This is war

Rozdział 14

Pierwszy raz dała się zaskoczyć. Zawsze była przygotowana na ewentualny atak, ale po tym co zaszło, była wyjątkowo rozkojarzona. Odruchowo złapała za jego rękę, szarpnęła za nią i przerzuciła nieznajomego przez prawe ramię. Nie spodziewała się, że to zadziała, ale on nawet nie próbował się bronić. Nie traciła czasu i przycisnęła go do ziemi, blokując przy okazji jego ręce. Po głosie wydawał się zaskoczony, mówił jednak bardzo cicho i starał się złapać oddech. Susanne spojrzała mu w twarz i zamarła.
- Nie takiego powitania się spodziewałem, tak szczerze mówiąc.- powiedział patrząc jej w oczy.
-T-Thomas?- spytała niedowierzając.- Co ci odbiło?
Chłopak westchnął ciężko i powiedział:
- Chciałem zrobić ci niespodziankę.
- No i zrobiłeś.- stwierdziła.- Prawie wystraszyłeś mnie na śmierć.
Po tych słowach puściła go i odsunęła się od niego, dając mu trochę przestrzeni.
- Wydaje mi się, czy jesteś trochę spięta?- spytał powoli siadając.
- Wydaje ci się.- odpowiedziała patrząc mu w oczy.
- Spodziewałaś się kogoś konkretnego.- domyślał się Thomas.
- Nie. To był odruch... zwłaszcza, gdy ktoś zachodzi cię od tyłu.- stwierdziła z powagą i podniosła się z ziemi.
- A to nie było pytanie. Znam cię, Sue. Widzę, że coś jest nie tak. Poza tym przez chwilę nawet to poczułem.- stwierdził masując obolałe ramię.
- Sam jesteś sobie winien.- powiedziała wyciągając ku niemu rękę.- A teraz wstawaj i nie rób tak więcej.
Thomas uśmiechnął się delikatnie i wstał z jej pomocą.
- Nie ma mnie dwie godziny, a ty już zdążyłaś wpakować się w jakieś kłopoty. Jesteś w tym coraz lepsza.- stwierdził otrzepując się z pyłu.
- Daj spokój.- westchnęła i spojrzała na niego.
Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że Thomas miał białą koszulę, czarne spodnie i idealnie ułożoną fryzurę.
- Zaraz, a ty czemu się tak odstawiłeś?- spytała.
Chłopak spojrzał na nią pytająco, po czym zrozumiał.
- Chyba zaczynam stawać się rozpoznawalny.- stwierdził z uśmiechem.- Chociaż takie akcje jak ta dzisiejsza chyba niezbyt korzystnie wpływają na reputację.- dodał, po czym roześmiał się.
- Tak jasne, Tommy. Już widzę te tłumy dziewczyn, tak bardzo w ciebie wpatrzone.- odpowiedziała z ironią Susanne.
- Tak właściwie to nie spodziewałem się ciebie w centrum miasta o tej porze.- mówił, nie przestając się jej przyglądać.
- Chciałam trochę od was odpocząć, ale chyba nie wyszło.- odparła uśmiechając się lekko.
- Nie, chyba nie bardzo.- stwierdził, po czym się zaśmiali.- A więc, masz jakieś plany na dzisiaj? - spytał.
- Właściwie to nic konkretnego.- odpowiedziała.
- W takim razie co powiesz na urodzinową kawę i ciasteczka z naszej ulubionej kawiarni? Chodziliśmy tam razem od kiedy pamiętam.- zasugerował.
Już miała się zgodzić, ale przypomniała sobie, że właśnie tam była i wolałaby już tam nie wracać dla własnego dobra.
- Wiesz... właściwie to już tam byłam.- zaczęła.
- Ale tak beze mnie?- spytał oburzony Thomas.
- No właściwie to nie wiedziałam, że tu będziesz. Wtedy raczej bym zaczekała.- tłumaczyła się dziewczyna.
- Raczej? Ehh. No dobra. To może urodzinowe gofry?- spytał.
- Jasne.- odpowiedziała z uśmiechem, mając nadzieję, że nie będzie drążył tematu.
