnio mało rozmawialiśmy w szkole - zaczął Kang - Kto z tobą był? Widziałem, że z kimś wychodziłeś.
- Oh, to był Haknyeon. Dosiadł się do mnie na fizyce i tak jakoś wyszło. Jest spoko.
- No mam nadzieję. Miałby duży problem, gdyby nie był - Yeosang udawał, że podwija rękawy, szykując się do bójki.
- Ogarnij się - zaśmiał się Seonghwa.
- Właśnie, opowiadałem mu o Choco i chciał go zobaczyć. Muszę go zapytać następnym razem, czy nie chciałby wpaść.
- Co? Mowy nie ma! Mój Choco! - zaprotestował Yeo.
- Nie twój, tylko Sana - poprawił go Park.
- Ale to ja go nazwałem!
- I karmiłeś go czekoladą!
- Naprawdę ją lubi!
- Ale to pies!
- Okej, wystarczy - przerwał im Jung - Jeśli tak bardzo nie chcesz się dzielić Choco, to możecie pójść ze mną. Dopilnujesz, żeby nie daj Boże ci go nie zjadł.
