Tadhana's Real Game

Chapter Thirty-Nine

Akiexhia's P.o.V.

A tingling feeling in my ear made me open my eyes from my deep sleep. Handa na akong mag-maldita sa kung sino mang istorbo sa pagtulog ko kung hindi ko agad namukhaan ang nasa harap ko. Napakusot pa ako ng mata para masiguradong tama ang nakikita ko. When I opened my eyes, he's still there.

"What is he doing here?" I can't even voice it for my mind is still trying to process the fact that Steven is here, by my side, smiling beautifully. I stared at him as his smile grew bigger and brighter than the rays of sun shining on my face.

"Visiting you, I guess? What's your dream about? Parang hindi maganda" he said while stroking my hair. Sandali, naguguluhan ako. Anong nangyayari? Nagka-amnesia ba ako at hindi ko alam kung bakit siya nandito o siya ang nagka-amnesia kaya siya nandito?

"Bakit parang natigilan ka? What's wrong?" He asked again with eyes screaming of worry. I looked at his eyes straightly, they are the very same eyes that used to look at me with full of love, I can't believe I will have another chance na tumitig sa mga 'yon.

Without letting another hesitation hinder me I get up and threw myself to him. Kasabay ng mahigpit kong yakap sa kanya ay ang pagtulo ng masaganang luha mula sa mga mata ko. Naramdaman ko na lang ang mga kamay niya sa likod ko, giving me comfort.

"Hey, you had a nightmare? Why are you still crying?" He whispered. Gusto ko mang sumagot hindi ko na nagawa. Ang tanging gustong gawin ng utak ko sa sandaling 'to ay yakapin siya.

Hindi ko maintindihan kung anong nangyayari pero masaya ako na nandito ulit siya. Tuluyang kumalma ang sistema ko nang maramdaman ko ang yakap niya. Hinayaan ko ang sarili ko na malunod sa oras na nasa mga bisig niya ako. Ni hindi ko gustong ipikit ang mga mata ko dahil natatakot akong sa pagmulat ko wala na siya.

Humarap ako sa kanya at sumalubong sa akin ang nakangiti niyang mukha. He's so happy, it makes my heart also flutter in happiness. Totoo 'to diba? Nandito si Steven.

"Sabi mo magmo-movie marathon tayo tapos pagdating ko tulog ka na. Nagmamadali pa naman akong umalis ng ospital para makabalik agad ako" Sa sinabi niyang iyon ay napahiwalay ako ng yakap sa kanya. Ha? Ospital?

Litong-lito ko siyang tiningnan dahil doon.

"Ilang oras ang itinulog mo Akiexhia at nagkakaganyan ka?"

Hindi ko talaga maintindihan ang sinasabi niya. My phone vibrated kaya napalingon ako do'n. Hindi sinasadyang napatingin ako sa date at para akong tinakasan ng kaluluwa ko nang makita ko ang date.

I thought today is August 18 dahil apat na araw na ang nakalilipas after our monthsarry which is August 14, kung kailan nalaman ni Steven ang ginawa ko, bakit ang date na nasa cellphone ko ay July 15?

"Hey okay ka lang? Namumutla ka Akiexhia" Steven said holding my arms. I looked at him then back to the calendar on my side table. Today is really July 15. A day after we officially got together, a day after Krishna got hospitalized due to dengue.

"Akiexhia what's happening? Bakit namumutla ka?" He asked again. Umiling na lang ako at tumayo na mula sa kama ko.

Dare-daretso ako sa banyo para maghilamos. Ang gulo-gulo ng utak ko ngayon. Hindi ko malaman kung ano bang totoo, 'yong nasa utak ko o 'yong nakikita ng mata ko?

Lumabas ako ng banyo at nando'n pa rin si Steven sa kama. I invited him to eat breakfast with me which he happily accepted.

Tahimik lang kaming kumain pagkatapos niyang magluto. My mind is going haywire. I can't get a hold of what is really happening. Ni hindi ko malasahan 'tong niluto ni Steven. Ano ba 'to?