Doszli do małej, przytulnej kawiarenki, a gdy Thomas poszedł złożyć zamówienie, dziewczyna usiadła na ławce obok fontanny. Rozejrzała się. W oddali rozciągały się budynki, wszystkie z państwowymi flagami, proste drogi, parki, sklepy, a nad nimi górowała Brama Brandenburska, przyćmiewając urok miasta. Po chwili stał nad nią Thomas, podając jej gofra z kremem i owocami.
- Dzięki.- odpowiedziała. Chłopak usiadł obok niej i przyglądał się jej z boku zaciekawionym spojrzeniem.
- Widzę, że coś jednak mnie ominęło.- stwierdził wracając do swojego gofra.
- Słucham?- spytała zdziwiona Susanne.
- Widzę po twoim zachowaniu, że coś jednak jest nie tak, co oznacza, że albo coś poszło nie po twojej myśli albo znowu wpakowałaś się w kłopoty.- stwierdził, jakby była to oczywistość. Susanne uśmiechnęła się lekko i spojrzała na niego.
- Tak, pewnie masz rację. Sporo się ostatnio dzieje.
- Chcesz o tym pogadać?- spytał.
- Nie... raczej nie.
- I tak w końcu się dowiem.
- Domyślam się.- odpowiedziała.
- Jakoś dawno nie widziałem cię z tamtym chłopakiem od broni.- stwierdził.
- Od broni?- spytała, po czym przypomniała sobie, że ojciec Alka prowadzi fabrykę.- A tak. Faktycznie. Wiesz... była pomiędzy nami zbyt duża różnica poglądów.- odpowiedziała.
- Serio? Kto by się spodziewał.- odpowiedział sarkastycznie.- Tak naprawdę, to wyjdzie ci to na dobre. Wywołałabyś tym skandal, nie mówiąc o tym, jak bardzo wściekłaby się twoja rodzinka.
Miał rację i doskonale o tym wiedziała. Przez ten wyjazd udało jej się chociaż na chwilę zapomnieć o tym całym zamieszaniu, jednak co chwilę wracano do tego tematu.
- Tak, raczej nie byliby zadowoleni.- stwierdziła.- Pewnie woleliby zobaczyć mnie z kimś pokroju Michaela, ale to się raczej nie stanie.
- Jesteś pewna? Może to wcale nie tak zła opcja.- zasugerował.
- Żartujesz, prawda? To byłoby straszne. Naprawdę sądzisz, że do szczęścia brakuje mi nadętego oficera z wybujałym ego?- spytała z rozbawieniem.
- Nie, faktycznie to do ciebie nie pasuje.- zaśmiał się.- Ale wiesz, gdybyś została Führerem, to chyba będziesz musiała się nad tym zastanowić.
Serce Susanne zatrzymało się na chwilę. Nigdy nie myślała o tym w ten sposób.
- Nie sądzę, abym kiedykolwiek objęła ten urząd. Richard będzie lepszym kandydatem.- powiedziała starając się mówić spokojnym głosem.
- Skoro tak, to dlaczego go tutaj nie ma? Czemu nie wygłasza swoich przemówień? Wydaje mi się, że znasz odpowiedź.
- Sama nie wiem. Zobaczymy za parę lat.- stwierdziła uśmiechając się.
Przez chwilę siedzieli w ciszy, a gdy skończyli gofry, nasunęło się jej jedno pytanie, na które nie dostała odpowiedzi.
- Przyjechałeś do centrum z jakiegoś konkretnego powodu?
Thomas uśmiechnął się lekko i spytał:
- Nie odpuścisz, co?
- Nie.- odpowiedziała stanowczo. Była ciekawa czy to właśnie on dostarcza informacji Olivierowi.
- Chciałem zrobić ci niespodziankę, ale chyba ich nie lubisz.- tłumaczył z uśmiechem i sięgnął do plecaka, którego wcześniej nie zauważyła. Wyjął z niego czarno-złote pudełko przewiązane wstążką. Była tam także etykietka firmy „Riviette", której nie trzeba było im przedstawiać.
- Wszystkiego najlepszego Susanne.- powiedział podając jej prezent.
- Wow Tommy. Dziękuję. Czyżby nowy mundur?- spytała.
- Lepiej. Co prawda z firmy projektującej mundury dla twojej rodziny i najbliższych współpracowników, ale to coś innego... powiedzmy bardziej specjalnego. Zresztą sama zobaczysz.
Susanne otworzyła pudełko, a jej oczom ukazała się idealnie złożona, biało-czarna sukienka.
