San w ciągu siedemnastu lat zdążył stracić naprawdę wiele. W przeciwieństwie do Wooyounga, jego życie wcale nie było kolorowe. Jednak obecność Junga w jego codzienności sprawia, że każdego dnia ma nadzieję na lepsze jutro.
Wierzy, że razem mogą sobi...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Maraton 3/4
.
- W-widzisz mnie? - zapytał San, czując zbierające się pod powiekami łzy.
- J-jak p-przez mgłę... Ale t-tak. Widzę.
San rozpłakał się na jego słowa, przytulając go delikatnie. Musiał pójść powiedzieć o tym lekarzowi.
- Zaraz wracam. Pójdę tylko po lekarza-
- N-nie idź, p-proszę - powiedział Jung, patrząc w jego stronę smutnymi oczami.
Do pomieszczenia wkrótce potem wrócił Seonghwa i Yeosang, niosąc Sanowi kawę, o którą prosił. Widząc dwókę chłopaków, w tym przytomnego Wooyounga, o mało nie wypuścili z rąk kubeczków (jedynym, który nie przeżył, był kubek Yeosanga).
- Wooyoung! - krzyknęli oboje, podchodząc bliżej. Podobnie jak San, czuli ogromną radość i chciało im się płakać. Nie mogli w to uwierzyć. Przez chwilę mieli nawet wrażenie, że mają halucynacje.
- Pójdę po lekarza - powiedział Park i wybiegł z sali.
Yeosang wciąż stał jak słup, nie dowierzając w to, co właśnie widział. Wooyoung naprawdę się wybudził.
- Wooyoungie - mówił dalej San - Jak to możliwe? Jakim cudem widzisz?
- Nie wiem. Wszystko jest rozmazane, ale widzę cię - głos chłopaka już nie brzmiał tak słabo.
- Mój boże - uśmiechnął się, a po jego policzkach dalej płynęły łzy szczęścia. Ujął w dłonie twarz młodszego i delikatnie złączył ich usta. Bardzo mu tego brakowało. - Tęskniłem za tobą.
- Kocham cię, San.
Tą piękną scenkę przerwał im Yeosang, który czuł się co najmniej niekomfortowo, stojąc obok. Nie wiedział za bardzo co powiedzieć, więc odchrząknął krótko, idealnie przed tym, jak do sali wszedł lekarz.
- Panie doktorze - poderwał się San - Jak to możliwe, że Woo mnie widzi? Przecież on... Nie widział.
- Co takiego? - mężczyzna wyglądał na zdziwionego - Wooyoung, naprawdę widzisz?
- Niewyraźnie, ale tak. Widzę. Pana, Yeosanga, Sana i Seonghwę - wymieniał po kolei wskazując na nich.
- Niewiarygodne - mruknął do siebie pod nosem - Zawiadomiliśmy twoich rodziców. Pewnie niedługo się tu zjawią. Później będziemy musieli zrobić badania, by dowiedzieć się jaki jest stan twojego wzroku.
Wooyoung przytaknął, słuchając uważnie słów lekarza. Sam niewiele pamiętał. Myśli kumulowały się w jego głowie i nie wiedział, co było snem, a co wydarzyło się naprawdę. Jego ostatnie wspomnienie, to słoneczny dzień, w którym był z Haknyeonem na mieście. Nie za bardzo pamiętał, co stało się później.
