Yeni Bir Sayfa|Feza Anka

YILLAR SONRA 16

Selaaam, yorum dilenciliğine devam djjd

İyi okumalaar

.
.

Evranların bahçesinden çıkarken titreyen çenemi zorlukla durdurup dişlerimi sıktım. Gözümden akan bir damla yaşı hızla sildim.

Ağlamak istemiyordum ama ağlamazsam da bir yerde patlayacağımı biliyordum. Kafamı dağıtmak, başka şeyler düşünmek isterken kaşlarımı çattım.

O an ne hissediyorsam onu yaşamam gerekiyordu, buna alıştığımı sanıyordum. Ağlamamaya çalışmam ilişkimize saygımdandı. Yaralarımızı saran, huzur veren, sevgiyle gülümseten sevgimize ihanet gibi geliyordu.

Çünkü biz böyle değildik. İçim özlemle yanarken derin bir iç çektim. Bizim evin bahçesine gelmiştim. Abim ve Ferkan abim konuşuyorlardı. Yanlarına adımladığımda sustular. İkisine de şüpheyle bakarken abim gülüp kollarını açtı.

Yanına oturup göğsüne yaslandım. Sonsuza dek burada durmak istiyordum, başka hiçbir şey yapasım yoktu.

"Ne konuşuyordunuz?"

Kafam dağılsın istiyordum değil mi? Bundan güzel bir fırsat olamazdı.

"Ferkanla geçen gün sizi kaçıranları araştırıyorduk."

Abimin konuşmasıyla Ferkan abim gerilmişti. Muzipçe gülüp, başımı göğsünden kaldırmadan abime baktım.

"Biz onları hiç ciddiye almamıştık ki ya."

Abim tek kaşını kaldırdığında gülümsememi silmiştim.

"Biliyorum."

Ferkan abimin sesiyle ona baktım.

"Deliler hastanesinden kaçmışlar."

Yüzümü buruşturup tek kaşımı kaldırdım.

"Deliler hastanesi?"

Ferkan abim gülümsedi.

"Ruh sağlığı ve sinir hastalıkları hastanesi."

"Böyle daha iyi Ferkancığım."

Ferkan abim hayretle bana baktığında alayla sırıttım. Alazcığım bile demiştim, sıra Ferkancığımdaydı.

"Anka?"

Omuz silkip gülmemeye çalışırken Ferkan abim meydan okuyan bakışlarını bana yöneltti.

"Sanırım başka kardeş bulmam gerek, bana abi diyen birini mesela."

Sinirlendiğimi belli etmemeye çalışıyordum.

"Sence de yeterince kardeşin yok mu Ferkancığım?"

Ferkan abim rahatça arkasına yaslandı.

"Kız kardeşten bahsediyorum, malûm ondan sadece bir tane var ve o da bana abi demiyor."

Gözlerimi kıstığımda abimin gülme sesini duymuştum. Ona hayretle bakıp "Et tu brute?" Dediğimde kafasını onaylamaz biçimde salladı. Tekrar Ferkan abime baktım.

"İyi o zaman ben de şehir değiştiririm hatta belki ülke."

Abim boğazını temizlediğinde ona bakıp "Seninle tabii." Dedim. Ferkan abimin ise yenilmeye niyeti yoktu.

"Değiştirebilirsin tabii, sonuçta bir kız kardeşim daha var."

Kazanamayacağımı anlayıp yerimden kalktım. Dümdüz ilerlerken bağırıyordum.

"Vay be Ferkan Demirsoy! Seni hiç tanıyamamışım."

Arkamı dönüp ona işaret parmağımı salladım.