- Musiała kosztować fortunę.- stwierdziła nie odrywając wzroku od prezentu.
- Bo kosztowała, ale domyślam się, że było warto. Znam osobiście właściciela firmy- pana Heissa, którego musiałem najpierw przekonać do mojego pomysłu. Nie chciał przyjmować prywatnych zleceń, niezależnie od ceny, ale w końcu się udało. - wyjaśnił wyczekując jej reakcji.
- Jest piękna. Dziękuję.- wydusiła patrząc na niego.- Nie musiałeś się aż tak się starać.
- Wiem, ale miałem nadzieję, że będziesz zadowolona.- stwierdził, wstając.
- No i jestem. Nie spodziewałam się tego.- odpowiedziała również wstając.
- Niby wiem, że ty raczej nie chodzisz w sukienkach, ale ten wyjazd chyba dobrze pokazał, że wiele może się zmienić.
- Ja nie byłabym tego taka pewna, Tommy.
- Daj spokój, na pewno niedługo będzie jakiś bal i zakładam, że będziesz musiała na niego pójść, prawdopodobnie nawet z jednym z nas.- zaśmiał się.- Myślę, że to będzie idealna okazja.
- Z pewnością. Michael na pewno się ucieszy, że z nim pójdę.- również się zaśmiała i skręciła w boczną alejkę.
Thomas dogonił ją i wyprzedził.
- Nie do końca o to mi chodziło.- przyznał.- Poza tym za dobrze cię znam i wiem, że kłamiesz. Poszłabyś ze mną, bo jego przecież nienawidzisz.
- No nie wiem, może zmieniłabym zdanie.-zastanawiała się.
- Uważaj, bo ci uwierzę. Poza tym mogłabyś mnie trochę docenić. Przecież zaproponowałem ci rozejm po tych wszystkich latach.
- Raczej tymczasowy rozejm, bo nie wydaje mi się, że damy radę długo tak wytrzymać.
- Zobaczymy. Zmieniając temat, to nie miałem pojęcia, że mam tyle fanek.
Susanne spojrzała na niego pobłażliwie.
- Naprawdę. Tak dla porównania, one były przeszczęśliwe, gdy tylko na nie spojrzałem, a tobie przynoszę prezent, o który musiałem się nieźle postarać, zabieram cię na urodzinowe gofry i próbuję ci pomóc, gdy tego potrzebujesz, a ty mówisz, że zamiast ze mną wolałabyś umówić się z facetem, którego nienawidzisz.- podsumował patrząc na nią uważnie.
- Co? Nie. Bez przesady. Nie dramatyzuj, przecież nie jestem aż taka okropna.
- To się zaraz okaże.
Susanne spojrzała na niego pytająco, a on przyciągnął ją do siebie i pocałował. Kiedy pierwszy szok minął, nie opierała się. Być może w tym co mówił, było trochę prawdy. Alek okazał się zdrajcą i musiała się z tym pogodzić. Zresztą czy podczas tak krótkiej znajomości można mówić coś o jakichkolwiek uczuciach? Raczej nie o takich prawdziwych i stałych. To nie miało teraz znaczenia czy kiedykolwiek go kochała czy nie... on musi już znać prawdę i pewnie już ją znienawidził. Thomas był przy niej od zawsze, czasami było lepiej czasami gorzej, ale był dla niej kimś w rodzaju starszego brata. Wbrew temu, co mówiła, nigdy nie zamieniłaby go na Michela i naprawdę doceniała wszystko co robił. Sama nie wiedziała, ile czasu minęło, zanim lekko się od niej odsunął i spojrzał jej w oczy.
- Dobra przyznaję, może i nie jesteś taka zła i okropna.- zaśmiał się.
- Przecież ci mówiłam, że nie jest tak źle.- odpowiedziała.
- Masz jeszcze jakiś pomysł na dzisiaj?- spytał.
- Popołudniu wrócę do domu, będzie tort jakbyś chciał.
- Pewnie, że chcę. Zmieniając temat, ciekawe co robił Michael przez cały dzień?
- Domyślam się, że po prostu przesiedział w domu. Kiedy go rano spotkałam, to mówił, że raczej nigdzie się nie wybiera.
- Serio spotkałaś go rano?- spytał z rozbawieniem.
- Niestety.- odpowiedziała.- Wracamy?
