Endless Love (Amity Series #1) UNEDITED

Chapter 34

"Damn, why are you still crying?"

"Dude, she thought she's being kidnapped,"

"Why the hell did I agree to this shit?"

Hindi ko pinansin ang kanilang mga komento at nagpatuloy sa aking paghikbi.

"We're not going to hurt you, Miss. Napag-utusan lang," doon ako napahinto.

"Huh? Nino?" tanong ko.

"Secret," mapanuyang ani ng isa.

"Pinatay niyo ba ang pamilya ko?" lakas loob na tanong ko. Sana naman ay wala silang kinalaman sa pagkawala nila pati na rin ng mga kaibigan ko.

"Of course---"

"Yes," muling tumulo ang aking mga luha sa narinig. H-hindi pwede...

"And even you're Mom and Dad, just so you know,"

"And we're planning to kill your friends, too..." umiling ako ng umiling.

"N-no! Hindi pwede! Sino ba kayo? Ano bang atraso ko sa inyo?!" ngumisi ang isa saka hinawakan ang aking pisngi. Iniiwas ko ang aking mukha mula sa kaniya.

"You're really beautiful, huh? That's why that bastard is whipped." tumawa ito.

"I-is this all about Adriel?" I asked with my trembling lips.

"Of course not!"

"Then---

"It's for you," putol nito sa akin. Masiyado siyang seryoso tumingin sa akin kaya hindi agad ako nakasagot.

"Don't ask and just wait, mahaba pa ang byahe." naitikom ko ang bibig.

Hindi na ako nagsalita pa. Hinayaan ko na lamang ang sariling malunod sa iniisip. Anong kailangan nila sa akin? Wala naman akong pera at mukhang mayayaman naman itong mga 'to. Paano kung g-gahasain...

"You think you can escape from me?" my professor said.

"No, please! Let me go," pagmamakaawa ko rito.

"I'm Adriel's girlfriend!" Lorelei exclaimed.

"Ex, Lei. I'm your ex-boyfriend,"

"Donna, can you come with me?"

Car...

Cemetery...

I can see myself in the ground... being molested by my professor...

Mark...

Natulala ako sa kung saan dahil sa mga memoryang... naaalala ko.

Naaalala ko na...

Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa aking natanto.

Kaya ayaw sabihin sa akin ng pamilya ko. Dahil doon ay nagka-trauma ako at nakalimot. Dahil sa...

"Hey, are you okay?" napakislot ako sa aking upuan ng hawakan ako ng aking katabi sa aking balikat.

"Why are you crying again?!" napatakip ako ng aking tainga sa sobrang gulat sa biglang singhal ng isa sa akin.

"Bro, I think she's...scared? Don't shout," hininto nila ang sasakyan sa gilid ng kalsada kaya mas lalo akong nagpanic.

"Hey, hey, wait...what's going on with you?" tinitigan ko sila isa-isa.

"You can trust us..." tumango ako at doon nag-umpisang tumulo ang aking mga luha.

I tell them everything that happened to me. But I was surprised that they knew I had amnesia. I asked them how they found out but no one answered.