Yeni Bir Sayfa|Feza Anka

95

Selaaam^^

İyi okumalaar^^

.
.
.
.

Eve geldiğimizde kasvetli hava az da olsa dağılmış gibiydi. Özellikle Kaya ve Aras'ın neşeli olması herkesi toparlamıştı.

Yasemin yengemi bahçeye çağırmıştım. Esra D. ve annem onu yalnız bırakmak istememişlerdi.

"Annesini kaybetmiş." dediğimde yengemin gözleri dolmuştu.

"Hep bizim gibi bir ailesi olsun istemiş, biz ona bunu sunduğumuzda mutluluğu bulacaktır. İçin rahat olsun tamam mı? Sorun çıkmayacak."

Yengem umut dolu gözlerle bakarken annem elini sıkmıştı. Esra D. yengeme döndü.

"İyi gidecek merak etme. Sadece anne konusunda biraz hassas olacaktır."

Aile konusu herkes için hassastı anlaşılan.

Yengem merakla Esra D.'ye "Evran ilk geldiğinde nasıl davranmıştın ona?" dedi. "Yani biz az çok görüyorduk davranışlarını ama tam olarak içinizde değildik ya." diye ekledi.

Annem bana açıklama yapmak ister gibi "Daha çabuk alışmaları için bir süre yalnız bırakmıştık." dediğinde anladım anlamında kafamı salladım.

"Hiçbir şeye zorlamadım. Ne anne derken zorlanmasına, ne de bize ısınamamasına takıldığımı ona yansıtmadım. Ben içimden geldiği gibi davrandım, diğer her şeyi ona bıraktım. Bana gelmesini, alışmasını sabırla bekledim."

Parmaklarıyla oynarken sıkıntıyla iç çekti.

"Bize kendini açması zaman aldı. Sıcak bir gülümseme görmek için her şeyimi feda edebilirdim ama ona bunu belli etmemek, üzerinde baskı oluşturmamak için de elimden geleni yaptım."

Ne güzel bir kadındı. Bilinçliydi, doğru davranmıştı. Üstelik bu bir strateji değildi, içinden geleni yapmıştı. Evran'ın samimiyetine güvenmesi bu yüzden kolaylaşmıştı.

"İçimden geldiği gibi davranacağım o halde. Üzerinde baskı oluşturmamaya, işleri onun için kolaylaştırmaya dikkat edeceğim."

Annem bana döndü merakla.

"Ben ilk günlerde hiç başarılı değildim o zaman. Seni bize alışman için zorlamış gibi hissediyorum."

Konu ben değildim be anne. Geçmişti artık.

"İyiydin merak etme sen." deyip göz kırptığımda içi rahat etmese de gülümsedi.

Yalan ameka, evlerine uzaylı inmiş gibi davranıyorlardı.

Odamın balkonunda abimi gördüğümde gülümsedim. Elindeki sigarayı gördüm sonra. Yüzüm düşerken annem elimi tutmuştu. Zorlukla gözlerimi abimden ayırıp anneme baktım.

"Bir sorun mu var kızım?"

Kafamı onaylamaz biçimde sallayıp gülümsemeye çalıştım.

"Yok. Ben bi' abime bakayım." deyip ayağa kalktım. Esra D. anneme kaşlarını çatmıştı. Üstüne gitme anlamındaydı muhtemelen.

Salona girdiğimde içimdeki sıkıntı gitgide büyüyordu. Kimseyi görmeden yukarı çıkarken Enis abim eve yeni giriyordu. Sabahtan beri yoktu. Beni görünce hızla yanıma geldi.

"N'aber meleğim?"

Merdivenleri beraber çıkarken "İyidir abi, seni sormalı." dedim. Enis abim sıkıntıyla iç çekti. "Çağın abi nerede?"

"Odamda. N'oldu ki?"

Gülmeye çalışarak "Hani benim de abim ya, sordum öylesine." dediğinde hiç de inandırıcı gelmemişti.