- Czemu nie. Niech zgadnę- przyjechałaś tu nowym autem?
- Dokładnie, a ty jak się tu dostałeś?
- Wpadłem na starego przyjaciela i kawałek mnie podwiózł.
Ta odpowiedź trochę ją zaniepokoiła. Czy to Thomas dostarczał informacji? „Przestań, zaczynasz popadać w paranoję."- tłumaczyła sobie.
- Wszystko w porządku?- spytał z troską w oczach.
- Tak, jak najbardziej.- odpowiedziała i pociągnęła go w kierunku zaparkowanego samochodu.
Susanne położyła prezent od Thomasa na tylnym siedzeniu.
- Mogę prowadzić?- spytał.- Chociaż ten jeden raz? W końcu to nowy nabytek - dodał widząc jej minę.
- Dobra.- zgodziła się niechętnie i rzuciła mu kluczyki.- Tylko nas nie zabij, rajdowcu.
- Wezmę to pod uwagę.- zaśmiał się i otworzył przed nią drzwi pasażera. Kiedy usiadła, zamknął je, a sam usiadł za kierownicą.
Sama podróż przebiegła dość szybko i zanim się obejrzeli, byli już na miejscu. Tuż po wejściu do domu, przywitała ich Matylda, mówiąc, że wszystko jest już gotowe. Nakryto do stołu, posprzątano i przygotowano wiele słodkości. Matylda czuła się związana z Susanne i chciała, aby chociaż na chwilę mogła zapomnieć o wyjeździe rodziców. Dziewczyna nie mogła narzekać- zorganizowano jej niesamowite przyjęcie, upieczono piękny tort i dano możliwość spędzenia go z ważnymi dla niej ludźmi. Działo się tak naprawdę rzadko, dlatego nauczyła się doceniać takie chwile.
Od ich przyjazdu minęły prawie dwie godziny, ale entuzjazm nie opadł. W międzyczasie przyszło kilkoro przyjaciół dziewczyny, zaproszonych przez Matyldę. Siedzieli teraz w salonie na kanapach, inni na fotelach i wspominali dawne czasy, śmiejąc się co chwilę. Było to wąskie grono osób, ale bardzo im ufała i mogła być przy nich sobą. Thomas siedział na kanapie obok Susanne, lekko ją obejmując. Nie raz już tak robili, więc nikt nie zwrócił na ten gest większej uwagi. Nikt z wyjątkiem Michaela, który właśnie stanął na progu. Spojrzał na nich pytającym wzrokiem i wziął ze stołu kawałek tortu. Usiadł naprzeciwko nich, z jednej strony brał udział w dyskusji i rozmawiał z gośćmi, ale z drugiej, nie spuszczał z nich wzroku ani na chwilę. Gdy Susanne patrzyła na niego podczas przyjęcia, wydawał się być najzwyklejszym chłopakiem, jednak po dłuższej znajomości, wychodziła na jaw jego prawdziwa osobowość. Impreza przebiegła w miłej, rodzinnej atmosferze, a dla Susanne była to kropla szczęścia w morzu problemów. Zanim się obejrzała, zrobił się wieczór i wszyscy rozeszli się do domów. Został tylko Michael, którego złośliwy uśmieszek idealnie komponował się z podejrzliwym spojrzeniem. Od paru minut panowało między nimi nieprzerwane milczenie.
- Jesteście niesamowici.- powiedział wreszcie i zaśmiał się krótko, widząc zdumione spojrzenia znajomych.- Zostawiłem was samych na jeden dzień i nawet nie chcę wiedzieć, co się musiało stać, żebyście tak nagle zaczęli się świetnie dogadywać.
- Właściwie to niewiele cię ominęło.- sprostował Thomas.
- Tak, tak z pewnością.- odpowiedział ironicznie blondyn.
- To może chociaż pochwalisz się, co ty robiłeś przez cały dzień? Gdzie byłeś?
- Właściwie to większość czasu spędziłem tutaj, ale wyszedłem może na godzinę do baru. To wszystko. Zapewne w przeciwieństwie do was, nic ciekawego.- stwierdził i ruszył w kierunku wyjścia. Zatrzymał się jednak i spytał- Richard wie?
Susanne przewróciła tylko oczami i zaśmiali się z Thomasem. Michael uznał to za wystarczającą odpowiedź i wyszedł.